Przejeżdżając w tym tygodniu autostradą obok Palacio de Deportes w Maladze, nie można było nie zauważyć gigantycznego płótna składającego hołd odchodzącemu na emeryturę Rafaelowi Nadalowi.
Na środku banera znajduje się kreskówkowy wizerunek Nadala w znanej pozie.
Biceps wystający spod koszuli bez rękawów, spocona głowa owinięta białą bandaną, przyklejone palce lewej ręki ściskającej rakietę.
Karykatura jest wciśnięta pomiędzy dwa słowa: „Gracias Rafa”.
Prosty przekaz, który przywołuje mnóstwo wspomnień niemal w całym narodzie, zgrabnie podsumowuje, ile Nadal znaczy dla Hiszpanii.
„Gracias to pierwsze słowo, które przychodzi na myśl, gdy zastanawiamy się nad wszystkim, czego byliśmy świadkami przez ostatnie 20 lat, oglądając grę Rafy” – powiedział Feliciano Lopez, były kolega Nadala z drużyny w Pucharze Davisa i bliski przyjaciel od ponad 20 lat BBC Sport.
„Możemy być mu tylko wdzięczni za to, że doświadczył i żył tym, czego osiągnął.
„Nikt w Hiszpanii nie wyobrażał sobie przed nim, że będziemy mieć kogoś, kto może osiągnąć tak wiele na korcie tenisowym”.
Aby uwierzyć w te osiągnięcia, trzeba je przeczytać na piśmie: 22 tytuły Wielkiego Szlema, 92 tytuły ATP Tour, dwa złote medale olimpijskie, cztery triumfy w finale Pucharu Davisa, 209 tygodni na pozycji numer jeden na świecie, 912 tygodni z rzędu w pierwszej dziesiątce.
Nic dziwnego, że we wtorek kibice przybyli do Malagi – za różną cenę – aby obejrzeć finałowy mecz w jego karierze po porażce Hiszpanii z Holandią w ćwierćfinale Pucharu Davisa.
Wiwatowali. Płakali. W piłkarskiej atmosferze świętowali nawet nietrafione pierwsze podania Holendrów.
