Biolodzy identyfikują cechy powiązane ze wszystkimi wymieraniami ptaków od 1500 roku

Chcąc uzyskać informacje na temat ochrony krytycznie zagrożonych gatunków ptaków, biolodzy z Uniwersytetu Utah przeprowadzili analizę identyfikującą cechy, które korelują ze wszystkimi 216 wyginięciem ptaków od 1500 roku.

Z badań opublikowanych w tym miesiącu wynika, że ​​gatunki, które najprawdopodobniej wyginęły wcześniej, były endemitami wysp, nie posiadały zdolności latania, miały większe ciała i skrzydła o ostrych kątach oraz zajmowały specyficzne nisze ekologiczne. Praca pojawia się w dzienniku Badania ptaków.

Chociaż niektóre z tych odkryć odzwierciedlają wcześniejsze badania nad wymarłymi ptakami, są one pierwszymi, które korelują cechy ptaków z czasem wymierania, powiedział główny autor Kyle Kittelberger, absolwent Szkoły Nauk Biologicznych.

„Bardzo interesowało mnie wymieranie i zrozumienie gatunków, które utraciliśmy, a także próbowałem zrozumieć, w jaki sposób możemy wykorzystać przeszłość, aby lepiej kształtować teraźniejszość i przyszłość” – powiedział Kittelberger, który kończy swoją rozprawę doktorską na temat tego, w jaki sposób Ciała i skrzydła niektórych gatunków wędrownych ptaków śpiewających zmieniły się w odpowiedzi na zmianę klimatu.

Analiza jego zespołu wykorzystała BirdBase, zbiór danych dotyczących cech ekologicznych ponad 11 600 gatunków ptaków na świecie, opracowany przez profesora biologii Uniwersytetu Utah Çağana Şekercioğlu oraz Laboratorium Bioróżnorodności i Ochrony Środowiska na Uniwersytecie Utah. Zespół jednocześnie przeanalizował szeroki zakres cech biogeograficznych, ekologicznych i historii życia powiązanych wcześniej z wyginięciem i ryzykiem wyginięcia gatunków ptaków, które wymarły, a także tych, których nie udało się ostatnio potwierdzić i dlatego zniknęły.

„Co ważne, badamy biologiczne korelaty wymierania ptaków przez pryzmat momentu wyginięcia ptaków, dostarczając nowatorskiego elementu czasu wymierania, który pomaga lepiej informować, dlaczego ptaki o określonych cechach zniknęły, kiedy tak się stało” – napisał Kittelberger w serii postów na X.

Dzięki identyfikacji cech, które najbardziej predysponują ptaki do wyginięcia, odkrycia mogą pomóc w ukierunkowaniu wysiłków na rzecz ochrony setek zagrożonych gatunków.

„Jedną z mocnych stron stosowanego przez nas podejścia jest to, że porównujemy wszystkie te cechy jednocześnie, podczas gdy wiele wcześniejszych badań w literaturze skupia się wyłącznie na cechach w izolacji”.

Chociaż od roku 1500, w którym rozpoczyna się analiza Kittelbergera, wymarło zaledwie około 2% gatunków ptaków na świecie, do tego czasu wyginęło już jeszcze więcej. Jednak przed rokiem 1500 nie ma tak wiarygodnych zapisów o wymarłych ptakach ani danych na temat ich cech i cech charakterystycznych.

Moment ten zbiega się z rozwojem obserwacji naukowych, których efektem jest systematyczna dokumentacja życia roślin i zwierząt. Jest to także czas, w którym nabrały tempa europejskie eksploracje, prowadzące do zakłócenia ekosystemów na całym świecie w wyniku kolonizacji i wprowadzonych gatunków.

Według Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych IUCN obecnie 1314 gatunków ptaków jest zagrożonych wyginięciem, co stanowi około 12% wszystkich gatunków.

Wiele gatunków, takich jak „Akikiki (Oreomystis bairdi), endemiczny dla hawajskiej wyspy Kauai, jest tak rzadkich, że funkcjonalnie wymarły. Kittelberger sfotografował przedstawionego na zdjęciu „Akikiki, zwanego także pnączem Kauai”, w rezerwacie Alaka’i Wilderness Preserve w 2022 r., kiedy szacowano, że na wolności żyło około 70 osobników; dziś pozostała tylko jedna osoba.

Według Hawajskiego Wydziału Leśnictwa i Dzikiej Przyrody, podobnie jak w przypadku wielu innych gatunków ptaków hawajskich, głównym zagrożeniem dla akikiki są gatunki wprowadzone, głównie komary przenoszące malarię i zwierzęta gospodarskie niszczące siedliska.

