Krokodyl morski liczący 135 milionów lat rzuca światło na życie w kredzie

Międzynarodowy zespół naukowców, w skład którego wchodzą badacze z Niemiec i Wielkiej Brytanii, opisał nowy gatunek starożytnego krokodyla morskiego, Enalioetes schroederi. Enalioetes żyły w płytkich morzach pokrywających większą część Niemiec w okresie kredowym, około 135 milionów lat temu.

Ten starożytny krokodyl należał do rodziny Metriorhynchidae, niezwykłej grupy, której budowa ciała przypominała delfina. Metriorynchidy miały gładką, pozbawioną łusek skórę, płetwy i płetwę ogonową. Żywiły się różnymi ofiarami, w tym szybko poruszającymi się zwierzętami, takimi jak kalmary i ryby, ale niektóre gatunki metroiorhynchidów miały duże, ząbkowane zęby, co sugeruje, że żywią się innymi gadami morskimi. Metriorhynchidy są najlepiej znane z okresu jurajskiego, a ich skamieniałości stają się rzadsze w kredzie. Enalioetes schroederi znany jest z trójwymiarowej czaszki, co czyni go najlepiej zachowanym metriorhynchidem znanym z kredy.

Sven Sachs z Naturkunde-Museum Bielefeld i kierownik projektu powiedział: „Okaz jest niezwykły, ponieważ jest to jeden z niewielu metroiorhynchidów, których można rozpoznać po trójwymiarowo zachowanej czaszce. Umożliwiło nam to wykonanie tomografii komputerowej okazu i dlatego podjęliśmy decyzję mogliśmy się wiele dowiedzieć o anatomii wewnętrznej tych krokodyli morskich. Niezwykła konserwacja pozwoliła nam zrekonstruować jamy wewnętrzne, a nawet wewnętrzne uszy zwierzęcia”.

Dr Mark Young z Wydziału GeoSciences na Uniwersytecie w Edynburgu wyjaśnia: „Enalioetes daje nam nowy wgląd w ewolucję metriorhynchidów w okresie kredowym. W okresie jurajskim metriorhynchidy rozwinęły budowę ciała radykalnie odmienną od innych krokodyli – płetwy, płetwy ogonowe , utrata kostnego pancerza i gładka, pozbawiona łusek skóra. Zmiany te były adaptacją do coraz bardziej morskiego stylu życia. Pokazuje nam, że trend ten utrzymywał się w kredzie, ponieważ Enalioetes miał jeszcze większe oczy niż inne metroiorhynchidy (które były już duże jak na standardy krokodyli). Kościste uszy wewnętrzne były jeszcze bardziej zwarte niż u innych metroiorhynchidów, co świadczyło o tym, że Enalioetes prawdopodobnie pływał szybciej”.

Doskonale zachowaną czaszkę wraz z pierwszymi kręgami szyjnymi odkrył ponad sto lat temu niemiecki architekt rządowy D. Hapke w kamieniołomie w Sachsenhagen koło Hanoweru. Egzemplarz ma ciekawą historię. Został przekazany do przygotowania i zbadania Henry’emu Schroederowi z Pruskiej Służby Geologicznej w Berlinie, gdzie przypuszczalnie został włączony do kolekcji. Prowadziło to do przypuszczeń, że okaz zaginął podczas II wojny światowej. Później okaz odnaleziono ponownie w Muzeum Minden w zachodnich Niemczech. Okazało się, że okaz wrócił do znalazcy, którego rodzina przywiozła go do Minden, gdzie po II wojnie światowej znalazła nowy dom, zabierając okaz ze sobą. Krokodyl jest od tego czasu jednym z cennych okazów w kolekcji Minden.

Wstępny opis przedstawił Henry Schroeder z Berlińskiej Służby Geologicznej i od jego imienia nazwano gatunek.

Porównując skamieniałość ze skamielinami z innych kolekcji muzealnych, Sachs i jego zespół ustalili, że jest to gatunek nowy dla nauki.