Były menedżer Chelsea, Thomas Tuchel, według Carsleya spełnia te wymagania, ale zarządzanie międzynarodowe to inna sprawa niż kierowanie klubem. Wciąż wspomina się o Eddiem Howe’u z Newcastle, a każdy pomysł zwabienia trenera Manchesteru City, Pepa Guardioli, do St George’s Park jest z pewnością marzeniem, w dodatku fantazyjnym.
Pytania i domysły będą trwać, dopóki sprawa nie zostanie wyjaśniona raz na zawsze. Stworzyło to inercję, którą rozwiąże jedynie ktoś, być może FA, pokazujący swoje ręce.
Powszechnie uważa się, że FA chciałaby, żeby Carsley był ich człowiekiem i kontynuuje ścieżkę wykutą przez Southgate – od St George’s Park do trenera drużyny do lat 21, a następnie trenera reprezentacji narodowej.
Wydaje się jednak, że na tym etapie nie są bliżej wdrożenia solidnej strategii rekrutacyjnej.
O tym, czy chce kontynuować grę, Carsley powtórzył konsekwentnie powtarzane kwestie i dodał: „Tak naprawdę nie myślałem o tym zbyt wiele. Powtarzam to samo. Do moich obowiązków należało sześć meczów i jestem z tego zadowolony”. .
„To uprzywilejowana pozycja. Naprawdę mi się to podoba, ale nie podobały mi się ostatnie dwa dni. Nie jestem przyzwyczajony do przegrywania w drużynie Anglii. Nie znoszę dobrze przegrywania.
„Ludzie zawsze będą próbować przełożyć swoje żetony na jedną stronę. Ja jestem pośrodku. Moi szefowie dali mi jasno do zrozumienia, czego ode mnie potrzebują”.
Kandydatury Carsleya do poprowadzenia Anglii na Mistrzostwa Świata w 2026 roku mocno spadły od czasu zwycięstw Carsleya nad Irlandią i Finlandią w jego dwóch pierwszych meczach. Prawie wszystko o przegranej 2:1 z Grecją musi zostać umieszczony w ujemnej połowie jego księgi.
Strasznie źle dobrał skład, jego grający z przodu zespół pozbawiony uznanego napastnika był taktycznym bałaganem, a sugestia Carsleya, że „miejmy nadzieję” wróci na stanowisko do lat 21, była zwieńczeniem naprawdę ponurego wieczoru, który łamał głowy wszystkim zaangażowanym. .
Anglia wygrała w Finlandii 3:1. Musieli wygrać. Coś innego było nie do pomyślenia przeciwko walecznej, ale ograniczonej drużynie zajmującej 64. miejsce na świecie i bez punktu w grupie B2 Ligi Narodów UEFA.
A jednak przez długie okresy Anglia grała powolna, sterylna i ociężała, nawet po zdobyciu wczesnego gola Jacka Grealisha. Nerwy by się trzęsły, gdyby fiński napastnik Fredrik Jensen nie zmarnował dwóch dobrych okazji na 1:0, a druga po przerwie była szokującym pudłem, gdy jakimś cudem strzelił ponad głową, mając bramkę na swoim łasce.
Anglia zmusiła Finlandię do odwdzięczenia się kolejnymi bramkami Trenta Alexandra-Arnolda, użytego na lewym obrońcy podczas kolejnej przerwy Carsleya od konwencji, oraz Declana Rice’a, ale to nie wystarczyło, aby rozwiać pajęczyny pozostałe po porażce z Grecją.
Grealish kontynuował swoją odnowę, strzelając gola, ale nie był to dobry wieczór dla Cole’a Palmera z Chelsea, marginalizowanego na prawej stronie z niewielkim skutkiem, a powracający kapitan Harry Kane nie był w dobrej formie.
Było lepiej niż w Grecji. Nie mogło być gorzej.
Anglia przynajmniej była w dobrej formie, ale bardzo ciężko pracowała, aby pokonać Finlandię, dopóki Alexander-Arnold nie zapewnił bardzo rzadkiego dobrego momentu po fenomenalnym rzucie wolnym z 25 jardów.
Przez długi czas grali płasko, brakowało im tempa i płynności. Nie była to imponująca wyprawa tak słabszej opozycji.
Zwycięstwo to jednak zwycięstwo i jest to przynajmniej mała łaska na koniec wysoce niezadowalającego tygodnia na boisku i poza nim.
