Denisowianie wielokrotnie krzyżowali się z wczesnymi ludźmi, pozostawiając geny, które pomogły współczesnym ludziom przystosować się do różnych środowisk, takich jak duże wysokości i zimny klimat.
Naukowcy uważają, że członkowie niedawno odkrytej grupy homininów, znanej jako Denisovanie, krzyżowali się z wczesnymi ludźmi w wyniku wielu odrębnych wydarzeń, przekazując geny, które wpłynęły na bieg wczesnej historii ludzkości.
W 2010 roku opublikowano pierwszy szkic genomu neandertalczyka, a porównania z genomami współczesnego człowieka wykazały, że neandertalczycy i współcześni ludzie krzyżowali się w przeszłości. Kilka miesięcy później analiza genomu sekwencjonowanego z kości palca wydobytej w jaskini Denisova w górach Ałtaj na Syberii ujawniła, że ten fragment kości pochodził z nowo odkrytej grupy homininów, którą obecnie nazywamy Denisovanami, która również krzyżowała się ze współczesnymi ludźmi.
„Było to jedno z najbardziej ekscytujących odkryć w ewolucji człowieka w ostatniej dekadzie” – powiedziała dr Linda Ongaro, doktorantka ds. badań w Szkole Genetyki i Mikrobiologii w Trinity College w Dublinie i pierwsza autorka nowego, fascynującego artykułu przeglądowego opublikowanego w wiodącym międzynarodowym czasopiśmie Genetyka natury.
„Powszechnym błędnym przekonaniem jest, że ludzie wyewoluowali nagle i gładko od jednego wspólnego przodka, ale im więcej się dowiadujemy, tym bardziej zdajemy sobie sprawę, że krzyżowanie się z różnymi hominidami pomogło ukształtować ludzi, którymi jesteśmy dzisiaj.
„W przeciwieństwie do szczątków neandertalczyka, zapis kopalny Denisovana składa się tylko z kości palca, kości szczęki, zębów i fragmentów czaszki. Jednak wykorzystując ocalałe segmenty denisowiańskie w genomach współczesnego człowieka, naukowcy odkryli dowody na co najmniej trzy zdarzenia z przeszłości, w wyniku których geny z różnych populacji denisowiańskich przedostały się do sygnatur genetycznych współczesnych ludzi”.
Złożone powiązania genetyczne Denisovana i człowieka
Każdy z nich przedstawia różne poziomy pokrewieństwa z sekwencjonowanym Ałtajem Denisovanem, co wskazuje na złożoną relację między tymi siostrzanymi liniami.
W artykule przeglądowym dr Ongaro i prof. Emilia Huerta-Sanchez przedstawiają dowody sugerujące, że kilka populacji denisowian, które prawdopodobnie miały szeroki zasięg geograficzny od Syberii po Azję Południowo-Wschodnią i od Oceanii po Amerykę Południową, zostało przystosowanych do odrębnych środowisk.
Dalej opisują szereg genów pochodzenia denisowiańskiego, które zapewniły współczesnym ludziom przewagę w różnych środowiskach.
Dr Ongaro dodał: „Wśród nich znajduje się locus genetyczny nadający tolerancję na niedotlenienie, czyli warunki o niskiej zawartości tlenu, co ma ogromny sens, biorąc pod uwagę populacje tybetańskie; wiele genów zapewniających podwyższoną odporność; oraz taki, który wpływa na metabolizm lipidów, zapewniając ciepło po stymulacji zimnem, co zapewnia przewagę populacjom Eskimosów w Arktyce.
„Istnieje wiele przyszłych kierunków badań, które pomogą nam opowiedzieć pełniejszą historię wpływu Denisovana na współczesnego człowieka, w tym bardziej szczegółowe analizy genetyczne w słabo zbadanych populacjach, które mogą ujawnić obecnie ukryte ślady pochodzenia Denisovana. Ponadto zintegrowanie większej liczby danych genetycznych z informacjami archeologicznymi – jeśli uda nam się znaleźć więcej skamieniałości denisowiańskich – z pewnością wypełniłoby jeszcze kilka luk”.
Odniesienie: „Historia wielu zdarzeń introgresji Denisovana u współczesnych ludzi” Linda Ongaro i Emilia Huerta-Sanchez, 5 listopada 2024 r., Genetyka natury.
DOI: 10.1038/s41588-024-01960-y
Badanie zostało sfinansowane przez Europejską Radę ds. Badań Naukowych.
