Mimo to, gdy kontuzja ścięgna podkolanowego Stokesa wykluczyła go z rozgrywek na Sri Lance, Anglia słusznie zwróciła się do Pope’a.
Jako lider wykonał świetną robotę. Podczas obu testów, na Old Trafford i Lord’s, zdarzały się chwile, gdy warunki były łagodne, pałkarze byli ustawieni, a meloniki potrzebowali inspiracji. Papież musiał się mocno zastanowić, aby wymyślić plany znalezienia bramek. Nie może osiągnąć nic więcej niż dwa zwycięstwa w dwóch testach, chociaż wymaga trochę pracy przy 100% awaryjności systemu DRS.
Nieuchronnie zbadane zostaną także występy nowego kapitana podczas posługiwania się kijem lub piłką. Nadal jesteś w drużynie, która zdobywa biegi lub zdobywa bramki, a często kapitan doświadcza gwałtownego wzrostu swojej wydajności.
Inaczej było w przypadku Pope’a, który w swoich czterech rundach jako kapitan zaliczył zaledwie 30 runów. Problemem Pope’a nie jest brak podbiegów, ale sposób, w jaki wychodził z boiska i sposób, w jaki patrzył na linię bramkową, przy czym żadne z nich nie różniło się od tego, jak odbijał piłkę, zanim objął stanowisko kapitana.
Pozycja Papieża na trzecim miejscu jest odpowiednia dla spokojnej osobowości ze względu na szereg różnych sytuacji, w jakich może znaleźć się gracz.
Papież jednak nie emanuje tym uczuciem spokoju. Wszystko wydaje się niespokojne, szalone i pośpieszne.
W tym miejscu powinienem powiedzieć, że w grze jest mnóstwo odnoszących sukcesy graczy, którzy dotarli do mety jako kula energii. Kevin Pietersen słynął z „Red Bull run” na początku swoich rund, a kiedy grałem, Derek Randall podchodził do środka i rozmawiał. Jako melonikowi zawsze powtarzano mi, żebym nic nie mówił Derekowi, bo rozmowa go uspokoi.
