Strona główna nauka/tech Naukowcy odkrywają biologiczne podstawy romantycznego przyciągania

Naukowcy odkrywają biologiczne podstawy romantycznego przyciągania

19
0


Koncepcja mózgu hormonu miłości oksytocyny
Nowe badanie pokazuje, że synchronizacja fizjologiczna, czyli zgodność reakcji fizjologicznych między jednostkami, zwiększa postrzeganą atrakcyjność romantyczną. Niektóre osoby, zwane „Super Synchronizatorami”, w naturalny sposób dobrze synchronizują się w różnych kontekstach i są postrzegane jako bardziej atrakcyjne romantycznie. Źródło: SciTechDaily.com

Badanie pokazuje, że synchronizacja fizjologiczna zwiększa atrakcyjność romantyczną, a „supersynchronizatory” są postrzegane jako bardziej atrakcyjne. Badania sugerują, że synchronizacja może być zakorzeniona w podstawowych zdolnościach sensomotorycznych, otwierając nowe możliwości zrozumienia relacji międzyludzkich.

Nowe badanie pokazuje, że synchronizacja fizjologiczna – zgodność reakcji fizjologicznych między jednostkami – znacznie zwiększa postrzeganą atrakcyjność romantyczną. Badanie identyfikuje „supersynchronizatory”, osoby, które w naturalny sposób dobrze synchronizują się zarówno w sytuacjach społecznych, jak i pozaspołecznych, i które są postrzegane jako bardziej atrakcyjne romantycznie. Odkrycia te otwierają drzwi do dalszych badań nad wpływem synchronizacji fizjologicznej i behawioralnej na relacje międzyludzkie.

Nowe badanie prowadzone przez dr Shir Atzil i jej zespół z Wydziału Psychologii Uniwersytetu Hebrajskiego ujawnia intrygujący wgląd w mechanizmy tworzenia więzi romantycznych, koncentrując się szczególnie na synchronizacji fizjologicznej – dopasowaniu reakcji fizjologicznych między jednostkami – i jej wpływie na postrzegane atrakcja romantyczna.

Synchronizacja fizjologiczna odnosi się do wyrównania reakcji fizjologicznych między jednostkami. Może to obejmować parametry takie jak tętno, oddychanie i przewodność skóry. Kiedy dwie osoby są fizjologicznie zsynchronizowane, ich funkcje organizmu dopasowują się w sposób, który jest mierzalny i często zachodzi naturalnie podczas interakcji.

Wyniki eksperymentalne i obserwacyjne

W badaniu połączono metody eksperymentalne i obserwacyjne, aby sprawdzić, jak synchronizacja fizjologiczna wpływa na romantyczny urok. Internetowy eksperyment, w którym wzięło udział 144 uczestników, wykazał, że wywołanie synchronizacji między aktorami znacząco podniosło ich oceny atrakcyjności.

Dalsze badania w laboratoryjnym scenariuszu szybkiego randkowania z udziałem 48 uczestników zidentyfikowały osoby z naturalnie dużą skłonnością do synchronizacji zarówno w kontekście społecznym, jak i pozaspołecznym, zwane „supersynchronizatorami”. Osoby te były konsekwentnie oceniane jako bardziej atrakcyjne pod względem romantycznym, co podkreślało potencjał dostosowania fizjologicznego do znacznego zwiększenia postrzeganej atrakcyjności.

Rola zdolności sensomotorycznych w synchronizacji

Dr Atzil wyjaśnia: „Nasze odkrycia sugerują, że zdolność do synchronizacji z innymi może nie być tylko umiejętnością społeczną, ale może wynikać z bardziej podstawowych zdolności sensomotorycznych, które wymagają od jednostki przystosowania się do bodźców dynamicznych. Ta zdolność adaptacji, czy to w odpowiedzi na sygnały społeczne, czy wzorce rytmiczne, jest postrzegana jako atrakcyjna, potencjalnie ze względu na korzystne konsekwencje fizjologiczne, jakie może mieć synchroniczny partner.

Badanie sugeruje, że zsynchronizowane stany fizjologiczne mogą poprawić regulację w różnych układach organizmu, czyniąc te interakcje bardziej satysfakcjonującymi. Dodatkowo efektywna synchronizacja może wskazywać na korzyści poznawcze i ewolucyjne, sugerując głębsze biologiczne znaczenie tej cechy.

Pomimo tych obiecujących spostrzeżeń dr Atzil zwraca uwagę na ograniczenia badania. „Przekrojowy projekt naszego badania ogranicza naszą zdolność do wyciągania ostatecznych wniosków na temat długoterminowej stabilności synchronii jako cechy i jej związku przyczynowego z pociągiem romantycznym” – zauważa. Przyszłe badania pozwolą głębiej zagłębić się w tę dynamikę, szczególnie biorąc pod uwagę konsekwencje synchronizacji w trwałych związkach romantycznych i w przypadku różnych orientacji seksualnych.

Badanie to nie tylko pogłębia naszą wiedzę na temat pociągu romantycznego, ale także toruje drogę do dalszych badań nad tym, jak synchronizacja fizjologiczna i behawioralna może kształtować relacje międzyludzkie w szerszych kontekstach.

Odniesienie: „Synchronizacja społeczna i niespołeczna są ze sobą powiązane i atrakcyjne romantycznie” M. Cohen, M. Abargil, M. Ahissar i S. Atzil, 10 czerwca 2024 r., Psychologia komunikacji.
DOI: 10.1038/s44271-024-00109-1



Link źródłowy