Badania łączą szybkie wymieranie megafauny karłowatej na Cyprze z wczesnymi osadnikami ludzkimi, których polowania zdziesiątkowały tę gatunek szybko po ich przybyciu.
Naukowcy rozwiązali zagadkę wyginięcia hipopotamów karłowatych i słoni na śródziemnomorskiej wyspie Cypr.
W późnym plejstocenie na Cyprze występowały tylko dwa gatunki megafauny — słoń karłowaty o wadze 500 kg (Cypryjczycy z paleoloksodonu) i 130-kilogramowy hipopotam karłowaty (Phanourios mniejszy). Jednak oba gatunki zniknęły wkrótce po przybyciu ludzi z paleolitu, około 14 000 lat temu.
Wpływ człowieka na wymieranie gatunków karłowatych
Nowe badania wskazują, że paleolityczni łowcy-zbieracze na Cyprze mogli najpierw doprowadzić do wyginięcia hipopotamów karłowatych, a następnie słoni karłowatych w czasie krótszym niż 1000 lat.
Odkrycia te obalają wcześniejsze argumenty, które sugerowały, że wprowadzenie małej populacji ludzkiej na wyspę nie mogło spowodować tak szybkiego wymierania.
Zaawansowane modelowanie ujawnia dynamikę wymierania
W badaniu opublikowanym niedawno w Postępowanie Towarzystwa Królewskiego B, naukowcy zbudowali modele matematyczne, łącząc dane z różnych dyscyplin, w tym paleontologii i archeologii, aby wykazać, że paleolityczni łowcy-zbieracze na Cyprze są najprawdopodobniej główną przyczyną wyginięcia tych gatunków ze względu na praktyki łowieckie.
Naukowcy wykorzystali podejście oparte na danych, aby ujawnić wpływ szybkiego osadnictwa ludzkiego na wymieranie gatunków wkrótce po ich przybyciu.
Korzystając ze szczegółowych rekonstrukcji zapotrzebowania człowieka na energię, składu diety, doboru ofiar i efektywności polowań, model pokazuje, że za doprowadzenie obu gatunków karłów do wyginięcia prawdopodobnie odpowiadało od 3 000 do 7 000 łowców-zbieraczy, które według przewidywań miało pojawić się na wyspie.
Wnioski końcowe na temat wymierania spowodowanego przez człowieka
„Nasze wyniki dostarczają zatem mocnych dowodów na to, że ludy paleolityczne na Cyprze były przynajmniej częściowo odpowiedzialne za wymieranie megafauny w późnym plejstocenie i wczesnym holocenie. Głównym czynnikiem ryzyka wyginięcia obu gatunków była proporcja jadalnego mięsa, które dostarczyły one pierwszym ludziom na wyspie” – mówi główny autor, profesor Corey Bradshaw z Uniwersytetu Flindersa.
„Nasze badania kładą podwaliny pod lepsze zrozumienie wpływu, jaki małe populacje ludzkie mogą mieć na zakłócanie rodzimych ekosystemów i powodowanie poważnych wymierań nawet w okresie niskiego potencjału technologicznego”.
Przewidywania zawarte w modelu odpowiadały chronologicznej sekwencji wymierania megafauny w zapisach paleontologicznych.
Współautorka dr Theodora Moutsiou mówi: „Cypr to idealne miejsce do przetestowania naszych modeli, ponieważ wyspa oferuje idealny zestaw warunków do sprawdzenia, czy przybycie populacji ludzkich ostatecznie doprowadziło do wyginięcia gatunków megafauny. Dzieje się tak dlatego, że Cypr jest środowiskiem wyspiarskim i dzięki naszym danym może zapewnić możliwość cofnięcia się w czasie”.
Wcześniejsze ustalenia profesora Bradshawa i współpracowników wykazały, że duże grupy liczące od setek do tysięcy ludzi mogły przybyć na Cypr w ciągu dwóch do trzech głównych migracji w ciągu mniej niż 1000 lat.
Odniesienie: „Małe populacje ludzi z okresu paleolitu na Cyprze polowały na endemiczną megafaunę aż do wyginięcia”, Corey JA Bradshaw, Frédérik Saltré, Stefani A. Crabtree, Christian Reepmeyer i Theodora Moutsiou, 1 września 2024 r., Materiały Towarzystwa Królewskiego B.
DOI: 10.1098/rspb.2024.0967
Badania te zostały sfinansowane przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego i Republikę Cypryjską za pośrednictwem Fundacji Badań i Innowacji w ramach projektu MIGRATE.
Projekt Modelowanie demografii i adaptacji w początkowym zaludnieniu krajobrazu wysp wschodniego Morza Śródziemnego (MIGRATE, EXCELLENCE/0421/0050) odbywa się w Jednostce Badań Archeologicznych Uniwersytetu Cypryjskiego i koordynuje dr Theodora Moutsiou.
