Kort Philippe-Chatrier, główna arena turnieju Roland Garros, osiągnął już punkt krytyczny po półfinałowym zwycięstwie Imane Khleif nad Tajlandczykiem Janjaemem Suwannaphengiem.
Harrington wszedł na stadion podczas hałaśliwego przyjęcia ze strony irlandzkich kibiców, którzy swoimi flagami i kolorami zdominowali ojczyznę francuskiego tenisa.
To był kontrolowany start Harrington, która pozwoliła Yang wyjść na prowadzenie, ale irlandzka zawodniczka była wyważona w podejściu.
Harrington zadała wspaniały cios w ostatniej akcji rundy, co spowodowało, że Chinka na krótko potknęła się, a wszyscy z wyjątkiem jednego sędziego przyznali jej rację w rundzie.
Druga runda miała podobny przebieg, ale Harrington potknął się na płótnie w połowie, po czym w natychmiastowej odpowiedzi wyprowadził serię ciosów.
W drugiej rundzie wyniki podzieliły się, ale to Harrington miała przewagę, zbliżając się do decydującego wyniku przy trzech sędziach na jej korzyść, a dwóch kolejnych oceniło poziom walki.
Yang musiała wystąpić do przodu w rundzie finałowej, ale opanowanie i kontrola jej przeciwniczki znów dały o sobie znać, gdy irlandzka publiczność wstała na nogi w ostatnich 10 sekundach walki.
Po dzwonku obaj zawodnicy uściskali się, po czym Harrington obeszła ring z rękami w górze, po czym zatańczyła z radosnym irlandzkim supportem, który tysiącami przybył do północno-zachodniego Paryża.
Kiedy Harrington zdobyła złoto olimpijskie w Tokio, otrzymała wolność Dublina.
Teraz ugruntowała swoją reputację jednej z największych irlandzkich gwiazd sportu.
Wraz z wioślarzami Paulem O’Donovanem i Fintanem McCarthym, którzy obronili swój podwójny tytuł w wadze lekkiej, oraz miotaczem młotem Patem O’Callaghanem, który zdobył złoto w 1928 i 1932 roku, Harrington jest jedynym irlandzkim sportowcem, który obronił swój tytuł olimpijski.
Harrington dołącza do pływaka Daniela Wiffena, gimnastyczki Rhysa McClenaghana oraz wioślarzy O’Donovan i McCarthy jako irlandzcy złoci medaliści na historycznych igrzyskach w Paryżu.
