Badanie bada, jak Rwanda i Etiopia próbowały kształtować przyszłość rozwoju w Afryce

Wydaje się, że współczesne wyzwania gospodarcze w Afryce wprowadzają kontynent w nową erę rozwoju. Od Covid-19 po inflację wywołaną wojną, wiele krajów w Afryce stoi przed poważnymi wyzwaniami gospodarczymi. Kryzysy ostatnich lat nakładają się na długoterminowy wzrost zadłużenia, zwłaszcza po kryzysie gospodarczym Szok cenowy towarów w 2014 r.

Okoliczności te były tłem niedawnych konfliktów, zamachów stanu i zmian reżimu. Jednak te współczesne kryzysy następują po okresie stosunkowo pomyślnego rozwoju kierowanego przez państwo w pierwszych dwóch dekadach XXI wieku, co wywołało szum wokół nowego „Lwy afrykańskie„i pojawienie się”Afryka rośnie„opowiadanie.

Dwa przypadki wyróżniają się jako symboliczne dla tej epoki: Wizja Rwandy centrum finansowego i usługowego w stylu Dubaju oraz Etiopia ambicje związane z szybką produkcją i infrastrukturą.

Wiele napisano na temat czynników międzynarodowych stojących za tą erą rozwoju kierowanego przez państwo. Nacisk położono na rozszerzenie finansowania prywatnego i rozwój „nowych” pożyczkodawców, takich jak Chiny, Indie i Brazylia. Jednak te perspektywy często pomijają ważne kwestie. Co inspirowało ambitne afrykańskie plany krajowe na przestrzeni ostatnich dwóch dekad? Jakie założenia przyjęto na temat tego, jak następuje rozwój i jak powinien on wyglądać?

W nowym badania opublikowanych w specjalnym numerze czasopisma, analizujemy te modernizacyjne wizje. Wyłapujemy ich różnice i podobieństwa za pomocą sprawy z wielu krajów.

Kładziemy nacisk na zrozumienie idei, przekonań i norm w kształtowaniu planów rozwoju. Takie perspektywy są często pomijane w badaniach nad Afryką. Uczeni często zakładali, że elity rządzące są zainteresowane przede wszystkim wąską władzą materialną lub samobogaceniem. Twierdzimy, że idee i przekonania leżą u podstaw celów i treści planów rozwoju.

Badania omówione w numerze specjalnym obejmują Angola, Erytrea I Tanzaniaale w tym artykule rozpakujemy naszą analizę Etiopia I Rwanda.

Rozwój modernistyczny XX wieku

Wiele elementów rozwoju tego stulecia przypomina odradzający się „wysoki modernizm” z XX wieku. To termin wymyślony przez uczonego Jamesa Scotta do opisu odgórnych, kierowanych przez państwo, autorytarnych programów rozwoju gospodarczego. Programy te zazwyczaj wykorzystywały infrastrukturę i technologię do projektowania rzekomo „zacofanych”, „tradycyjnych” ludzi i krajobrazów w wydajne, nowoczesne i racjonalne alternatywy.

Być może głównymi przykładami są tutaj duże tamy. Historycznie rzecz biorąc, tamy były postrzegane jako charakterystyczne projekty modernizacji. Mogliby ujarzmić naturę i wdrożyć technologię, czy to elektryczność, czy irygację, aby stworzyć nowoczesną gospodarkę i pracowników. Jednym z takich projektów jest zapora Akosombo w Ghanie.

Ale budowanie tam wstrzymany od połowy lat 90. do połowy XXI wieku, kiedy Bank Światowy i inni główni fundatorzy wycofali się. Projekty zapór uznano za wiążące się ze zbyt wysokimi kosztami społecznymi i gospodarczymi i nie osiągające dobrych wyników. Takie negatywne skutki wywołały również znaczące protesty.

Sprawa Rwandy

U podstaw modelu Rwandy leży: stężony Struktura władzy w stylu leninowskim. Prezydent i powiązane elity wyznaczają ścieżkę postępu. Partia, wraz z jej stowarzyszonymi spółkami i funduszami inwestycyjnymi, jest wszechwładna – nie tylko państwo. Rwanda także ożywiła plany z połowy stulecia, od tam po korytarz kolejowy w Afryce Wschodniej. Energię elektryczną uznano za centralną, co doprowadziło do szybkiego, ale zbyt ambitnego, pięciokrotnego wzrostu w ciągu ponad 15 lat.

Jednak ten ostatni okres to nie tylko reprodukcja lat 60. XX wieku. Miał nowe elementy. Estetyka w stylu Dubaju jest kluczowa dla odnowionej stolicy, Kigali, gdzie celem jest utworzenie nowego centrum usług korporacyjnych, pełnego drapaczy chmur, centrów konferencyjnych, centrów handlowych i nowego międzynarodowego lotniska. Zastępuje to obsesję XX wieku na punkcie obiektów przemysłowych i brutalistycznego betonu.

