Sprawny i zdrowy 17-latek został poinformowany przez lekarzy, że ból nogi to rwa kulszowa – trzy lata później zdiagnozowano u niego agresywny nowotwór, który obecnie rozprzestrzenił się na płuca

Kiedy Jake Spencer zaczął odczuwać ból w lewym udzie podczas nauki jazdy, założył, że jest to naciągnięcie mięśni spowodowane używaniem sprzęgła.

Jednak prawdziwą przyczyną tajemniczego bólu była rzadka postać raka, która prawie kosztowała 26-latka utratę kończyny.

Jednak lekarzom zajęłoby trzy lata odkrycie, że prawdziwym winowajcą była choroba, a gdyby trwało to znacznie dłużej, konieczna byłaby amputacja nogi.

A nawet wtedy znowu by go to prześladowało.

— Gdyby tego nie złapano [when it did]ze względu na lokalizację guza, możliwe, że konieczna byłaby amputacja” – powiedział administrator z Ashford w hrabstwie Kent.

„Pamiętam tylko, że powiedziano mi, że to rak. To było dosłownie takie, jak na filmach; wszystko wpadało jednym uchem, a wylatywało drugim.

„Przez kilka dni działałem na autopilocie, próbując zrozumieć, co się dzieje.

„Ale jednocześnie poczułem ulgę – ten ból nie był wyłącznie w mojej głowie, było na to rozwiązanie. To było wyzwalające uczucie.

Ciężar Jake’a rozpoczął się w wieku zaledwie 17 lat, a początkowo zdiagnozowano u niego objawy rwy kulszowej, czyli ból i osłabienie nogi spowodowane uszkodzonym nerwem.

Przepisano mu leki przeciwbólowe, zanim noga zaczęła „drżeć” i stała się tak bolesna, że ​​z trudem wychodził z domu.

Ówczesny nastolatek przeszedł fizjoterapię, prześwietlenia rentgenowskie, terapię falą uderzeniową i wkłuł w udo pięć igieł, aby opróżnić rzekomo wypełniony płynem worek.

Jednak bez powodzenia i bez odpowiedzi Jake postanowił po raz ostatni spróbować dotrzeć do sedna sprawy.

W sierpniu 2018 roku po biopsji zdiagnozowano u niego mięsaka maziowego – agresywny nowotwór złośliwy wykrywany w tkankach miękkich.

Według organizacji charytatywnej Sarcoma UK ta postać raka jest tak rzadka, że ​​w Wielkiej Brytanii odnotowuje się jedynie około 79 przypadków rocznie.

Powiedział: „Miałem wrażenie, że przeoczyliśmy tak wiele oznak i symptomów.

„Byłam wściekła, że ​​pozostawiono to przez cały czas i pozwolono mu urosnąć, powodując większy ból, mimo że wyrażałam, że cierpię.

Nie myślałem o przyszłości, po prostu wiedziałem, że muszę przejść przez teraźniejszość, aby w ogóle mieć przyszłość.

Nic innego się tak naprawdę nie liczyło. Tryb przetrwania to najlepsze określenie.

W listopadzie 2018 roku Jake przeszedł pięciotygodniową radioterapię, a następnie operację usunięcia 13 cm uda.

Niestety, jego walka jeszcze się nie skończyła. Powiedział: „Miałem jedną z regularnych kontroli, kiedy dostrzegłem cień na moich płucach.

„Okazało się, że był tam inny guz mięsaka, który był zasłonięty przez moje serce.

Nie wierzyłem, czułem się jak kopniak w brzuch. Bałam się, że nie przeżyję chemioterapii lub leczenia, które byłyby wymagane, aby się tego pozbyć.

„Byłam wtedy na uniwersytecie, a było to w czasie pandemii, więc musiałam zostać oddzielona od rodziny.

„Brak ich wokół mnie był po prostu druzgocący. To było bolesne dla nas wszystkich”.

W maju 2020 roku przeszedł operację usunięcia guza z płuca; i od tego czasu jest wolny od raka.

Choć jest szczęśliwy, że może patrzeć w przyszłość, obecnie boryka się z komplikacjami wynikającymi z tak długiego odkładania diagnozy.

Dzieli się swoją podróżą, aby ostrzec innych ludzi o znakach, na które należy zwrócić uwagę, i aby zawsze zasięgnąć innej opinii, jeśli masz przeczucie, że dzieje się coś gorszego.

Jake dodał: „Mimo że straciłem część mięśni, jestem naprawdę wdzięczny, że usunięto raka.

„Mam ciągłe problemy ortopedyczne z powodu utraty mięśni w udzie, ale jestem dobrej myśli.

„Nie winię lekarzy za błędną diagnozę, był bardzo trudny do wykrycia, ponieważ mój guz był bardzo głęboki i nie było widocznego guza.

„W pewnym sensie jestem wdzięczna, że ​​odczuwałam ból, ponieważ słyszałam przerażające historie o ludziach, którzy nigdy nie wiedzieli, że mają raka mięsaka, aż było już o wiele za późno.

„Postawienie diagnozy zajęło mi 941 dni i uważam się za wielkiego szczęściarza, że ​​przeżyłem”.