Najważniejszą cechą związaną z wymieraniem jest wyspiarski charakter gatunków endemicznych dla wysp. Inne cechy, które wydają się zwiększać ryzyko wyginięcia, takie jak wielkość ciała, kształt skrzydeł i specjalizacja ekologiczna, są również powiązane z wyspiarskim charakterem.

Wyspy Pacyfiku są domem dla szerokiej gamy gatunków endemicznych, z których wiele znajduje się obecnie na liście IUCN. Z badania wynika, że ​​żaden archipelag nie doświadczył większej utraty różnorodności biologicznej ptaków niż Hawaje, które odpowiadają za 34 wymierania gatunków po roku 1500.

Rodzina ptaków, która doświadczyła największego wyginięcia, to Rallidae, czyli szyny, które są rozmieszczonymi na całym świecie gatunkami ptaków pół-amfibijnych średniej wielkości. Rodzina ta straciła 26 członków, podczas gdy cała linia rodziny Mohoidae, małych ptaków śpiewających popijających nektar, powszechnie znanych jako hawajskie miodożery, całkowicie wyginęła (jedyna rodzina ptaków, która w dzisiejszych czasach całkowicie wymarła). Ostatni członek rodziny, Kauai O’o (Moho braccatus), był ostatnio obserwowany w 1987 roku.

Odkryciem, które zaskoczyło zespół Kittelbergera, była korelacja kształtu skrzydeł z wymieraniem. Odkryli, że gatunki ptaków o większym wskaźniku dłoniowo-skrzydłowym, czyli bardziej spiczastych skrzydłach, częściej znikały wcześniej. Ponieważ spiczaste skrzydła wskazują na silniejsze zdolności do latania i rozpraszania, zespół przewidział, że takie ptaki będą lepiej przygotowane do reagowania na presje środowiskowe niż te z zaokrąglonymi skrzydłami.

Jednak ptaki z bardziej okrągłymi skrzydłami i mniejszymi proporcjami dłoni do skrzydeł okazały się bardziej odporne.

„Prawdopodobnie ma to związek z faktem, że wiele z tych ptaków, które wymarły, żyło na wyspach. Aby te gatunki lub ich przodkowie przybyli na te wyspy, potrzebowaliby umiejętności latania na duże, otwarte odległości Dlatego wiele tych ptaków na wyspach ma niekoniecznie dłuższe, ale bardziej spiczaste skrzydła” – powiedział Kittelberger.

„Pomyśl o jerzyku, jaskółce lub ptaku przypominającym albatrosa, który przelatuje nad oceanem. Mają naprawdę spiczaste skrzydła, które pozwalają im naprawdę dobrze latać, podczas gdy ptaki w gęstych lasach tropikalnych nie pokonują tak dużych odległości, więc mają zaokrąglone skrzydeł, ponieważ po prostu poruszają się w swoich lokalnych siedliskach”.

Ekolodzy, w przeciwieństwie do generalistów, stoją przed wielkimi wyzwaniami, gdy zmienia się ich specyficzna nisza ekologiczna, w związku z czym zwykle są mniej zdolni do reagowania i dostosowywania się do zakłóceń, takich jak gatunki inwazyjne lub zakłócenie źródła pożywienia.

Z innych ustaleń wynika, że ​​ponad 87% z nich to gatunki endemiczne dla wysp; prawie dwie trzecie zamieszkiwały lasy; 45% żywiło się głównie owadami i innymi bezkręgowcami; a 20% było całkowicie lub częściowo nielotnych. Wreszcie gatunki o dużych ciałach były nadmiernie reprezentowane na liście wymarłych.

„Cięższe ptaki są częściej wybierane na polowania, przy czym istnieje kilka dobrze znanych przykładów polowań na ptaki, które doprowadziły do ​​wyginięcia częściowo w celu zdobycia pożywienia, w tym na dodo, alkę olbrzymią (Pinguinus impennis) i kormorana okularowego (Urile perspicillatus)” badanie stwierdziło.

„Masę ciała powiązano także z gatunkiem zamieszkującym wyspy, ponieważ ptaki wyspiarskie są zwykle większe niż gatunki lądowe”. Spośród 43 gatunków, których średnia masa ciała przekraczała 500 gramów, trzy czwarte było gatunkiem endemicznym dla wyspy.

Największą liczbę wymierań odnotowano w dekadzie lat 90. XIX wieku – odnotowano ich 21. Lata 80. były kolejną złą dekadą pod względem utraty ptaków – 20 gatunków, w tym Kauai O’o.

Ta ostatnia dekada „jest godna uwagi, ponieważ skoncentrowane i ukierunkowane wysiłki na rzecz ochrony środowiska były już prowadzone na całym świecie przed i w tym okresie” – stwierdzono w badaniu. „Chociaż w kolejnych dziesięcioleciach tempo wymierania malało, liczba gatunków zagrożonych na całym świecie jedynie wzrosła”.