Jack van Poortvliet był tu już wcześniej.
Dwa lata temu, gdy pomocnik Anglii skulił się pod słupkami, na dużych ekranach Twickenham pojawiła się jego twarz.
Nowozelandzki flanker Dalton Papali’i właśnie dobrze trafił i wbiegł do środka, dając Nowej Zelandii siedmiopunktową przewagę.
Tym razem był to kopniak. Eben Etzebeth, wyłaniający się niczym drapacz chmur, rzucił się na Van Poortvliet, aby dać Republice Południowej Afryki darmową szansę i przełamać obiecujący start Anglii.
Będzie miał poczucie, że to wszystko jego wina. To nie było.
Napastnicy Anglii pozostawili go bez ochrony i bezbronności. Marcus Smith, jego połowa, miał swoją szansę na oczyszczenie i podobnie odnalazł tors z Afryki Południowej.
I w końcu błędy się sumowały.
Mimo niekwestionowanej odwagi i energii Anglii, tej jesieni nieustannie były one osłabiane błędami. Podstawy obiecującego zespołu zawsze wydają się słabnąć pod wpływem własnych wpadek.
Przychodzili na różne mecze, w różnych postaciach, z różnych części drużyny.
W meczu z Nową Zelandią najbardziej oczywiste były skrzyżowane druty i nieudane akcje rzucane przez Harry’ego Randalla i George’a Forda.
W meczu z Australią kluczowa była porażka Anglii w zapewnieniu dobrego początku spotkania – Joseph-Aukuso Suaalii przeszkadzał Maro Itoje – w ostatniej akcji. Ale podobnie było z nieudanym ruchem pomocnika, który dał szansę Andrew Kellawayowi.
W meczu z Republiką Południowej Afryki Ben Earl nie trafił w decydujący wślizg na Damiana de Allende, po czym słabe nadzieje Anglii na przełamanie łomem i powrót do gry zostały rozwiane przez energiczny rzut z linii ataku Luke’a Cowana-Dickiego oraz wybieranie przez Itoje, nie odchodzenie i złapanie go w plecy obiecującego załamania.
To są indywidualne momenty, być może te najbardziej rażące. Ale możesz wybrać o wiele więcej.
Po trzech porażkach u siebie z rzędu, po raz pierwszy od 2006 roku, uwaga z pewnością nie powinna skupiać się wyłącznie na Van Poortvliecie.
Musi także wykraczać poza linię boczną, aby uwzględniać selekcje i systemy.
