14 września 2024 roku firma Sun wypuściła potężną wersję X4.5 rozbłysk słonecznyobserwowany przez NASA’S Obserwatorium Dynamiki Słońca.
Rozbłysk ten został sklasyfikowany jako rozbłysk X4,5 i osiągnął szczyt o godzinie 11:29 czasu wschodniego. Klasa X oznacza najintensywniejsze rozbłyski, natomiast liczba dostarcza więcej informacji o ich sile. Wysokoenergetyczne impulsy tej wielkości mogą zakłócać systemy komunikacyjne, sieci elektryczne i sygnały nawigacyjne, stwarzając poważne ryzyko dla statków kosmicznych i astronautów.
Rozbłyski słoneczne to potężne rozbłyski promieniowania emitowane przez Słońce, które można zaobserwować jako jasne plamy na powierzchni gwiazdy. Zdarzenia te wynikają z nagłego uwolnienia energii magnetycznej zmagazynowanej w atmosferze słonecznej. Intensywność rozbłysków słonecznych może się różnić, wpływając na Ziemię na różne sposoby, od drobnych zakłóceń w obrazach nieba polarnego po poważne zakłócenia w systemach komunikacyjnych i nawigacyjnych.
Rozbłyski słoneczne dzieli się głównie na pięć kategorii w zależności od ich jasności promieniowania rentgenowskiego: A, B, C, M i X. Każda kategoria jest dalej podzielona na skalę od 1 do 9, co pomaga dokładniej określić ilościowo ich siłę. Jednak rozbłyski klasy X mogą przekraczać tę skalę, wskazując wyjątkowo intensywne zdarzenia, które mogą wyzwolić kaskady burz geomagnetycznych i impulsów promieniowania, potencjalnie szkodliwych dla satelitów i astronautów.
Obserwatorium Dynamiki Słonecznej (SDO) NASA to misja poświęcona obserwacji Słońca i jego różnych aktywności. Wystrzelona 11 lutego 2010 r. sonda SDO jest częścią programu NASA Living With a Star (LWS), którego celem jest zrozumienie przyczyn zmienności Słońca i jej wpływu na Ziemię. Głównym celem SDO jest monitorowanie wpływu Słońca na Ziemię i przestrzeń bliską Ziemi poprzez badanie atmosfery słonecznej na różnych długościach fal.
Dostarcza obrazy Słońca w wysokiej rozdzielczości w 13 różnych długościach fal, z których każdy uwypukla różne aspekty aktywności słonecznej, takie jak rozbłyski, plamy słoneczne i pola magnetyczne. To bogactwo danych pomaga naukowcom ulepszyć prognozowanie pogody kosmicznej, pomagając w ten sposób w ochronie satelitów i innych technologii kosmicznych.
