Po wystawieniu na próbę Australia nie wykazała się typową dumą i pewnością siebie, jakich można się spodziewać po sześciokrotnym zwycięzcy tego turnieju.
W rzeczywistości byli nieśmiali, osiągając w sumie tylko 11 granic. Dzieje się tak pomimo godnej pozazdroszczenia głębokości uderzenia, którą posiadają, co często skutkuje tym, że grają ze znacznie większą swobodą niż inne drużyny, które zwykle chronią kruche, niedoświadczone średnie klasy.
Wczesne odejście Harrisa i Warehama nie wydawało się katastrofalne w obliczu przybycia takich zawodników jak Perry, Litchfield, McGrath i Ash Gardner – ale każde kolejne wydarzenie mijało bez przyspieszenia, wydawało się, że taki dobry początek nigdy nie nastąpi.
Ostatecznie strata pięciu bramek była wielką stratą, a destrukcyjny Gardner i Annabel Sutherland czekali na ławce rezerwowych.
I zostali ukarani za taką ostrożność, gdyż rundy Republiki Południowej Afryki były całkowitym zaprzeczeniem.
Wolvaardt od samego początku pięknie wymierzała piłkę, wykonując swoje charakterystyczne, znakomite ataki z krycia, ale pukanie Boscha było widowiskiem.
Przeciwko Anglii w fazie grupowej 31-latka zająknęła się do 18 z 26 piłek i nie wyglądała jak przy trzech, ale przeciwko ogromnej sile świata uderzyła piłkę z taką wyrazistością i siłą w sposób, który mamy jeszcze nie widziany w tym turnieju.
Jest to jak dotąd najwyższy indywidualny wynik, a osiągnięcie tego pod największą presją i przeciwko tak wysokiej klasy przeciwnikowi było zdumiewające, a łatwość zwycięstwa Republiki Południowej Afryki była taka, że nawet Marizanne Kapp nie musiała odbijać.
Australia nie zrobiła zbyt wiele złego przy piłce, ponieważ Bosch nie dał nawet szansy, ale pożałują braku ambicji w posługiwaniu się kijem, ponieważ pozwolili Republice Południowej Afryki zbliżyć się o krok do swojego pierwszego światowego tytułu.
