Odczytywanie pustynnych piasków — umiejętności śledzenia miejscowej dzikiej przyrody stanowią podstawę szeroko zakrojonego projektu monitorowania

Zwierzęta przemieszczające się przez pustynię zostawiają ślady, wykopy i odchody. Dla wprawnych tropicieli czytanie tych znaków jest jak oglądanie filmu. Przed nimi rozgrywa się opowieść o tym, kto tam był i co robili.

W ten sposób wielu rdzennych Australijczyków wie, gdzie goanny (jalangardi w Yawuru) są tłuste i liczne, kiedy nory bilby (jitartu w Karajarri) są zajęte i czy indyki leśne (parrkara w Karajarri) przybyły, aby skorzystać ze świeżo spalona plama.

Przez wiele lat naukowcy współpracowali z rdzenną ludnością pustyni, aby w systematyczny sposób rejestrować te obserwacje. Przyjęcie standardowego podejścia umożliwia porównania danych pochodzących od różnych osób, czasów i miejsc, co pozwala wykryć trendy.

Nasz nowe badania zestawia prawie 49 000 zwierząt wykrytych podczas 15 000 badań w ponad 5300 miejscach od 1982 r. Ten unikalny zbiór danych ujawnia nowe informacje na temat gatunków pustynnych. Monitorowanie liczby zwierząt, lokalizacji i reakcji na zmiany środowiskowe ma kluczowe znaczenie dla kierowania wysiłkami wspierającymi ich przetrwanie.

Monitorowanie pustynnej dzikiej przyrody to umiejętność

Nie zawsze łatwo jest zobaczyć zwierzęta na pustyni. Większość z nich prowadzi nocny tryb życia, jest skryta i większość czasu spędza pod ziemią. Liczby mogą się znacznie wahać, spadać podczas suszy i gwałtownie rosnąć po deszczu.

Oznacza to, że musimy zebrać dużo danych – przez długi czas i na dużym obszarze – aby stwierdzić, co się dzieje.

Na szczęście rdzenni Australijczycy nadal zamieszkują i opiekować się pustynnych krajobrazów, wykorzystując głęboką wiedzę o swoim Kraju i wyjątkowe umiejętności obserwacyjne. Na naszych pustyniach znajdują się jedne z największych sieci gruntów zarządzanych przez rdzennych mieszkańców na świecie.

The Projekt monitorowania stref suchych łączy tradycyjną wiedzę ekologiczną i umiejętności śledzenia z analizą naukową. W projekt zaangażowani są rdzenni strażnicy i tradycyjni właściciele z 33 różnych rdzennych grup pustynnych, a także agencje rządowe, organizacje pozarządowe i niezależni naukowcy. To jedno z największych australijskich przedsięwzięć w zakresie monitorowania dzikiej przyrody, obejmujące prawie połowę kraju.

Świeże spostrzeżenia

Standardowe podejście polega na przeszukiwaniu obszaru o powierzchni 2 hektarów w poszukiwaniu śladów obecności zwierząt w obecności co najmniej dwóch osób przez 20 minut.

Jeden z nas, Braedan Taylor, przeprowadził dziesiątki takich ankiet opartych na znakach. Mówi: „W tych obszarach szukamy odchodów (kup), nor, śladów i nagrywamy wszystko, co znajdziemy”.

Obserwacje zapisywane są w różnych aplikacjach lub papierowych wykresówkach.

Metoda ta została szeroko przyjęta przez zespoły rdzennych leśników. Jednak do tej pory dane na ogół pozostawały w obrębie tych zespołów.

Łącząc wszystkie dane do analizy, nasze badania pozwoliły uzyskać nowy wgląd w dziką przyrodę pustynną. Teraz wiemy więcej o tym, gdzie występują gatunki i jakie są ich preferowane siedliska. Znaleźliśmy kilka gatunków w miejscach, o których wcześniej sądzono, że ich nie ma.

Okazuje się na przykład, że zasięg wielkiego pustynnego skinka (tjakura w Wiluna Martu Wangka) rozciąga się dalej na południowy zachód w Kraju Martu, niż wcześniej sądzono. Ten masywny gad żyjący w grupach jest ważny kulturowo dla rdzennej ludności. Chociaż lokalna ludność wiedziała o jego obecności, dzielenie się tą wiedzą pomaga chronić ten zagrożony gatunek.

