Amerika Garcia Grewal przez całe życie mieszka w Eagle Pass w Teksasie i jest wolontariuszką w Operation Identification, projekcie mającym na celu identyfikację ciał migrantów odkrytych wzdłuż granicy amerykańsko-meksykańskiej.
Mamy nadzieję powiadomić bliskich w ich krajach ojczystych i, jeśli to możliwe, repatriować szczątki.
„Organizm utrzymuje wynik” – stwierdziła Grewal, wyjaśniając swoją pracę, która obejmuje zdejmowanie odzieży „w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów identyfikacyjnych”, w tym tatuaży.
Operacja ID została utworzona na Uniwersytecie Stanowym w Teksasie w 2013 r. i wykorzystuje zarówno studentów, jak i wolontariuszy, aby pomagać hrabstwom przygranicznym, które borykają się z zaległościami w zakresie ciał.
Szczątki migrantów, którzy mogą umrzeć w wyniku narażenia lub utonięcia w Rio Grande, są często chowane na cmentarzach okręgowych lub, w przypadku hrabstwa Maverick, czasami przechowywane w mobilnej kostnicy. Przyczepa chłodnia była pierwotnie używana podczas pandemii do przechowywania ofiar Covid-19.
Praca ta wymaga specjalistycznego przeszkolenia w zakresie analiz kryminalistycznych, biorąc pod uwagę, że ciała w momencie znalezienia mogą znajdować się w różnym stadium rozkładu. Każde zwłoki są dokładnie badane i dokumentowane. Fotografowane są tatuaże, blizny i inne cechy identyfikacyjne. Pobierane są odciski palców, a także próbki kości, które zostaną wykorzystane do analizy DNA. Przedmioty osobiste, takie jak biżuteria, odzież i plecaki, są również rejestrowane jako wskazówki dotyczące tego, kim dana osoba może być lub skąd pochodzi.
„To bardzo intymne. To bardzo wzruszające. I jest nadzieja, że, no wiesz, może ten naszyjnik, może ta przynależność pomoże nam połączyć tę osobę z ludźmi, którzy ją kochają” – powiedziała Grewal.
Według Courtney Coffey Siegert, doktorantki ze stażem podoktorskim na Uniwersytecie Stanowym w Teksasie i lidera zespołu Operation ID, która nadzoruje prace w terenie, prace mają charakter ciągły.
„Zaobserwowaliśmy wzrost liczby zgonów w różnych obszarach, w których nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyliśmy, i to jest niepokojące” – stwierdziła.
Nie tylko w przygranicznych hrabstwach Teksasu nie ma już miejsca na przechowywanie szczątków, ale tylko w dwóch z nich na obszarze ponad 2000 km od granicy stanu znajdują się lekarze sądowi, którzy zajmują się dochodzeniem w sprawie śmierci.
„Doszło do punktu, w którym umiera tak wiele osób, a w regionie nie ma wystarczającej liczby służb kryminalistycznych, aby naprawdę uwzględnić ten poziom masowej katastrofy” – powiedział Siegert.
Operacja ID pomaga wypełnić tę lukę, szkoląc ochotników cywilnych i innych urzędników okręgowych, takich jak sędziowie pokoju, do wykonywania prac kryminalistycznych.
„Gdyby nie operacja ID, myślę, że znaleźlibyśmy się w sytuacji, w której naprawdę znajdowalibyśmy się w sytuacji poważniejszej” – powiedział sędzia hrabstwa Maverick Ramsey English Cantú.
Choć liczba nielegalnych prób przekroczenia granicy spadła do najniższego poziomu od czasu objęcia urzędu przez prezydenta Joe Bidena we wrześniu, wolontariusze i koordynatorzy Operacji ID wyrazili obawy w społeczeństwie w związku z groźbami prezydenta-elekta Donalda Trumpa dotyczącymi masowych deportacji i przyszłych ograniczenia imigracyjne mogą potencjalnie skłonić większą liczbę migrantów do przekraczania granicy USA przed objęciem urzędu.
Operation ID dokonała prawie 200 identyfikacji z ponad 600 przejętych spraw. Projekt jest finansowany z dotacji zapewnianych przez Departament Sprawiedliwości, a każde hrabstwo może zapłacić za usługi dzięki środkom uzyskanym od gubernatora Teksasu Grega Abbotta w ramach operacji Lone Star, znanej z wysyłania żołnierzy Gwardii Narodowej Teksasu w celu zabezpieczenia południowej granicy.
W laboratorium Operation ID w San Marcos wciąż niezidentyfikowane szczątki są przetwarzane w celu usunięcia wszelkich tkanek miękkich i wyszorowane aż do kości. Szczątki szkieletu są następnie badane pod kątem jeszcze większej liczby wskazówek kryminalistycznych, takich jak przebyte procedury medyczne lub prace dentystyczne, które mogą dostarczyć dodatkowych informacji. Zdjęcia rzeczy osobistych są katalogowane online w Krajowym Systemie Osób Zaginionych i Niezidentyfikowanych NamUs. Rodziny mogą przeszukać witrynę i sprawdzić, czy rozpoznają jakieś rzeczy. Na koniec wszystko zostaje umieszczone w pudełku i oznaczone numerem identyfikacyjnym. Siegert twierdzi, że sprawy są często omawiane ponownie.
„Aktywnie szukamy sposobów na ożywienie niektórych starszych przypadków, w których DNA zostało przekazane do wszystkich miejsc, w których zostało poddane analizie, i nadal nie mamy trafienia. To nie znaczy, że nie ma rodziny, która wciąż szuka odpowiedzi. Dlatego pracujemy dalej.”
Prace nieustannie trwają, mając nadzieję na przekształcenie tych numerów identyfikacyjnych w nazwiska. Grewal dodaje: „Robimy to dla żywych. Robimy to, żebyście wiedzieli, gdzie są rodziny, które nie są zamknięte, które nie wiedzą, co stało się z ich bratem, siostrą, matką, ojcem, żeby wiedziały, gdzie są i żeby ktoś się o nich troszczył .”
