Duże rekiny mogą polować na siebie nawzajem – naukowcy wiedzą o tym dzięki połknięciu znacznika śledzącego

Kto zabił ciężarną żarłacz śledziowy? W morskiej wersji gry Cluedo badacze z USA oskarżyli teraz większego rekina z jego trójkątnymi zębami liściastymi na otwartym morzu na południowy zachód od Bermudów. Ta naukowa zagadka została opublikowana w Granice nauk o morzu.

„To pierwszy udokumentowany przypadek drapieżnictwa żarłacza śledziowego na świecie” – stwierdziła główna autorka, dr Brooke Anderson, była studentka Uniwersytetu Stanowego w Arizonie.

„W jednym przypadku populacja nie tylko straciła rozrodczą samicę, która mogłaby przyczynić się do wzrostu populacji, ale także wszystkie jej rozwijające się dzieci. Jeśli drapieżnictwo stanie się bardziej powszechne, niż wcześniej sądzono, może to mieć poważne skutki dla populacji żarłacza śledziowego, czyli już cierpią z powodu historycznego przełowienia.”

Żarłacze śledziowe to rekiny z Atlantyku i południowego Pacyfiku oraz Morza Śródziemnego. Są duże, aktywne, potężnie zbudowane – do 3,7 m długości i ważą do 230 kg – i długowieczne – dożywają 30, a nawet 65 lat. Samice rozmnażają się dopiero w wieku około 13 lat, a następnie co rok lub dwa lata rodzą średnio cztery młode, które rodzą się żywe po okresie ciąży trwającym od ośmiu do dziewięciu miesięcy.

Ze względu na powolny cykl rozrodczy populacje żarłacza śledziowego nie mogą szybko odbudować się po prześladowaniach, połowach rekreacyjnych, przyłowach oraz utracie i degradacji siedlisk, na które są obecnie narażone. Rzeczywiście, żarłacze śledziowe północno-zachodniego Atlantyku są wymienione jako zagrożone na Czerwonej Liście Gatunków Zagrożonych IUCN, podczas gdy populacje północno-wschodniego Atlantyku i Morza Śródziemnego są krytycznie zagrożone.

Naukowa gra w tagi

W ramach badań nad migracją rekinów Anderson i współpracownicy schwytali żarłacze śledziowe u wybrzeży Cape Cod w Massachusetts w latach 2020 i 2022. Każdy żarłacz śledziowy był wyposażony w dwa znaczniki satelitarne, nadajnik satelitarny montowany na płetwie i wysuwany satelitarny znacznik archiwalny (PSAT). , przed zwolnieniem.

Znaczniki montowane na płetwach wysyłają bieżącą lokalizację do satelitów za każdym razem, gdy płetwa rekina unosi się nad powierzchnią. PSAT w sposób ciągły mierzą głębokość i temperaturę oraz przechowują te dane do momentu odpadnięcia znacznika, zwykle po upływie określonego czasu, po czym wypływają na powierzchnię i przesyłają zapisane dane do satelitów.

Wśród oznaczonych żarłaczy śledziowych była ciężarna samica o długości 2,2 metra. Anderson i współpracownicy mieli nadzieję uzyskać dane od tej samicy, które pomogą w identyfikacji ważnych siedlisk dla matek żarłacza śledziowego i ich noworodków.

Ale los zainterweniował. Nieoczekiwanie PSAT tej kobiety zaczął nadawać u wybrzeży Bermudów 158 dni po jego wydaniu. Oznaczało to, że PSAT wyskoczył i teraz unosił się na powierzchni.

Przekazane następnie dane wykazały, że samica ta przez pięć miesięcy pływała na głębokości od 100 do 200 metrów w nocy i od 600 do 800 metrów w ciągu dnia, w wodach o temperaturze od 6,4 do 23,5 °C. W tym czasie znacznik na płetwie transmitował tylko raz, potwierdzając, że statek przez większość czasu pozostawał pod wodą.

Jednak nagle, począwszy od 24 marca 2021 r., przez okres czterech dni temperatura mierzona przez PSAT utrzymywała się na mniej więcej stałym poziomie 22 °C na głębokości od 150 do 600 metrów. Możliwe było tylko jedno wyjaśnienie: tego dnia większy drapieżnik upolował i pożarł nieszczęsnego żarłacza śledziowego. PSAT musiał następnie zostać wydalony około cztery dni później i zaczął transmitować.

Dwóch podejrzanych

„Dwóch endotermicznych kandydatów na drapieżniki, wystarczająco dużych, aby żerować na dojrzałych żarłaczach śledziowych i znajdujących się w pobliżu i w porze roku, w której doszło do drapieżnictwa, to żarłacz biały Carcharodon carcharias i mako krótkopłetwy Isurus oxyrhinchus” – napisali autorzy.

Wiadomo, że rekiny mako krótkopłetwe żerują na głowonogach, rybach kostnych, małych rekinach, morświnach, żółwiach morskich i ptakach morskich, podczas gdy żarłacze białe żerują także na wielorybach, delfinach, fokach i płaszczkach. Z tych dwóch kandydatów bardziej prawdopodobnym winowajcą był żarłacz biały, ponieważ mako krótkopłetwe zazwyczaj w ciągu dnia na otwartym oceanie wykonuje szybkie nurkowania oscylacyjne między powierzchnią morza a większymi głębokościami – zachowanie to nie jest rejestrowane przez PSAT.

„Drapieżnictwo jednego z naszych ciężarnych żarłaczy śledziowych było nieoczekiwanym odkryciem. Często myślimy o dużych rekinach jako o drapieżnikach szczytowych. Jednak wraz z postępem technologicznym zaczęliśmy odkrywać, że interakcje z dużymi drapieżnikami mogą być jeszcze bardziej złożone, niż wcześniej sądzono” – powiedział Andersona.

„Musimy kontynuować badania interakcji drapieżników, aby oszacować, jak często duże rekiny polują na siebie. Pomoże nam to odkryć, jaki kaskadowy wpływ mogą mieć te interakcje na ekosystem”.