Wytropiono tajemniczą grupę orków w pobliżu Chile, ujawniając nowo odkryte umiejętności łowieckie

U wybrzeży Chile, w wodach wypełnionych krylem i sardelą w systemie Prądu Humboldta, żyje nieuchwytna i mało znana populacja orków. Dzięki nauce obywatelskiej i latom oddanego nadzoru zespół naukowców pod przewodnictwem dr Any Garcíi Cegarry z Universidad de Antofagasta odkrywa swoje tajemnice – zaczynając od kolacji.

Zespół Garcíi Cegarry, który wcześniej obserwował te orki korzystające z łodzi rybackich do łapania lwów morskich, teraz zauważył, jak po raz pierwszy z powodzeniem polują na delfiny ciemne i dzielą się pożywieniem między stadami. Te nowe dowody dotyczące ich nawyków żywieniowych mogą pomóc ekspertom zrozumieć, w jaki sposób populacje orków na półkuli południowej są ze sobą powiązane, promując wysiłki na rzecz ochrony przyrody.

„Badanie orków w ich naturalnym środowisku jest bardzo trudne, ponieważ są to drapieżniki morskie, podróżujące na duże odległości i żyjące na morzu, co utrudnia obserwację” – stwierdziła García Cegarra, główna autorka badania Granice nauk o morzu. „Ale zrozumienie ich roli w środowisku morskim ma kluczowe znaczenie dla ochrony tego słabo znanego gatunku w Prądzie Humboldta”.

Jesteś tym, co jesz

Orki to drapieżniki szczytowe o imponująco zróżnicowanej diecie, ale nie wszystkie orki jedzą to samo. Populacje można przypisać do różnych ekotypów na podstawie preferowanego przez nie pożywienia, akustyki i genetyki, więc zrozumienie tego, co jedzą orki z Prądu Humboldta, jest ważnym krokiem w kierunku zrozumienia, jakie miejsce zajmują wśród innych orków na świecie.

Na półkuli południowej odnotowano pięć różnych ekotypów: niektóre, jak orki typu A i typu B1, skupiają się na ssakach morskich, podczas gdy inne preferują ryby. Zrozumienie, gdzie mieszczą się zwierzęta współczesne Humboldta, pomogłoby nam zrozumieć szerzej sposób, w jaki te populacje odnoszą się do siebie nawzajem, i zachować je na przyszłość.

García Cegarra i jej współpracownicy wykorzystali kombinację własnych ankiet i danych naukowych zebranych przez obywateli z wypraw na obserwację wielorybów i statków rybackich, aby monitorować populację i śledzić jej wybory łowieckie. Obserwatorzy rejestrowali obecność orków, skład grupy i lokalizację, a także robili zdjęcia i filmy, które naukowcy mogli porównać z katalogami znanych osobników.

Łącząc te dane z własnymi systematycznymi badaniami i nagraniami z dronów, naukowcy stworzyli mapę obecności orków na tym obszarze oraz śledzili zachowanie strąków i wybory ofiar.

Umożliwiło to naukowcom zdobycie dowodów na to, że stado orków Menacho łapało delfiny ciemne – na gatunek, na który żadna orka na tym obszarze nie polowała nigdy z sukcesem. Dramatyczne zdjęcia przedstawiają matriarchę Dakotę podrzucającą w powietrze ciemnego delfina.

Obserwacje te mogą wskazywać, że orki te mogą należeć do ekotypu typu A polującego na ssaki. Ich ofiary i małe rozmiary strąków są zgodne z tą hipotezą, chociaż ich białe plamy na oczach są mniejsze niż typowe dla orków typu A. Nigdy też nie zostały odnotowane w Patagonii z innymi orkami typu A.

„Chcielibyśmy uzyskać próbki biopsji skóry do analizy ich danych genetycznych, ponieważ nie ma informacji genetycznych na temat orków w tym regionie południowo-wschodniego Pacyfiku” – powiedział García Cegarra. „Są jednak bardzo nieuchwytne i inteligentne, co utrudnia podejście do nich na łodzi w celu wykonania biopsji”.

Dzielenie się łupami

Obserwacje naukowców dotyczące polowań na delfiny o zmierzchu ujawniły również, że strąk Menacho dzielił się pożywieniem. W wielu populacjach orków odnotowuje się dzielenie się jedzeniem, czasami po to, aby pomóc nakarmić krewnych, a czasami dlatego, że strąk poluje wspólnie i każdy otrzymuje swój udział.

W tym przypadku García Cegarra i jej współpracownicy sugerują, że strąk Menacho dzielił się jedzeniem z krewnymi, podobnie jak orki typu A, które polują na lwy morskie, celowo zostawiając je na mieliźnie: samice orków dzieliły się mięsem z członkami grupy, umożliwiając bliższym krewnym zjedzenie w pierwszej kolejności.

García Cegarra podkreślił, że potrzeba znacznie więcej informacji i systematycznych badań, aby w pełni zrozumieć i chronić tę tajemniczą populację orków.

„Fakt, że zaobserwowaliśmy nowonarodzone cielęta, jest ważny, ponieważ wskazuje, że mają potomstwo, ale nie znamy ich wskaźnika przeżywalności” – powiedziała. „Dzięki nauce obywatelskiej możemy śledzić obecność orek na tysiącach kilometrów wybrzeża północnego Chile, ale większość obserwacji orków ma charakter oportunistyczny”.