Niedawne badanie przeprowadzone przez neurobiologa z UdeM, Guillaume’a Dumasa, oferuje nowy wgląd w zachowanie i aktywność mózgu osób z autyzmem podczas interakcji społecznych.
Dynamika behawioralna i międzymózgowa między osobą autystyczną a osobą neurotypową różni się od tej obserwowanej między dwiema osobami neurotypowymi.
Takie wnioski płyną z nowego badania przeprowadzonego przez Guillaume’a Dumasa, profesora na Wydziale Psychiatrii i Uzależnień Uniwersytetu w Montrealu oraz głównego badacza w Laboratorium Psychiatrii Precyzyjnej i Fizjologii Społecznej w Centre de recherche du CHU Sainte-Justine.
Dumas jest także członkiem akademickim Mila – Quebec Artificial Intelligence Institute i pełni funkcję kierownika Katedry IVADO ds. Sztucznej Inteligencji i Zdrowia Psychicznego.
Nie na tej samej fali
Dumas i jego zespół przeprowadzili eksperyment mający na celu zbadanie imitacji ruchów rąk w parach osób neurotypowych w porównaniu z osobą neurotypową w parze z osobą z autyzmem.
Badani siedzieli w oddzielnych pokojach i mogli widzieć na ekranie ruchy rąk swojego partnera. Poinstruowano ich, aby wykonywali bezsensowne gesty i pozostawiono im swobodę naśladowania ruchów partnera lub nie. Ich zachowanie zostało nagrane na wideo.
Zespół badawczy zmierzył także pary synchronizacji międzymózgowej obu par za pomocą hiperskanowania EEG – techniki umożliwiającej jednoczesne rejestrowanie aktywności mózgu wielu osób. Kilka lat temu Dumas wykazał, że ludzkie mózgi mają tendencję do spontanicznej synchronizacji podczas interakcji społecznych, tj. ich rytmy elektryczne oscylują z tą samą częstotliwością.
To nowe badanie wykazało, że synchronizacja między osobą autystyczną a osobą neurotypową jest mniej ścisła niż między dwiema osobami neurotypowymi. Odkryto również, że osoby z autyzmem częściej naśladują niż liderzy w naśladowaniu ruchów rąk.
„Odkryliśmy, że osoby z autyzmem były w równym stopniu zdolne do odtwarzania zachowań swoich partnerów i synchronizowania z nimi swoich ruchów” – powiedział Dumas. „Ale różnili się pod względem wykonywania zwrotów: rzadziej inicjowali ruch”.
To nie ty, to my
Dumas uważa, że różnica w odgrywaniu roli, ale nie w umiejętności naśladowania, sugeruje, że autyzm jest „stanem relacyjnym, a nie zaburzeniem specyficznym dla danej osoby”. Ta perspektywa interpersonalna odwraca uwagę od indywidualnych (nie)zdolności.
„Osłabiona interakcja społeczna ma charakter dwukierunkowy” – powiedział Dumas. „Ale nigdy nie mówimy, że osoba neurotypowa ma deficyty w zakresie poznania społecznego, gdy ma trudności ze zrozumieniem osoby z autyzmem. Kiedy interakcja jest trudniejsza, odpowiedzialność spoczywa na wszystkich zaangażowanych.”
Przyjmując interpersonalne podejście do autyzmu, które uwzględnia różnorodność, Dumas ma nadzieję utorować drogę bardziej zapobiegawczemu i włączającemu podejściu do zdrowia psychicznego.
Odniesienie: „Odrębne zachowania społeczne i łączność między mózgami w diadach u osób autystycznych” Quentina Moreau, Florence Brun, Anaël Ayrolles, Jacqueline Nadel i Guillaume Dumas, 18 lipca 2024 r., Neuronauka społeczna.
DOI: 10.1080/17470919.2024.2379917
