Badanie wykazało, że topnienie lodu morskiego w Arktyce może zakłócić cyrkulację i ochłodzenie oceanów, co potwierdza obawy naukowców dotyczące potencjalnego przyszłego wpływu na klimat.
Nowe badanie opublikowane w warned in an open letter that climate change is generating a “serious risk of a major ocean circulation change in the Atlantic [that] miałoby niszczycielskie i nieodwracalne skutki”.
Morza Nordyckie, położone pomiędzy Grenlandią a Norwegią, są kluczowym obszarem dla oceanicznego transportu ciepła i wpływają na warunki pogodowe daleko poza ich granicami geograficznymi.
Na początku ostatniego interglacjału, ponad 100 000 lat temu, globalne temperatury były wyższe niż obecnie, objętość lodu była mniejsza, a poziom mórz był znacznie wyższy.
Zespół badawczy Mohammeda Ezata powiązał obecnie ocieplający się klimat i wzmożone topnienie lodu morskiego w Arktyce w tamtym okresie ze zmianami regionalnej temperatury powierzchni morza i cyrkulacji oceanicznej.
Topnienie lodu morskiego zmieniło zasolenie i gęstość wody oraz zakłóciło normalny przepływ prądów, co doprowadziło do zmian w wzorcach cyrkulacji i dystrybucji ciepła w oceanie.
Badanie przeszłego klimatu na potrzeby przyszłych spostrzeżeń
Wyjaśnia, że zrozumienie dynamiki ostatniego interglacjału ma kluczowe znaczenie. Minione ciepłe okresy w historii Ziemi podkreślają znaczenie mechanizmów sprzężenia zwrotnego w systemie klimatycznym. W miarę dalszego ocieplania się Arktyki i zmniejszania się pokrywy lodowej mogą wystąpić dalsze zmiany w prądach oceanicznych i wzorcach pogodowych.
Zespół badawczy Ezata wykorzystał kombinację biologicznych, nieorganicznych i organicznych znaczników geochemicznych z rdzeni osadów pobranych z Morza Nordyckiego. Rdzenie te działają jak kapsuły czasu, przechowując informacje o przeszłych warunkach oceanicznych. Analizując sygnatury chemiczne tych osadów, zespół był w stanie zrekonstruować wcześniejsze temperatury powierzchni morza i poziomy zasolenia, źródła dopływu słodkiej wody oraz procesy tworzenia się wód głębokich.
Mohamed Ezat ostrzega, że wiele pytań wciąż pozostaje bez odpowiedzi. „Możemy się wiele nauczyć z wciąż otwartej kwestii ostatniego ochłodzenia międzylodowcowego na Morzu Norweskim i potencjalnie odpowiedzialnych procesów” – mówi. „Mamy nadzieję, że nasze badanie zapewni modelarzom klimatu punkt odniesienia, pozwalający wykorzystać ten okres do lepszego ograniczenia wpływu zmian lodu na klimat regionalny i globalny”.
Odniesienie: „Wypływ słodkiej wody z Arktyki stłumił wywracanie się mórz nordyckich i oceaniczny transport ciepła podczas ostatniego interglacjału”, Mohamed M. Ezat, Kirsten Fahl i Tine L. Rasmussen, 27 października 2024 r., Komunikacja przyrodnicza.
DOI: 10.1038/s41467-024-53401-3
W badaniu wykorzystano podejście wieloproxy (zespoły okrzemek, dinocyst i otwornic planktycznych, biomarkery lodu morskiego, otwornice planktyczne Na/Ca i Ba/Ca oraz zespoły otwornic bentosowych) w celu zrekonstruowania rozwoju lodu morskiego, temperatury powierzchni morza, głębokości konwekcja oceaniczna oraz zmiany w dopływie słodkiej wody i jej źródłach w ostatnim okresie interglacjału.
