Producenci żywności w Nowej Zelandii realizują ideę gospodarki o obiegu zamkniętym, ale powoli ją wdrażają

Na całym świecie rozwój przemysłu i konsumpcji zwiększył szkody dla środowiska w wyniku zwiększonych emisji, powstawania odpadów i zanieczyszczeń pochodzących ze składowisk.

Coraz częściej okazuje się, że obecny liniowy model gospodarczy, charakteryzujący się podejściem „weź, wytwórz i wyrzuć” do ograniczonych zasobów, jest niezrównoważony.

Przemysł spożywczy w Nowej Zelandii to głównym czynnikiem przyczyniającym się do tych problemów. Istnieje jednak alternatywne, bardziej zrównoważone podejście okrężny model gospodarczy.

Zbadaliśmy sześć dużych przedsiębiorstw produkujących żywność w Aotearoa w Nowej Zelandii, które stosują praktyki gospodarki o obiegu zamkniętym. Chcieliśmy zrozumieć, czy i w jaki sposób priorytetowo traktują cztery elementy obiegu zamkniętego, takie jak redukcja, ponowne użycie, recykling i odzysk.

Zidentyfikowaliśmy różne czynniki i bariery we wdrażaniu obiegu zamkniętego. Obejmuje to wiedzę konsumentów, regulacje rządowe, kwestie łańcucha dostaw i zaangażowanie finansowe.

Ogólnie rzecz biorąc, Trybunał stwierdził, że nowozelandzcy producenci żywności opieszale podejmują pozytywne kroki we wszystkich obszarach. Brakuje im praktycznej wiedzy na temat procesów okrężnych, a stary model liniowy nadal ma władzę.

Kontekst nowozelandzki

Odkryliśmy, że nowozelandzcy producenci żywności zaczynają wdrażać gospodarkę o obiegu zamkniętym, ale przed nimi jeszcze długa droga, aby zamknąć obieg. Obecnie uwaga skupia się głównie na trzech elementach (redukcja, ponowne użycie i recykling), ale mniejszą uwagę zwraca się na odzyskiwanie materiałów.

W praktyce redukcja polega na minimalizowaniu zużycia zasobów i unikaniu niepotrzebnych odpadów. W tym przypadku nacisk położony jest na zmniejszenie ilości surowców bez utraty jakości.

Ponowne użycie przedłuża żywotność produktów i materiałów poprzez znalezienie nowych celów, takich jak odnawianie lub naprawa przedmiotów, aby zapobiec ich staniu się odpadem. Dotyczy to zwłaszcza materiałów opakowaniowych, które można ponownie wykorzystać, poddać recyklingowi lub kompostować.

Recykling oznacza proces gromadzenia, sortowania i przetwarzania materiałów w celu wytworzenia nowych produktów. Zmniejsza to zapotrzebowanie na nowe surowce. Na przykład owoce, których data ważności minęła, można przerobić na pikle i perfumy.

Odzyskiwanie polega na pozyskiwaniu energii lub innych użytecznych zasobów z materiałów odpadowych, których nie można poddać recyklingowi. Na przykład zwiędłe kwiaty i zepsute owoce przekształcane są w biometan do produkcji energii. To najsłabsze ogniwo Nowej Zelandii we wdrażaniu gospodarki o obiegu zamkniętym.

Bariery dla cyrkulacji

Producenci żywności powiedzieli nam, że napotykają wiele barier narzuconych przez czynniki lokalne i zagraniczne, w tym brak świadomości zasad gospodarki o obiegu zamkniętym wśród konsumentów i przemysłu.

Uczestnicy badania zauważyli, że lokalni konsumenci bardziej zwracają uwagę na cenę niż na obieg zamknięty. Ludzie wolą tańsze produkty, pomimo ich negatywnego wpływu na środowisko.

Wszystkie badane przez nas firmy wyraziły tę perspektywę. Jeden z uczestników powiedział: „Głównym i ciągłym wyzwaniem dla nas i naszej branży jest jednorazowy kubek na wynos. Pomimo naszych najlepszych wysiłków, aby zachęcać i wspierać naszych klientów, aby siedzieli i delektowali się kawą lub przynosili kubki, nadal rozdajemy tysiące kubków każdego roku. Zmiana ich nastawienia w tej kwestii jest nadal trudna”.

Zagraniczni partnerzy handlowi w Chinach i Japonii preferują opakowania z tworzyw sztucznych dla swoich produktów. Badani przez nas producenci żywności stwierdzili, że ci partnerzy handlowi cenią przede wszystkim wygląd i prezentację, a nie wpływ na środowisko.

Wszystkie przedsiębiorstwa zgłosiły, że napotykają bariery regulacyjne. Obejmuje to brak wsparcia rządowego, takiego jak rabaty i dotacje, lub solidnej polityki dotyczącej gospodarki o obiegu zamkniętym. Nie ma kompleksowych ram dotyczących sposobu, w jaki przedsiębiorstwa podejmują decyzje i inwestycje.

Wymaga to wprowadzenia zmian w polityce, aby pomóc przedsiębiorstwom we wdrażaniu solidnych praktyk gospodarki o obiegu zamkniętym.

Kierowcy zmian

Pandemia Covid-19 miała znaczący wpływ gospodarczy, spowalniając wdrażanie praktyk o obiegu zamkniętym z powodu zakłóceń w łańcuchu dostaw. Wynika to z wyzwań związanych z transportem, braku niskoemisyjnych opcji transportu towarów i wzrostu kosztów życia.

Na podstawie naszych ustaleń przedstawiamy sugestie mające na celu wsparcie menedżerów i decydentów w osiągnięciu zrównoważonego rozwoju w sektorze produkcji żywności.

Po pierwsze, decydenci mogą odegrać ważną rolę poprzez przepisy ustawowe, wykonawcze, zachęty fiskalne, finansowanie publiczne i elastyczne ramy prawne wspierające strategie gospodarki o obiegu zamkniętym. Środki takie mają kluczowe znaczenie dla zmniejszenia niepewności i zachęcania do inwestowania w praktyki o obiegu zamkniętym.

Po drugie, doradzamy firmom, aby skoncentrowały się na edukacji i podnoszeniu świadomości konsumentów na temat długoterminowych korzyści płynących z gospodarki o obiegu zamkniętym. Jest to znacznie pilniejszy program niż skupianie się na kwestiach regulacyjnych, technologicznych czy związanych z łańcuchem dostaw. Zmiana polityki i przepisów nastąpi w odpowiedzi na zmieniające się preferencje i wzorce konsumentów.

Po trzecie, ponieważ edukowanie społeczeństwa w kraju i za granicą nie jest łatwym rozwiązaniem, firmy muszą współpracować ze sobą we wszystkich częściach przemysłu spożywczego, w tym wśród sprzedawców detalicznych i producentów.

Sposób myślenia i praktyki nowozelandzkich przedsiębiorstw muszą zmienić model liniowy na szkolenia z zakresu praktyk gospodarki o obiegu zamkniętym i edukację w zakresie zrównoważonego rozwoju, aby móc wprowadzać zmiany z myślą o przyszłych pokoleniach.

Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa na licencji Creative Commons. Przeczytaj oryginalny artykuł.