Niedawno powiedzieliśmy wam, dlaczego kontroler Nintendo 64 był tak naprawdę okropny, wbrew wszelkim błędnym wspomnieniom z dzieciństwa, jakie możecie mieć. Przyjrzyjmy się teraz, dlaczego kontroler GameCube jest zupełnie odwrotny. W rzeczywistości jest to jeden z najlepszych joypadów, jakie kiedykolwiek wypuściło Nintendo, i doskonały przykład tego, jak wiele Nintendo mogłoby ulepszyć w ciągu zaledwie jednej generacji konsoli.
Wprowadzony na rynek wraz z maleńkim GameCube w 2001 roku, kontroler pięknie udoskonalił wejścia N64. Główny drążek i pad kierunkowy zostały ustawione tak, aby były łatwo dostępne, natomiast cztery przyciski C poprzednika przekształciły się w ostateczną formę – drążek C – długo oczekiwany drugi drążek, który umożliwiał lepsze sterowanie aparatem.
Niezgrabnie umieszczony spust Z w N64 stał się przyciskiem Z GameCube, umieszczonym na szczycie prawego spustu barkowego, podczas gdy lewy i prawy spust są zakrzywione na zewnątrz, aby naturalnie przylegać do palców gracza.
Pad GameCube oferował także kilka własnych, odważnych rozwiązań konstrukcyjnych, takich jak bardzo widoczny przycisk A otoczony satelitarnymi przyciskami B, X i Y – dwa ostatnie powróciły po raz pierwszy od SNES. Asymetria wciąż jest nieco dziwna, ale mechanicznie działa cudownie.
Sprawienie, że Mario skacze, jego raison d’etre, jest przypisane do tego kolosalnego przycisku A Super Mario Słoneczko; jest to główny przycisk interakcji Posiadłość Luigiego Lub Legenda Zeldy: Przebudzacz Wiatruwciśnij przycisk strzelania Metroid Prime. Delikatnie przypomniało graczom – a może nawet programistom – jak często w układach sterowania dominuje pojedynczy przycisk twarzowy i jak często można uprościć sterowanie, aby przede wszystkim zminimalizować wkład.
Ogólnie rzecz biorąc, był to niezwykle ergonomiczny kontroler, wygodniejszy w trzymaniu niż jego poprzednik i lepiej pasujący do uścisku homo sapiens – gatunku, który, jak wspomniano wcześniej, ewoluował, by mieć zazwyczaj dwie ręce, a nie trzy.
Wolny jak ptak
Zaledwie rok później Nintendo ulepszyło nawet kontroler GameCube, wprowadzając wspaniały model WaveBird — bezprzewodową aktualizację, która w końcu odcięła kable od gier konsolowych.
GameCube nie była pierwszą konsolą, która wprowadziła kontroler bezprzewodowy – ten zaszczyt prawdopodobnie, technicznie rzecz biorąc, należy do Atari2600— ale dzięki WaveBird pomysł w końcu stał się wykonalny. Wiele wcześniejszych wysiłków opierało się na detektorze podczerwieni (takim jak ten firmy Nintendo). Satelita NES-aco umożliwiało maksymalnie czterem graczom połączenie się ze skromnym NES-em z odległości 4,5 metra), ale ponieważ technologia wymagała do pracy ścisłej odległości między kontrolerem a odbiornikiem, często kończyło się to niepowodzeniem. Inne, jak np tę potworność Firma Intel podjęła próbę stworzenia bezprzewodowego kontrolera komputera PC w 1999 r. i wymagała zainstalowania widocznych stacji bazowych.