Zamiast programów kierowanych przez państwo z XX wieku, wprowadzono reformy prorynkowe. Mamy tu do czynienia z prywatną przedsiębiorczością, giełdą i inwestycjami. Boom elektroenergetyczny w kraju był w dużej mierze zasługą prywatnych firm, a Rwanda niezmiennie plasuje się w czołówce krajów pod względem Indeks łatwości prowadzenia działalności gospodarczej. Założenie firmy zajmuje godziny, a nie tygodnie, a biurokracja regulacyjna jest szybka.

W niektórych przypadkach wprowadzono reformy „neoliberalne”, obejmujące prywatną przedsiębiorczość i inwestycje w obszarach poprzednio kontrolowanych przez państwo. Rwanda objął inwestycje i własność przedsiębiorstw, czyniąc go jednocześnie przyjaznym dla biznesu i charakteryzującym się niskimi podatkami reformy. Dużą rolę odegrał sektor prywatny Boom w Rwandzie wybudować ponad 40 mikroelektrowni w ciągu 15 lat.

Nowe techniki zarządzania publicznego, z indywidualne zachęty i cele służby cywilnej.

Sprawa Etiopii

Etiopia skupiła się na inwestycjach w duże gospodarstwa rolne plantacje i parki przemysłowe. Rezultat przywołał XX-wieczne tendencje modernizacyjne. Szeroko zakrojony boom infrastrukturalny i strategia industrializacji, która przesunęła produkty rolne w górę łańcucha wartości, zmieniłyby strukturę gospodarki. The Wielka Etiopska Tama Renesansowa, Kolej Addis-Dżibuti i inne megaprojekty stały się symbolami tej wizji. Celem było utrzymanie kontroli państwa nad najważniejszymi gałęziami gospodarki (m.in. energią elektryczną, wodą, telekomunikacją i lotnictwem), przy jednoczesnym budowaniu bazy przemysłowej, która wchłonęłaby nadwyżkę siły roboczej w rolnictwie.

Wiązało się to z inwestycjami w edukację i zdrowie. W 2016 roku Etiopia miała trzeci najwyższy współczynnik inwestycji publicznych do PKB, ale także jedno z najszybszych wskaźników wzrostu gospodarczego na świecie.

W przeciwieństwie do Rwandy ideologia ta nie przetrwała. Osiągnięto postęp w zakresie zdrowia, edukacji i dochodów, ale napięcia polityczne wzrosły. W połowie 2010 roku materialna rzeczywistość źródeł utrzymania ludzi nie była już w stanie dotrzymać obietnic wysuwanych przez partię rządzącą. Nietolerancja sprzeciwu nie była tolerowana i prowadziła do mas protesty, zamieszkii ostateczny upadek partii. Od 2018 r. nastąpiła radykalna zmiana ideologii i wizji, polegająca na otwarciu się na liberalizację i odwróceniu uwagi od industrializacji na rzecz sektor usług.

Ciągłość i zmiana

Ogólnie rzecz biorąc, nasza analiza ujawnia połączenie ciągłości i zmian w tym okresie. Oznacza triumf „afrykańskiej lewicy” ze starymi tytanami, takimi jak Chama Cha Mapinduzi z Tanzanii czy Frelimo z Mozambiku dołączyły nowe partie rewolucyjne, również inspirowane marksizmem.

Język komunizmu czy socjalizmu nie jest używany wprost. Utrzymuje się jednak przekonanie, że odgórne plany i megainfrastruktura mogą katapultować ludzi w „oświeconą” przyszłość. Strukturalne bariery ekonomiczne można pokonać dzięki technologii i inżynierii.

Jednocześnie nie można uciec od język establishmentu w Davos na temat supremacji rynków, znaczenia inwestycji zagranicznych i zobowiązań, którym należy stawić czoła zmiany klimatyczne i bieda. To ilustruje stopień, w jakim ci nieliberalni modernizatorzy są powiązani z międzynarodowym kształtowaniem polityki.

Nasz publikacja konceptualizuje ten wzorzec ciągłości i zmiany jako 10-punktowy manifest „nieliberalnych modernizatorów”. Chociaż pomiędzy krajami występują znaczne różnice, twierdzimy, że te hegemoniczne partie rządzące miały wspólne cele, jakim jest przekształcenie społeczeństwa poprzez program zdefiniowany przez elity.

Ostatecznie wzór ciągłości i zmiany pokazuje, jak ważne jest analizowanie pomysłów, przekonań i wartości. Elity w Afryce, podobnie jak gdzie indziej, są zainteresowane nie tylko władzą, ale także podlegają wpływom idei rozwoju.

Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa na licencji Creative Commons. Przeczytaj oryginalny artykuł.