„Zapewnienie, że stablecoin utrzyma swoją pozycję nawet w trudnych warunkach rynkowych, jest problemem do rozwiązania” – mówi Catalini. W optymalnym scenariuszu, jego zdaniem, rezerwy składałyby się wyłącznie z „płynnych aktywów wysokiej jakości”, takich jak krótkoterminowe obligacje rządu USA, a dostawcy utrzymywaliby „odpowiedni bufor kapitałowy”.
W ciągu dwóch lat od ogłoszenia upadłości Celsjusza Tether dobrowolnie zarówno zwiększył wielkość swojego bufora rezerwowego w USDT, jak i nieznacznie zmniejszył udział rezerwy składającej się z pożyczek zabezpieczonych – z 6,76 do 5,55 proc. Jednak Tether „nie działa w ramach ograniczających to, co dyrektorzy firmy mogą, a czego nie mogą zrobić” – mówi Catalini. „Tutaj potrzebne są regulacje”.
Podjęto kilka prób uregulowania branży monet stabilnych na głównych rynkach. Na początku tego roku w UE weszły w życie przepisy dotyczące emitentów monet stabilnych na mocy art Rynki aktywów kryptograficznych (MiCA), w tym wymogi dotyczące ilości gotówki, którą emitent monety stablecoin musi posiadać, rodzajów aktywów, które mogą stanowić rezerwę monety stablecoin, bezpiecznego przechowywania aktywów rezerwowych i nie tylko.
W kwietniu amerykańskie senatorki Cynthia Lummis i Kirsten Gillibrand zaproponował projekt ustawy na mocy którego emitenci monet stabilnych nie będą mogli pożyczać aktywów rezerwowych. Jest mało prawdopodobne, aby ustawa przeszła przez Kongres przed nadchodzącymi wyborami prezydenckimi, twierdzi Cooper, ale „po obu stronach konfliktu panuje przekonanie, że konieczny jest pewien poziom regulacji”.
Jednak ogólnie rzecz biorąc, firmy produkujące monety stablecoin musiały dowiedzieć się, jak się kontrolować. „Mamy do czynienia z nową klasą aktywów, którą obecnie zarządza grupa ludzi szukających wskazówek na temat tego, co jest dozwolone, a co nie, ale ich nie otrzymują” – mówi Cooper. „W branży, która rozwija się dzięki podejmowaniu ryzyka – a jest go mnóstwo w kryptowalutach – nie jest zaskakujące, że niektóre firmy przesuwają granice”.
Trudność dla pierwszej garstki organów regulacyjnych, które ustanowią systemy monet stabilnych, będzie polegać na ograniczeniu groźby de-pegu bez wypychania emitentów. Apetyt na ryzyko wśród dostawców monet stabilnych – których rentowność jest w pewnym stopniu powiązana z ryzykiem, jakie mogą podejmować w przypadku aktywów rezerwowych – może skłonić ich do wycofania się z jurysdykcji, które nakładają najbardziej rygorystyczne ograniczenia. „Problem arbitrażu regulacyjnego jest stary jak świat” – dodaje Cooper.
Od czasu wprowadzenia MiCA, Tether podobno nie ubiegała się jeszcze o pozwolenie na prowadzenie działalności w UE. W wywiadzie dla WIRED na początku tego miesiąca dyrektor generalny Tether, Ardoino, powiedział, że firma wciąż „formalizuje naszą strategię dla rynku europejskiego”, ale wyraził wątpliwości co do niektórych wymogów dotyczących rezerw nałożonych na mocy MiCA, które określił jako niebezpieczne.
Tymczasem, choć Ardoino uważa monety typu stablecoin za potencjalne zagrożenie dla tradycyjnych banków, w wywiadzie wzbraniał się przed perspektywą poproszenia Tether o przestrzeganie podobnie rygorystycznych przepisów, powołując się na swobodę banków w pożyczaniu większości otrzymywanych depozytów, w przeciwieństwie do firmy produkującej monety stablecoin.
Jednak okno na arbitraż regulacyjny, niezależnie od motywacji, zamknie się, mówi Catalini, w miarę jak kształtuje się międzynarodowy konsensus co do odpowiednich kontroli, jakie należy objąć emitentów monet stabilnych. „Arbitraż regulacyjny jest zjawiskiem przejściowym” – mówi. „To tylko kwestia czasu, zanim jakakolwiek moneta typu stablecoin o znacznej skali będzie wymagana do spełnienia tych wymagań.”
