Obserwatorium Solar Dynamics Observatory NASA wykonało zdjęcie rozbłysku słonecznego – widocznego jako jasny błysk po prawej stronie – 13 lipca 2024 r. Zdjęcie przedstawia podzbiór ekstremalnego światła ultrafioletowego, które uwydatnia niezwykle gorącą materię we rozbłyskach i które jest zabarwione na turkusowo . Źródło: NASA/SDO
13 lipca 2024 roku Słońce wyemitowało potężną energię klasy X1.2 Rozbłysk słonecznyktóre osiągnęło szczytowe natężenie o 22:34 EDT. Został schwytany przez NASA’S Obserwatorium Dynamiki Słońcaktóry stale monitoruje Słońce.
Rozbłyski słoneczne to intensywne rozbłyski promieniowania powstające w wyniku uwolnienia energii magnetycznej związanej z plamami słonecznymi. Rozbłyski są największymi wybuchowymi zdarzeniami w naszym Układzie Słonecznym i są postrzegane jako jasne obszary na Słońcu. Ich energia może dotrzeć do Ziemi w ciągu kilku minut i spowodować zakłócenia pola elektromagnetycznego.
Klasyfikacja rozbłysków słonecznych opiera się na ich jasności w zakresie fal rentgenowskich obserwowanych przez satelity. Klasy te są oznaczone jako A, B, C, M i X, gdzie A jest najmniejszą, a X najbardziej intensywną. Każda klasa ma dziesięciokrotny wzrost produkcji energii niż poprzednia. W obrębie każdej klasy liter istnieje bardziej szczegółowa skala od 1 do 9, która dostarcza więcej szczegółów na temat siły flary. Na przykład flara X1 jest najniższa w swojej klasie, ale wciąż jest dziesięć razy silniejsza niż flara M1.
Rozbłyski klasy X to główne zdarzenia, które mogą wywołać przerwy w odbiorze sygnału radiowego na całej planecie i długotrwałe burze radiacyjne. Monitorowanie i zrozumienie rozbłysków słonecznych ma kluczowe znaczenie dla przewidywania i łagodzenia ich wpływu na komunikację satelitarną, systemy nawigacji i sieci energetyczne.
Animacja Obserwatorium Dynamiki Słońca pokazuje go nad Ziemią, zwrócony w stronę Słońca. SDO ma pomóc nam zrozumieć wpływ Słońca na Ziemię i przestrzeń bliską Ziemi poprzez badanie atmosfery słonecznej w małych skalach przestrzeni i czasu oraz w wielu długościach fal jednocześnie. Źródło: Laboratorium obrazów koncepcyjnych NASA/Goddard Space Flight Center
Obserwatorium Dynamiki Słonecznej (SDO) NASA to misja poświęcona obserwacji Słońca i pomaganiu naukowcom w zrozumieniu jego wpływu na Ziemię i przestrzeń bliską Ziemi. Wystrzelony 11 lutego 2010 r. SDO stanowi część programu NASA Living With a Star (LWS), którego celem jest pogłębienie wiedzy naukowej niezbędnej do zajęcia się tymi aspektami połączonego układu Słońce-Ziemia, które bezpośrednio wpływają na życie i społeczeństwo.
Głównym celem SDO jest badanie atmosfery słonecznej w małych skalach przestrzeni i czasu oraz w wielu długościach fal jednocześnie. Obserwatorium wyposażone jest w zestaw instrumentów umożliwiających obserwacje prowadzące do pełniejszego zrozumienia dynamiki Słońca, która wpływa na zmienność środowiska Ziemi. Instrumenty te obejmują Atmospheric Imaging Assembly (AIA), które rejestruje obrazy atmosfery słonecznej w różnych długościach fal, aby powiązać zmiany na powierzchni ze zmianami we wnętrzu. Urządzenie do obrazowania heliosejsmicznego i magnetycznego (HMI) mapuje słoneczne pola magnetyczne i zagląda pod nieprzezroczystą powierzchnię Słońca za pomocą heliosejsmologii. Eksperyment Ekstremalnej Zmienności Ultrafioletu (EVE) mierzy moc promieniowania ultrafioletowego Słońca, które jest kluczowym czynnikiem wpływającym na pogodę kosmiczną.
Dzięki ciągłej obserwacji Słońca w wysokiej rozdzielczości i na różnych długościach fal, SDO zapewnia wgląd w aktywność słoneczną, taką jak rozbłyski słoneczne, koronalne wyrzuty masy (CME) i inne zjawiska, które mogą mieć ogromny wpływ na Ziemię. To ciągłe monitorowanie ma kluczowe znaczenie dla lepszego zrozumienia złożonego i dynamicznego zachowania Słońca.
