Analiza obliczeniowa wczesnej architektury Bliskiego Wschodu ujawnia zaawansowane techniki budowlane i dużą zmienność form już w okresie natufijskim, co stanowi wyzwanie dla tradycyjnych narracji.
Nowe badanie pokazuje, że wczesny rozwój architektury na Bliskim Wschodzie był bardziej wyrafinowany, niż tradycyjnie zakładano, co podważało konwencjonalną narrację o prostym przejściu od konstrukcji okrągłych do prostokątnych w okresie neolitu.
Wprowadzając przełomową metodę obliczeniową do analizy pozostałości architektonicznych, badania oferują obiektywny i powtarzalny sposób badania zarysów budynków. Podejście to pozwala odkryć szczegóły, które mogą zostać przeoczone metodami jakościowymi, takie jak dokładne określenie kątów w konstrukcjach z okresu natufijskiego, co wskazuje, że zaawansowane techniki budowlane pojawiły się wcześniej, niż wcześniej sądzono.
Badanie podkreśla również różnorodność architektoniczną okresu natufijskiego i wczesnego neolitu, co sugeruje, że nie pojawiły się jeszcze przepisy budowlane ani bardziej standardowe praktyki. Odkrycia te dostarczają nowego wglądu w zmiany społeczne i technologiczne towarzyszące powstaniu stałych osad i gospodarki rolnej.
Innowacyjna metodologia obliczeniowa
Niedawne badania prowadzone przez naukowców z Instytutu Archeologii Uniwersytetu Hebrajskiego – Hadasa Goldgeiera, dr Antoine’a Mullera i profesora Leore Grosmana – wprowadzają nową metodę obliczeniową do analizy rozwoju architektonicznego wczesnych osad. Oferując obiektywne i powtarzalne podejście do badania pozostałości architektonicznych, badanie daje nową perspektywę przejścia od konstrukcji okrągłych do prostokątnych w okresie neolitu na Bliskim Wschodzie.
Formy architektoniczne od dawna są powiązane ze zmianami społecznymi, takimi jak zmiany w organizacji społecznej, demografii i strategiach gospodarczych. Jednak tradycyjne interpretacje wczesnej architektury opierały się na metodach jakościowych, co może nadmiernie upraszczać złożone trendy.
Badanie to zapewnia nową perspektywę poprzez digitalizację konturów budynków i wykorzystanie narzędzi obliczeniowych do obiektywnego określenia ilościowego ich dwuwymiarowej morfologii. Wykorzystując takie pomiary, jak kierunkowość wektorów normalnych i minimalne kąty, zespół przeanalizował 118 struktur z 23 stanowisk w regionie Morza Śródziemnego i Doliny Jordanu, datowanych od kultury natufijskiej do wczesnego neolitu (15 000–8 500 lat temu).
Nowe perspektywy na wczesne techniki budowlane
Wyniki ujawniły znacznie bardziej zróżnicowany obraz, niż sugeruje konwencjonalna narracja „od zaokrąglenia do prostokąta”. Konstrukcje o kątach prostych, kojarzone wcześniej z późniejszymi fazami architektonicznymi, odkryto już w okresie natufijskim, co odzwierciedla znaczny postęp w technologii budowlanej na wcześniejszym etapie, niż wcześniej sądzono. Co więcej, zmienność kształtów konstrukcji była największa w okresie natufiu i wczesnego neolitu, co odzwierciedlało brak sformalizowanych konwencji. Jednak w późniejszym okresie neolitu formy architektoniczne wykazywały większą jednolitość, co potencjalnie sygnalizowało pojawienie się skodyfikowanych tradycji budowlanych.
Niniejsze badanie nie tylko podważa tradycyjne interpretacje, ale także podkreśla zmiany społeczne i technologiczne towarzyszące przejściu do osadnictwa stałego i gospodarki rolnej. Metodologia obliczeniowa oferuje innowacyjne spojrzenie na historię architektury, pokazując, w jaki sposób analizy ilościowe mogą odkryć trendy ukryte w podejściach jakościowych.
Podkreślając dynamiczną zmienność i pomysłowość technologiczną wczesnych budowniczych, badania te rzucają nowe światło na początki architektury w Lewancie i podkreślają znaczenie integracji nowoczesnych narzędzi analitycznych z badaniami archeologicznymi.
Odniesienie: „Perspektywa obliczeniowa dynamiki wczesnej architektury” Hadasa Goldgeiera, Antoine’a Mullera i Leore’a Grosmana, 21 listopada 2024 r., Badania archeologiczne w Azji.
DOI: 10.1016/j.ara.2024.100571
