Strona główna nauka/tech W Eswatini odkryto 48-tysięczną kopalnię ochry

W Eswatini odkryto 48-tysięczną kopalnię ochry

24
0


Kopalnia Ochry w Jaskini Lwa
Kopalnia ochry w Jaskini Lwa w Eswatini, kraju w południowej Afryce. Źródło: Jörg Linstädter

Naukowcy potwierdzili, że Lion Cavern w Eswatini to najstarsza na świecie kopalnia ochry, której historia sięga 48 000 lat wstecz. Korzystając z datowania luminescencyjnego i metod geochemicznych, prześledzili pochodzenie pigmentu i jego znaczenie kulturowe, rzucając światło na starożytne praktyki ekstrakcji, stosowania i transportu.

W niedawnym badaniu przeprowadzonym przez międzynarodowy zespół naukowców wykorzystano datowanie luminescencyjne i analizy geochemiczne w celu zidentyfikowania najstarszej na świecie kopalni ochry. To historyczne miejsce znajduje się w Jaskini Lwa, położonej w Eswatini, kraju w południowej Afryce.

Naukowcy nie tylko datowali kopalnię na około 48 000 lat, ale byli także w stanie wykazać, w jaki sposób ochra rozprzestrzeniła się z kopalni na pobliskie obszary. Naukowcy przeanalizowali 173 próbki z 15 stanowisk z epoki kamienia i zrekonstruowali metody wydobywania, wykorzystania i sieci transportu ochry. Wyniki badania opublikowano niedawno w czasopiśmie Komunikacja przyrodnicza.

Ochra to naturalnie występujący pigment wytwarzany z materiałów bogatych w żelazo. Był używany przez ludzi od tysięcy lat – do malowideł jaskiniowych oraz do ozdabiania przedmiotów symbolicznych i ozdób osobistych. Ochra ma znaczenie kulturowe, historyczne i duchowe w wielu społeczeństwach i dlatego oferuje badaczom cenne informacje na temat rozwoju społeczeństwa ludzkiego i wyrażania siebie.

Geochemiczne odciski palców ochry

Na potrzeby tego badania naukowcy stworzyli geochemiczny odcisk palca ochry z regionu Lwiej Jaskini. W tym celu małe próbki artefaktów ochry są bezpiecznie radioaktywne poprzez napromieniowanie neutronami. Niektóre z powstałych produktów mogą być radioaktywne.

Kiedy te materiały radioaktywne zaczynają się rozpadać, emitują charakterystyczną energię. Można je zmierzyć, co może dostarczyć informacji o tym, skąd pochodzi materiał i jak został stworzony.

W ten sposób można zrekonstruować pochodzenie i drogi transportu artefaktów. Oprócz tej metody naukowcy wykorzystali zaawansowaną technologię laserową, która wprawia w drgania wiązania molekularne próbki. Ta wibracja wskazuje na skład mineralny ochry.

Randki luminescencyjne: okno w przeszłość

Doktor Svenja Riedesel z Kolońskiego Laboratorium Luminescencji Instytutu Geografii Uniwersytetu w Kolonii przyczyniła się do datowania próbek. Datowanie luminescencyjne opiera się na fakcie, że materiały takie jak kwarc czy skaleń z biegiem czasu pochłaniają niewielkie ilości energii z otoczenia. Głównym źródłem tej energii jest naturalne promieniowanie w glebie, które nas otacza. Małe defekty w strukturze krystalicznej materiału magazynują tę energię.

„Aby określić wiek materiału, pobieramy próbkę i poddajemy ją działaniu światła lub ciepła w laboratorium” – powiedział Riedesel. „W ten sposób zmagazynowana energia jest ponownie uwalniana i wytwarzane jest słabe światło – zwane luminescencją”. Ilość uwolnionego światła wskazuje, jak długo materiał nie był wystawiony na działanie światła słonecznego ani ciepła.

Riedesel użył ziaren kwarcu do datowania materiałów znajdujących się w obecnie opuszczonych jaskiniach górniczych Lion Cavern. Wyniki próbek luminescencji pokazują, że jaskinie powstały w wyniku wydobycia co najmniej 42 000 lat temu. Potwierdza to wcześniejsze odkrycia geochronologiczne sugerujące, że w Jaskini Lwa wydobywano ochrę 48 000 lat temu. „Dzięki datowaniu metodą luminescencji stymulowanej optycznie udało nam się udowodnić, że jest to najstarsza znana kopalnia ochry na świecie” – podsumował geograf.

Odniesienie: „Wspólnoty praktyki ochry w Eswatini z epoki kamienia” autorstwa Brandi L. MacDonald, Elizabeth C. Velliky, Boba Forrestera, Svenji Riedesela, Jörga Linstädtera, Alexandry L. Kuo, Stephana Woodborne’a, Ayandy Mabuzy i Gregora D. Badera, 24 października 2024, Komunikacja przyrodnicza.
DOI: 10.1038/s41467-024-53050-6



Link źródłowy