Ale jednocześnie istniała pewność i zaufanie w rachunkach biologów, co było lekarstwem na rozwianie podejrzeń. Ponieważ sierżant Rocker również następnie udał się do wód i zniknął, biolodzy wykorzystali sprzęt do śledzenia, aby upewnić się, że będą mogli podążać za aligatorami w ich nowym życiu.
Tyran przez chwilę trzymał się z daleka, podczas gdy pozostali pozostali w pobliżu. Nikt, przynajmniej na noc, nie wydawał się skłonny do opuszczenia tego obszaru, a czwartego dnia Lider Zespołu 1 zlecił najmłodszemu członkowi swojej drużyny zadanie monitorowania momentów, które mogły obejmować cały dzień wygrzewania się w tym samym odcinku błota .
Szóstego dnia znaleźli przednią nogę Burzy Ognia, owiniętą wokół niej spławikiem, całość w widocznym miejscu na błotnistym brzegu z głębokimi śladami butów sugerującymi kłusowników. Jak napisała jedna z biolog, „bladość nogi zachwyconej dowodami naszego eksperymentu, zagubionej tak daleko od domu, miała charakter żałosny lub żałosny. Płakałam przez godzinę, ale nie wiem, czy to była właściwa reakcja.
(Nie, Stary Jim nie wierzył, że to właściwa reakcja, nawet gdy sam płakał o dziwnych porach, z własnych powodów, w archiwach Centrali).
Battlebee okazał się martwy, wzdęty i biały, z kawałkiem wyrwanym z niego pośmiertnie przez jakieś stworzenie, prawdopodobnie sierżanta Rockera, przypuszcza się, że stres i środek znieczulający był dla niego zbyt silny. Sekcja zwłok wykazała zawartość żołądka, w tym rybę, żółwia, błoto i, w niewytłumaczalny sposób, stłuczoną filiżankę.
Była także w ciąży, „fakt, który nas zaskoczył” – napisał Team Leader 2 – „biorąc pod uwagę jej referencje, zidentyfikował ją jako mężczyznę” pośród ogólnego zamieszania: „Szczerze mówiąc, nie pamiętam już, kiedy po raz pierwszy podjęliśmy się tego projektu kiedy po raz pierwszy zetknęliśmy się z tymi tematami. Upał jest tu nieznośny.
Sierżant Rocker zrezygnowała z projektu, rzucając uprząż do wody w pobliżu namiotu Lidera Zespołu 1, wskazując, jak to absurdalnie ujęła, „Uprzejmość ze strony sierżanta Rockera zgodna z jego osobowością, kiedy znałem go najlepiej. Poczułem tę stratę znacznie głębiej, niż się spodziewałem.
Ten sentymentalizm wobec aligatora, który jeszcze kilka dni wcześniej uważano za obowiązek, ciążył Staremu Jimowi, choć nie rozumiał dlaczego. Nie rozumiał też, dlaczego eksperyment z aligatorem został uznany przez biologów w ich raportach za wielki sukces, a oni nawet wspominali o nim z pewnego rodzaju piękną, wszechogarniającą nostalgią, gdy misja zaczęła się pogarszać. Być może mit kompetencji. Mit wytrwałości. Mit obiektywizmu.
Być może zarówno on, jak i biolodzy postąpiliby mądrzej, gdyby skupili się na tym, jak sierżant Rocker zmienił się w artystę ucieczki, ponieważ uprząż była nienaruszona i wciąż zapięta, bez żadnych śladów rozdarć. Jak więc aligator mógł się uwolnić? Stary Jim widywał biologów dzięki sztuczce wadliwego wideo uciekającego z miejsca wydania, tylko po to, by ponownie utworzyć się w ich kręgu picia.
Odtwarzał wideo tak często, że stało się ono niepokojącą mieszaniną światła i cienia, pikselowanych, bezcielesnych głów i nóg oraz kształtów, które wyskakiwały i wyostrzały się, by po chwili zostać wchłonięte w przeszłość.
„Podjęto wszelkie możliwe środki, ale nic nie można było zrobić”.
A może wynik był dokładnie taki, jak zamierzono?
Wyciąg z Rozgrzeszenie: powieść o południowym zasięgu autorstwa Jeffa VanderMeera. Wydane przez MCD, wydawnictwo Farrara, Strausa i Giroux. Copyright © 2024 by VanderMeer Creative, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone.
