Obaj zawodnicy przedstawili różne podejścia do tej walki. Prograis, być może wiedząc, że dni jego wielkich walk są policzone, gościł na pierwszych stronach gazet podczas przygotowań – od twierdzenia, że Catterall nie jest „niczego specjalnego”, po przekazywanie notatek głosowych menadżera Brytyjczyka na konferencji prasowej.
Podczas gdy to mieszkaniec Nowego Orleanu wniósł igłę, Catterall – nigdy urodzony showman – był bardziej skupiony.
Trwało to aż do obwodnic, gdzie Prograis dołączył do zespołu Band4Band z Central Cee, którego tekst zawierał słowa „Doszło do tego, że nawet mnie to nie obchodzi, mam w sejfie biżuterię, której nawet nie noszę”.
Było to widać już w pierwszych kilku rundach, kiedy Catterall wyglądał na zdenerwowanego i niezdolnego do wykazania się na początku.
Jednak po poważnej rozmowie z narożnika Catterall postanowił przejąć przednią nogę i opłaciło się, gdy kołysał Prograis mocnym lewym uderzeniem.
Jedyne poważne zmartwienie Catteralla pojawiło się w piątej rundzie, ale po walce upierał się, że było to raczej poślizg, a nie powalenie i przez pozostałą część walki nie okazywał żadnych złych skutków. Następnie w dziewiątej rundzie pokazał swoją klasę.
Prograis, najwyraźniej niemający nic do stracenia, niemal zamienił się w postać z kreskówki, podobnie jak jego wymachujące ramiona i próby zadawania zabójczych ciosów, ku uciesze partyzanckiego tłumu.
Catterall zachował spokój i dystans i zasłużył na zwycięstwo. Podczas gdy Prograis ma na swoim koncie dwa tytuły mistrza świata w swojej błyskotliwej karierze, Catterall – choć tylko o cztery lata młodszy od Amerykanina – mimo niewątpliwego talentu jeszcze tak naprawdę nie wciągnął się w rozmowy o elitarnych zawodnikach.
Teraz wszystko może się zmienić po wspaniałych 12 miesiącach i kolejnym pewnym zwycięstwie.
