Było to starcie dwóch najpotężniejszych kręgielni w The Hundred i przy wolnym boisku zawsze wygrywał najlepiej wykonany atak.
W meczu z małą liczbą punktów margines błędu był znacznie mniejszy. Niewielu mogło przewidzieć, jak dobry będzie ten margines.
Gdyby Livingstone zadowolił się zdobyciem jednego gola przy trzech potrzebnych bramkach, zamiast próbować zakończyć grę jednym strzałem, wynik mógłby być inny.
Ale takie właśnie podejście wymagało chwiejnego pościgu za Phoenix i umieściło ich na wyciągnięcie ręki od finału.
Pomimo tego, jak się to skończyło, była to runda pełna ogromnego hartu ducha, determinacji i jakości, a tym bardziej, biorąc pod uwagę standard gry w kręgle, z którym się mierzył.
Archer był znakomity do tego stopnia, że liczby 1–29 nie oddają sprawiedliwości, podobnie jak Craig Overton na szczycie, podczas gdy zdolność Tymala Millsa do płynnego przełączania się między piorunami pędzącymi z szybkością 90 mil na godzinę a doskonale zamaskowanymi wolniejszymi piłkami zapewniła mu doskonałe wyniki 3–23.
Jordan, który pałką zaliczył kluczowe 20 niepokonanych z dziewięciu piłek, nie zdobył bramki, ale on także odegrał swoją rolę w posługiwaniu się piłką w końcówce meczu.
Nikt jednak nie był spokojniejszy pod presją niż Hosein. Wydawało się, że jego przekroczenie przesądziło o zwycięstwie Phoenixa, ale pokazał, że ma nerwy ze stali, aby opanować sytuację.
To był Archer, supergwiazda wysokiej klasy ataku, któremu ufano, że dostarczy Super Piątkę i nie było wątpliwości, że to zrobi.
Pałkarze często trafiają na pierwsze strony gazet – a Livingstone prawie to zrobił w tym przypadku – ale Archer i spółka po raz kolejny pokazali, że meloniki naprawdę robią różnicę w grach w krótkim formacie.
