Niedawne badania prowadzone przez Uniwersytet w Newcastle wskazują, że pole lodowe Juneau na Alasce doświadcza bezprecedensowej utraty lodowców, a tempo rozrzedzania lodu i kurczenia się obszaru dramatycznie przyspiesza od 2010 r. To cofanie się lodowców jest prawdopodobnie nieodwracalne ze względu na wzmożone procesy topnienia, dotykające nie tylko Juneau, ale potencjalnie inne pola lodowe na całym świecie, co może wymagać rewizji bieżących prognoz utraty lodowców.
Ostatnie badania wskazują na znaczne przyspieszenie topnienia lodowców Juneau Icefield na Alasce, przy czym tempo utraty lodowców podwoiło się od 2010 r. i potencjalnie doprowadziło do nieodwracalnego spadku wcześniej niż przewidywano. To przyspieszone topnienie i zwiększona fragmentacja mogą wymagać rewizji przyszłych prognoz dotyczących cofania się lodowców i podnoszenia się poziomu morza.
Nowe badania wskazują, że lodowce na znaczącym polu lodowym na Alasce topnieją szybciej, niż przewidywano, i mogą osiągnąć punkt nieodwracalnego spadku wcześniej, niż wcześniej szacowano.
Badania prowadzone pod kierunkiem naukowców z Newcastle University w Wielkiej Brytanii wykazały, że od 2010 roku dramatycznie wzrosła utrata lodowców na Juneau Icefield, leżącym na granicy między Alaską a Kolumbią Brytyjską w Kanadzie.
Zespół, w skład którego wchodziły także uniwersytety w Wielkiej Brytanii, USA i Europie, przejrzał zapisy sięgające 1770 roku i zidentyfikował trzy odrębne okresy zmian objętości pola lodowego. Zaobserwowali, że utrata objętości lodowca pozostawała dość stała w latach 1770–1979 i wynosiła od 0,65 do 1,01 km3 rocznie, zwiększając się do 3,08–3,72 km3 rocznie w latach 1979-2010. W latach 2010–2020 nastąpiło gwałtowne przyspieszenie, gdy tempo utraty lodu podwoiło się, osiągając 5,91 km3 na rok.
W szczególności badania opublikowane w Komunikacja przyrodniczaodkryli, że w całym polu lodowym tempo kurczenia się obszaru lodowców było pięciokrotnie szybsze w latach 2015–2019 w porównaniu z latami 1948–1979.
Eskalacja kurczenia się i fragmentacji lodowców
Ogółem całkowita utrata lodu na polu lodowym Juneau w latach 1770–2020 (315,3 ± 237,5 km3) odpowiada nieco mniej niż jednej czwartej pierwotnej objętości lodu.
Zwiększonemu tempu przerzedzania się lodowców towarzyszy również zwiększona fragmentacja lodowców. Zespół sporządził mapę dramatycznego wzrostu rozłączeń, gdy dolne części lodowca oddzielają się od górnych.
Dodatkowo 100% lodowców mapowanych w 2019 r. cofnęło się w stosunku do ich położenia w 1770 r., a 108 lodowców zniknęło całkowicie.
Kierownik badania, dr Bethan Davies, starszy wykładowca na Uniwersytecie w Newcastle, powiedziała: „To niezwykle niepokojące, że nasze badania wykazały gwałtowne przyspieszenie tempa utraty lodowców na polu lodowym Juneau od początku XXI wieku. Pola lodowe na Alasce – które są przeważnie płaskimi polami lodowymi na płaskowyżu – są szczególnie podatne na przyspieszone topnienie w miarę ocieplania się klimatu, ponieważ utrata lodu następuje na całej powierzchni, co oznacza, że dotyczy to znacznie większego obszaru. Ponadto bardziej płaskie czapy lodowe i pola lodowe nie mogą wycofać się na wyższe wysokości i znaleźć nowej równowagi. W miarę jak przerzedzanie się lodowców na płaskowyżu Juneau trwa, a lód cofa się do niższych poziomów i cieplejszego powietrza, uruchamiane przez to procesy sprzężenia zwrotnego prawdopodobnie zapobiegną przyszłemu odrastaniu lodowców, potencjalnie wypychając lodowce poza punkt krytyczny w nieodwracalną recesję”.
Na Alasce znajdują się jedne z największych na świecie pól lodowych na płaskowyżach, a ich topnienie jest główną przyczyną obecnego wzrostu poziomu morza. Naukowcy sądzą, że procesy, które zaobserwowali w Juneau, prawdopodobnie wpłyną na inne, podobne pola lodowe w innych miejscach na Alasce i w Kanadzie, a także na Grenlandii, w Norwegii i innych lokalizacjach wysoko w Arktyce.
Konsekwencje dla globalnego poziomu mórz
Twierdzą również, że obecnie opublikowane prognozy dla pola lodowego Juneau, które sugerują, że utrata objętości lodu będzie liniowa do 2040 r., a przyspieszy dopiero po 2070 r., może wymagać aktualizacji, aby odzwierciedlić procesy szczegółowo opisane w najnowszym badaniu.
Dr Davies powiedział: „Ta praca pokazała, że różne procesy mogą przyspieszyć topnienie, co oznacza, że obecne prognozy dotyczące lodowców mogą być zbyt małe i niedoszacowywać topnienie lodowców w przyszłości”.
Zespół wykorzystał kombinację historycznych zapisów inwentaryzacji lodowców, archiwalnych zdjęć lotniczych z XX wieku i zdjęć satelitarnych, a także map geomorfologicznych przeprowadzonych podczas prac terenowych w 2022 r., aby stworzyć kompleksowy obraz zmian, które zaszły w ciągu ostatnich 250 lat.
Dr Robert McNabb, wykładowca teledetekcji na Uniwersytecie w Ulster, powiedział: „Naprawdę ekscytujące w tych badaniach było połączenie tysięcy archiwalnych zdjęć lotniczych w celu wyodrębnienia wysokości, co dało nam naprawdę szczegółowy wgląd w długoterminowe zachowanie pola lodowego . Układanie tego archiwum zdjęć, zebranych 70 i 50 lat temu, przypominało trochę układanie najtrudniejszej układanki na świecie, ale jakość zdjęć pozwoliła nam po raz pierwszy zrekonstruować wysokość pola lodowego z epoki przed satelitą. Długoterminowe archiwa, takie jak to, są niezwykle cennym zasobem, ponieważ pozwalają nam znacznie lepiej zrozumieć progi przyspieszania zmian, co widzieliśmy na polu lodowym Juneau”.
Odniesienie: „Przyspieszająca utrata objętości lodowca na Juneau Icefield napędzana hipsometrią i sprzężeniami zwrotnymi przyspieszającymi topnienie” autorstwa Bethan Davies, Roberta McNabba, Jacoba Bendle’a, Jonathana Carrivicka, Jeremy’ego Ely’ego, Toma Holta, Bradleya Markle’a, Christophera McNeila, Lindsey Nicholson i Mauri Pelto, 2 lipca 2024 r., Komunikacja przyrodnicza.
DOI: 10.1038/s41467-024-49269-y
