Inni sportowcy znaleźli własne sposoby, aby przyczynić się do wysiłku wojennego. Szermierz na wózkach inwalidzkich Andrii Demczuk przekroczył granicę z Polską wraz z żoną i dwójką dzieci po inwazji.
Po osiedleniu się z rodziną w Warszawie zaczął pomagać innym ukraińskim uchodźcom. Przewiózł ich od granicy do stolicy Polski, po czym wrócił z namiotami, śpiworami i sprzętem dla armii ukraińskiej.
Dowoził także jeepy na granicę – choć w niekonwencjonalnym stylu. Jako osoba po amputacji nogi Demchuk zwykle jeździ automatem. Jeepy były ręczne.
„To był mały problem, bo nie mam nogi, żeby wcisnąć sprzęgło” – mówi.
Zatem – w genialny sposób – zamiast tego użył swojego miecza szermierczego. „Złamany rapier może doskonale wcisnąć sprzęgło” – wyjaśnia, demonstrując swoją technikę za pomocą wyimaginowanego miecza.
– Dostarczyłem tędy siedem jeepów.
Wraz z dwoma polskimi przyjaciółmi szermierczymi, Grzegorzem Plutą i Stefanem Makowskim, zaczął także odwiedzać lokalne szkoły.
„Uświadomiliśmy sobie, że musimy zbliżyć polskie i ukraińskie dzieci” – mówi Demczuk.
„Ukraińskie dzieci przeżyły traumę – i były pewne różnice”.
Odwiedzili około 40 szkół i rozmawiali z około 10 000 dzieci.
„Chcieliśmy pokazać dzieciom, jak sport może odwrócić uwagę od problemów i że osoby niepełnosprawne nie poddają się i nadal potrafią przełamywać bariery”.
W tym momencie Demczuk zdał sobie sprawę, że jeśli nie wróci do treningów, nie zakwalifikuje się do igrzysk paraolimpijskich, dlatego Pluta i Makowski zaprosili go na treningi do swojego klubu w Warszawie.
Większość ukraińskich para-szermierzy znajduje się w podobnej sytuacji, ponieważ musieli opuścić swoją ojczyznę. Demchuk trenował jedną ze swoich koleżanek z drużyny – Nadię Doloh – po tym, jak jej trener nie mógł jechać z nią do Polski.
Pomimo zakłóceń ukraińska para-szermierka zajęła pierwsze miejsce w tabeli medalowej tegorocznych Mistrzostw Europy.
