To wstydliwy problem medyczny, który rujnuje życie co dziesiątego z nas i może powodować, że ludzie unikają spotkań towarzyskich ze strachu przed przypadkowym „wyciekiem”.
Jednak miliony Brytyjczyków cierpiących na zespół pęcherza nadreaktywnego (OAB) mogłyby odnieść korzyść ze stosowania nowej pigułki do codziennego stosowania, która uzyskała zielone światło od brytyjskich urzędników ds. zdrowia.
OAB to schorzenie, w którym ludzie często odczuwają nagłą i niekontrolowaną potrzebę oddania moczu, która może doprowadzić do zabrudzeń i zdominować ich życie.
Może być wywołane różnymi schorzeniami, takimi jak cukrzyca, fizyczny nacisk na pęcherz ze strony innych narządów lub guzów, taki jak powiększona prostata, choroba neurologiczna lub infekcja.
Ale teraz, jak szacuje się, 8 milionów Brytyjczyków cierpiących na OAB może otrzymać nowe życie po zatwierdzeniu przez władze leku vibegron.
Miliony Brytyjczyków cierpiących na zespół pęcherza nadreaktywnego (OAB) mogłoby skorzystać z nowej pigułki do codziennego stosowania, która uzyskała zielone światło od brytyjskich urzędników ds. zdrowia
Urzędnicy Agencji Regulacji Leków i Produktów Opieki Zdrowotnej (MHRA) wydali dopuszczenie leku vibegron, sprzedawanego pod marką Obgemsa w UE i Gemtesa w USA, do stosowania u brytyjskich pacjentów z zespołem nadreaktywnego pęcherza moczowego
Ta codzienna pigułka, która w takich miejscach jak USA kosztuje około 13 funtów za sztukę, rozluźnia mięśnie pęcherza, zmniejszając ryzyko jego nieszczelności lub konieczności pilnego udania się do toalety.
Urzędnicy Agencji Regulacyjnej ds. Leków i Produktów Opieki Zdrowotnej (MHRA) wydali dopuszczenie leku vibegron, sprzedawanego pod marką Obgemsa w UE i Gemtesa w USA, do stosowania u pacjentów z OAB w Wielkiej Brytanii.
Oparli tę zgodę na dowodach z badania klinicznego, w którym 1500 pacjentów z OAB przyjmowało lek przez 12 tygodni.
Jedna trzecia grupy otrzymała lek, a pozostałe dwie trzecie otrzymało placebo lub nic.
Wyniki wykazały, że osoby, które otrzymały wibegron, rzadziej oddawały mocz i rzadziej cierpiały na nietrzymanie moczu.
Vibegron nie działa leczniczo, zamiast tego łagodzi objawy, co oznacza, że pacjenci będą musieli zażywać go w sposób ciągły, aby cieszyć się jego efektami.
Decyzja MHRA nie oznacza jednak, że pacjenci będą mogli od razu skontaktować się z lekarzem rodzinnym.
Oddzielny organ finansowany przez rząd, Narodowy Instytut Doskonałości Zdrowia i Opieki (NICE), decyduje, czy leki są wystarczająco opłacalne, aby można je było dostarczać za pośrednictwem służby zdrowia.
NICE wciąż rozważa zalety wibegronu, co oznacza, że w najlepszym wypadku pacjenci będą mogli uzyskać do niego dostęp prywatnie w Wielkiej Brytanii po zatwierdzeniu przez MHRA.
Chociaż nie ogłoszono żadnych cen w Wielkiej Brytanii, miesięczna dostawa w USA kosztuje około 408 funtów (530 dolarów).
Oznaczałoby to cenę rocznej podaży leku na poziomie około 4900 funtów.
MHRA stwierdziło, że najczęstsze działania niepożądane wibegronu obejmują biegunkę, zaparcia, nudności, zakażenie dróg moczowych, a także zwiększenie ilości moczu pozostającego w pęcherzu po dobrowolnym oddaniu moczu.
Urzędnicy dodali, że – jak w przypadku każdego leku, który zatwierdzą – będą w dalszym ciągu stale sprawdzać jego bezpieczeństwo i skuteczność.
OAB jest częstym schorzeniem ze względu na wiele innych chorób i problemów zdrowotnych, które mogą go wywołać.
Uważa się, że kobiety i osoby starsze są ogólnie bardziej narażone na OAB, częściowo ze względu na zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia problemów, które mogą je wywołać.
U osób cierpiących na OAB może również rozwinąć się OAB w ramach „wyuczonego” nawyku, który powstał w momencie, gdy wystąpił u nich stan, który go wywołał, co oznacza, że objawy mogą nadal występować po latach.
Picie płynów, które mogą podrażniać pęcherz, takie jak kawa, herbata, cola i alkohol, a także palenie, może zaostrzyć objawy OAB.
Osoby cierpiące na OAB mogą stać się izolowane społecznie i wycofane ze względu na obawę przed „wyciekiem”, a także zdenerwować się przed opuszczeniem domu, w którym mają łatwy dostęp do toalety.
Nawet ci, którzy sobie z tym poradzą, mogą również cierpieć na problemy, takie jak zaburzenia snu spowodowane wielokrotnym wstawaniem w nocy w celu oddania moczu.
Diagnoza pacjentów z OAB polega na śledzeniu częstotliwości oddawania moczu, a następnie wykonaniu serii testów w celu ustalenia potencjalnej przyczyny.
Obecne możliwości leczenia NHS obejmują „trening” pęcherza polegający na jego rozciągnięciu, co pomaga w zatrzymaniu większej ilości moczu, oraz leki rozluźniające mięśnie narządu, podobne do wibegronu.
OAB występuje wtedy, gdy ludzie często odczuwają nagłą i niekontrolowaną potrzebę oddania moczu, która może doprowadzić ich do zabrudzeń i zdominować ich życie (zdjęcie stockowe)
Chociaż dostępnych jest wiele leków, różnią się one pod względem skutków ubocznych, które mogą różnić się w zależności od osoby, co oznacza, że pacjent może potrzebować wypróbować kilka, zanim znajdzie ten, który będzie dla niego najlepszy.
Niektórzy pacjenci nie reagują na żadne leki lub cierpią na nieznośne skutki uboczne. Można im zaproponować zastrzyk z botoksu (toksyny botulinowej), aby paraliżować mięśnie pęcherza.
Podobnie jak Botox jest stosowany kosmetycznie do paraliżu mięśni twarzy w celu zatrzymania zmarszczek, mechanizm rozluźnia mięśnie pęcherza, pomagając mu zatrzymać więcej moczu.
NHS twierdzi, że to leczenie jest skuteczne u 85 procent poddawanych mu pacjentów.
Jednak eksperci ostrzegali już wcześniej wiele osób z OAB, zwłaszcza starszych, że albo nie szukają pomocy ze wstydu, albo błędnie uważają nietrzymanie moczu za naturalną konsekwencję starzenia się.