Na północno-zachodnich pustyniach menadżerowie z kraju Yawuru i strażnicy Karajarri odnotowali wiele obserwacji wallaby zająca okularowego (manggaban w Yawuru). Gatunek ten nie był wykrywany w tym regionie od ponad dekady. Jeden z nas, Pius Gregory, pracował ze swoimi rodakami, wykorzystując uważną obserwację odchodów (poo), aby odróżnić ten gatunek od dwóch innych gatunków wallaby o podobnej wielkości (wallaby północne, zwinne, garrabulu, barrjaniny).

Analiza danych poszerzyła także naszą wiedzę na temat miejsc występowania gatunków szkodników i ich wpływu na rodzimą przyrodę. Znaleźliśmy np bilbies zostały utracone z 70% ich dawnego zasięgu, kurcząc się w kierunku północno-zachodnich pustyń, gdzie zagęszczenie lisów jest najniższe. Liczba zdziczałych kotów jest tu również większa, być może także z powodu mniejszej liczby lisów.

Niektóre gatunki pozostawiają więcej znaków ostrzegawczych

Lepsze monitorowanie może pomóc zespołom strażników w ocenie ich programów kontroli pożarów i dzikich zwierząt.

Dane mogą również pomóc w określeniu stanu ochrony zagrożonych gatunków oraz tego, czy poprawia się, czy pogarsza.

Wskaźniki wykrywania gatunków, lokalizacje i preferencje siedliskowe mogą również stanowić podstawę przyszłych programów monitorowania. Obejmuje to prowadzenie gdzie i jak często do badań, w celu wykrycia zmian w populacji różnych gatunków.

Ogólnie rzecz biorąc, odkryliśmy, że badania oparte na znakach doskonale nadają się do monitorowania 28 gatunków ssaków, gadów i ptaków, w tym gatunków zagrożonych, inwazyjnych i ważnych kulturowo. Obejmuje to gatunki łowne ważne dla ludzi pustynnych, takie jak kangur (mirtimarlu w Karajarri), emu (bijarda w Yawuru) i indyk krzewiasty (drop, barrgara w Yawuru).

Ustaliliśmy, że krajowy program monitorowania tych 28 gatunków wymagałby jedynie odwiedzania 600 strategicznie zlokalizowanych miejsc dwa razy na pięć lat. Każdy zespół zaangażowany w monitorowanie musiałby badać jedynie 10–20 obiektów rocznie.

W dokumentach zidentyfikowaliśmy kolejnych 48 gatunków, ale stwierdziliśmy, że badania oparte na znakach mogą nie być najlepszym sposobem ich monitorowania. Dzieje się tak dlatego, że wykrycia są zbyt małe lub ich oznaki są trudne do zidentyfikowania.

W przypadku niektórych z tych gatunków dodatkowe szkolenie prowadzone przez doświadczonych tropicieli może mieć znaczenie. Na przykład ślady kangura rudego, kangura euro i szarego są trudne do rozróżnienia dla niedoświadczonych tropicieli, podobnie jak tropy perentie, żółto-cętkowane i piaskowe.

Potencjał na przyszłość

Projekt monitorowania stref suchych był weryfikacją koncepcji, która pokazała, ile działań monitorujących prowadzą już strażnicy. Pokazuje także potencjał programu monitorowania obejmującego całą pustynię, w ramach którego gromadzenie danych przez rdzenną ludność jest połączone ze wsparciem logistycznym, analitycznym i finansowym.

Program taki mógłby dostarczyć informacji na temat trendów w zakresie różnorodności biologicznej na obszarze 40% kraju. Pomogłoby to w informowaniu programów kontroli zwierząt inwazyjnych, a także Strategie odbudowy kierowane przez rdzennych mieszkańców dla gatunków zagrożonych i kulturowo znaczący gatunek.

Monitorowanie oparte na znakach daje starszym i starszym strażnikom możliwość dzielenia się informacjami i umiejętnościami. Wykracza to poza śledzenie, na język, historie i wszystkie aspekty wiedzy kulturowej i ekologicznej. Pius i Braedan nie mogą przecenić, jak ważne jest to — ankiety oparte na znakach to świetny sposób, aby wyjść do Country i uczyć się.

Dobrobyt rdzennych Australijczyków jest nierozerwalny od dobra Kraju: („zdrowy kraj, zdrowi ludzie„). Skuteczne monitorowanie, przy silnym zaangażowaniu rdzennej ludności, jest niezbędne do opieki nad roślinami, zwierzętami i ludźmi w pustynnym kraju Australii.

Serdecznie dziękujemy wielu osobom, które przyczyniły się do powstania tych badań.

Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa na licencji Creative Commons. Przeczytaj oryginalny artykuł.