Naukowcy twierdzą, że ograniczenie rozwoju terenów zalewowych nie musi być skomplikowane

Artykuł zatytułowany „Jak samorządy lokalne unikają zabudowy terenów zalewowych poprzez konsekwentne wdrażanie rutynowych zarządzeń, planów i programów miejskich” opublikowany W Oxford Open Zmiany klimatyczne odkrywa dowody sugerujące, że wbrew oczekiwaniom większość amerykańskich miast radzi sobie nieźle, unikając rozwoju obszarów narażonych na powodzie, a te, które są skuteczne, wydają się dobrze stosować istniejące narzędzia i strategie, zamiast robić coś szczególnie nowatorskiego.

Pomimo miliardowych inwestycji i szeroko zakrojonych działań łagodzących koszty katastrof w Stanach Zjednoczonych dramatycznie wzrosły. Powodzie są najpowszechniejszą i najbardziej kosztowną katastrofą w USA i choć zmiany klimatyczne odgrywają pewną rolę, główną przyczyną rosnących kosztów jest koncentracja ludzi, infrastruktury i działalności gospodarczej na obszarach niebezpiecznych.

Analiza przeprowadzona w 2018 r. przez Climate Central i Zillow wykazała, że ​​osiem amerykańskich stanów przybrzeżnych buduje się na terenach narażonych na powodzie szybciej niż gdzie indziej.

Jednym z najskuteczniejszych sposobów ograniczenia szkód powodziowych jest unikanie budowy nowej infrastruktury i budynków mieszkalnych na obszarach narażonych na powodzie, jednak niewiele jest dowodów empirycznych na to, jak skuteczne samorządy lokalne ograniczają tam rozwój i w jaki sposób mogłyby ulepszyć swoje wysiłki.

W licznych badaniach zbadano czynniki kontekstowe, które skłaniają lokalne jurysdykcje do przyjmowania liczniejszych, zaawansowanych i lepszej jakości działań w zakresie zarządzania obszarami zalewowymi. Jednakże to, czy liczniejsze, zaawansowane i wyższej jakości działania prowadzą do mniejszego rozwoju obszarów zalewowych, jest mniej ustalone, ponieważ w niewielu badaniach oceniano bezpośrednio wyniki rozwoju obszarów zalewowych.

W tym badaniu naukowcy dokonali przeglądu wzorców zagospodarowania i zarządzania miejskimi terenami zalewowymi w New Jersey w latach 2001–2019. Badacze wybrali New Jersey, ponieważ stanowi to przypadek skrajny. Climate Central i Zillow ustaliły, że rozwój budownictwa mieszkaniowego w strefie ryzyka przybrzeżnego stanu New Jersey był 3,4 razy większy niż w okolicach.

Pięć miast New Jersey znalazło się na liście 10 największych pod względem rozwoju ryzyka strefowego, a Ocean City w stanie New Jersey zbudowało więcej domów narażonych na powódź niż jakiekolwiek inne miasto w kraju.

W pierwszej kolejności w badaniu zbadano związek między zamożnością a bliskością wybrzeża w projektach deweloperskich. Po drugie, badacze przeanalizowali, w jaki sposób zagospodarowanie terenów zalewowych wiąże się z wydajnością gmin i działaniami zarządczymi w 128 gminach w czterech okręgach. Na koniec przeprowadzili szczegółowe studia przypadków w czterech miastach w New Jersey: Lumberton, Aberdeen, Weehawken i Woodbridge.

Badanie wskazuje, że większość miast w New Jersey ogranicza rozwój terenów zalewowych w większym stopniu, niż sugerowałyby wcześniejsze badania, biorąc pod uwagę ich kontekst geograficzny i społeczno-gospodarczy. W latach 2001–2019 422 gminy stanu New Jersey (85% z nich) ograniczyło rozwój nowych budynków mieszkalnych na terenach zalewowych w większym stopniu, niż można by się spodziewać na podstawie zasięgu terenów zalewowych na terenie gminy i tempa budowy nowych mieszkań.

Około 335 gmin (68%) ograniczyło wzrost nieprzepuszczalnej powierzchni (takiej jak chodnik i beton) na terenach zalewowych. W latach 2001–2019 aż 126 miast stanu New Jersey (25% z nich) nie umieściło żadnych nowych budynków mieszkalnych na obszarach zalewowych. Zaledwie 14% miast w stanie New Jersey buduje na obszarach zalewowych więcej budynków, niż można by oczekiwać na podstawie wielkości obszarów zalewowych i tempo rozwoju.

W wywiadach z mieszkańcami miast New Jersey praktycy wielokrotnie podkreślali praktyczne, zdroworozsądkowe zachowanie, a nie skomplikowane nowe plany.

„Nie robią nic specjalnego” – wyjaśniła jedna z osób, z którą przeprowadzono wywiad w trakcie tego badania. Wygląda na to, że większość miast może ograniczyć rozwój terenów zalewowych za pomocą kilku konwencjonalnych rozporządzeń lokalnych i typowych poziomów zdolności władz, a nie radykalnych innowacji czy herkulesowych wysiłków.

Kluczem wydaje się posiadanie kilku wysokiej jakości narzędzi do zagospodarowania przestrzennego i konsekwentne ich wdrażanie, co wymaga koordynacji i zaangażowania lokalnych urzędników.

Artykuł pokazuje, że ograniczone zagospodarowanie terenów zalewowych jest w New Jersey normą, a nie wyjątkiem. Władze miejskie rutynowo ograniczają zagospodarowanie terenów zalewowych, korzystając z narzędzi zarządzania użytkowaniem gruntów i łagodzenia zagrożeń, które są stosowane od dziesięcioleci i robią to przy skromnych i istniejących możliwościach władz lokalnych.

Istnieje wiele ścieżek ograniczania rozwoju obszarów zalewowych, a nie jedna najlepsza praktyka, a posiadanie kilku skutecznych narzędzi zarządzania terenami zalewowymi i skupienie się na jakości infrastruktury społecznej (współpraca, zaangażowanie, spójność) może być ważniejsze niż posiadanie wielu narzędzi i próba wdrożyć nowe, skomplikowane plany.

„To zaskakująco dobra wiadomość” – powiedział AR Siders, główny autor badania.

„Jest wiele do zrobienia. Ale większość miast już podejmuje działania. Wyzwanie polega na tym, jak pomóc im osiągnąć jeszcze więcej oraz jak zmotywować i wesprzeć niewielką mniejszość miast, które wciąż koncentrują się na nowych budynkach na terenach zalewowych. To zupełnie inna kwestia. wyzwanie.”