Przeanalizowano pierwsze próbki z drugiej strony Księżyca z misji Chang’e-6

Zespół chińskich naukowców zbadał pierwsze próbki z drugiej strony Księżyca przywiezione przez misję Chang’e-6. Odkrycia stanowią kamień milowy w nauce eksploracji Księżyca i możliwościach eksploracji technicznej. Badanie było opublikowany W Narodowy Przegląd Naukowy 16 września.

„Jako pierwsze próbki pobrane z niewidocznej strony Księżyca, próbki te zapewnią niezrównaną okazję do badań Księżyca” – powiedział prof. Li Chunlai z Narodowych Obserwatoriów Astronomicznych Chińskiej Akademii Nauk (NAOC), jeden z autorów tego badania. badanie.

Próbki pomagają lepiej zrozumieć kilka kluczowych aspektów nauki o Księżycu, w tym wczesną ewolucję Księżyca, zmienność aktywności wulkanicznej między bliższą i dalszą stroną, historię uderzeń wewnętrznego Układu Słonecznego, zapis aktywności galaktycznej zachowany na Księżycu warstwa wietrzenia, księżycowe pole magnetyczne oraz jego anomalie i czas trwania, a także skład i struktura skorupy i płaszcza Księżyca.

Próbki pobrano z powierzchni Księżyca za pomocą technik wiercenia i czerpania. Zespół przeanalizował ich właściwości fizyczne, mineralogiczne, petrograficzne i geochemiczne. Analiza wykazała, że ​​pobrane próbki stanowią mieszaninę „lokalnego” materiału bazaltowego i „obcego” materiału nie pochodzącego od klaczy. Fragmenty skał to głównie bazalt, brekcja i aglutynaty. Głównymi minerałami składowymi gleb są plagioklaz, piroksen i ilmenit, przy bardzo małej zawartości oliwinu. Gleba księżycowa w próbkach jest głównie mieszaniną lokalnych bazaltów i niebazaltowych materiałów wyrzucanych.

Powierzchnia Księżyca jest podzielona na trzy bardzo odrębne prowincje geochemiczne w oparciu o różnice w charakterystyce geochemicznej i historii ewolucji petrologicznej. Są to Procellarum KREEP Terrane (PKT), Feldspathic Highland Terrane (FHT) i Biegun Południowy-Aitken Terrane (SPAT).

„Te lokalne bazalty klaczy dokumentują wulkaniczną historię odwrotnej strony Księżyca, podczas gdy fragmenty niebazaltowe mogą dostarczyć krytycznego wglądu w skorupę wyżynną Księżyca, topnienie w wyniku uderzenia bieguna południowego w Aitken i potencjalnie głęboki płaszcz Księżyca, dzięki czemu próbki te mają duże znaczenie dla nauki badań” – powiedział prof. Li.

„Oczekuje się, że te spostrzeżenia doprowadzą do nowych koncepcji i teorii dotyczących pochodzenia i ewolucji Księżyca oraz udoskonalą jego wykorzystanie jako paradygmatu interpretacyjnego ewolucji planet ziemskich” – dodał prof. Li.

Dodając próbki Księżyca zebrane podczas sześciu misji Apollo, trzech misji Luna i misji Chang’e-5, zebrano łącznie 382,9812 kg próbek Księżyca. Te próbki księżycowe dostarczyły naukowcom kluczowych informacji na temat powstawania i historii ewolucji Księżyca. „Zwrócone próbki Księżyca są niezbędne do badań planetarnych, ponieważ dostarczają kluczowych danych laboratoryjnych pozwalających powiązać obserwacje teledetekcyjne orbit z faktyczną prawdą o powierzchni Ziemi” – powiedział prof. Li.

Próbki przyczyniły się do opracowania hipotez dotyczących np. gigantycznego wpływu Księżyca na pochodzenie Ziemi, księżycowego oceanu magmy i późnego ciężkiego bombardowania. Te wcześniejsze badania próbek księżycowych, z których wszystkie pobrano z najbliższej strony Księżyca, znacząco rozwinęły dyscyplinę nauk planetarnych. „Samo próbki z najbliższej okolicy, bez odpowiedniego poboru próbek z całej powierzchni Księżyca, zwłaszcza ze strony odległej, nie są w stanie w pełni uchwycić różnorodności geologicznej całego Księżyca. To ograniczenie utrudnia nam zrozumienie pochodzenia i ewolucji Księżyca” – powiedział prof. Li.

Naukowcy zdobyli bardzo potrzebne próbki Księżyca ze strony farnej, kiedy 25 czerwca 2024 r. misja Chang’e-6 zebrała 1935,3 gramów próbek Księżyca z basenu Bieguna Południowego-Aitken.

Próbki Księżyca pobrane z bliskiej strony przez misje Apollo, Luna i CE-5 obejmowały próbki z PKT i FHT. Do tej pory nie pobrano żadnych próbek z unikalnego SPAT po drugiej stronie Księżyca. Naukowcy uważają, że dorzecze Bieguna Południowego-Aitken powstało 4,2–4,3 miliarda lat temu w okresie przednektarnym. Jest to największy potwierdzony basen uderzeniowy w Układzie Słonecznym.