Zdjęcie satelitarne wysp i dróg wodnych tworzących sedno Przejścia Północno-Zachodniego wykonane 13 lipca 2024 r. przez instrument Ocean Color Instrument znajdujący się na pokładzie należącej do NASA sondy PACE.
Pomimo ogólnego spadku grubości i zasięgu lodu morskiego w Arktyce, w ostatnich latach szlaki żeglugowe wzdłuż północnego wybrzeża Ameryki Północnej stały się mniej żeglowne.
Przejście Północno-Zachodnie, wymagająca trasa arktyczna między Pacyfikiem a Atlantykiem, od 1906 r. odbyło mniej niż 400 rejsów z powodu zdradliwych warunków lodowych. Ostatnie badania sugerują, że choć zmiana klimatu zmniejszyła ogólną grubość lodu, pozostaje starszy, grubszy lód, utrudniający nawigację poprzez zatykanie kluczowych wąskich gardeł.
Odkąd w 1906 roku pierwszy statek przepłynął legendarne Przejście Północno-Zachodnie, mniej niż 400 podróże przez to zostały nagrane. Zdradzieckie i nieprzewidywalne wody Arktyki stanowią wyzwanie dla marynarzy żeglujących po grupie wysp na północ od kontynentalnej części Kanady. Przejście pozostaje jednak kuszące ze względu na odległość, jaką można zaoszczędzić w podróży między Pacyfikiem a Atlantykiem.
Powszechnie uważa się, że przyczyną tego przejścia jest zmniejszająca się grubość i zasięg lodu morskiego w Arktyce w związku z ocieplającym się klimatem bardziej opłacalne w przypadku dłuższych okien każdego lata. Jednak w ostatnich latach, według A nowa analiza W Komunikacja Ziemia i środowiskodryf lodu na południe zatyka go, powodując znaczne skrócenie sezonu żeglugowego w latach 2007–2021.
Obserwacje satelitarne i warunki lodowe
13 lipca 2024 roku instrument OCI (Ocean Color Instrument) znajdujący się na pokładzie należącego do NASA satelity PACE (Plankton, Aerosol, Cloud, ocean Ecosystem) wykonał rzadkie, w większości pozbawione chmur zdjęcie wysp i dróg wodnych tworzących sedno Przejścia Północno-Zachodniego. Statki wykonujące ten tranzyt wzdłuż północnej Kanady muszą opływać Wyspę Wiktorii od północy lub południa. Każda trasa ma swoje własne „przesmyki”, w których gromadzi się i zatrzymuje lód. Na tym zdjęciu lód wydaje się blokować wszystkie ścieżki.
Dzieje się tak pomimo faktu, że 15 lipca, w szczytowym okresie topnienia, zasięg lodu morskiego w Arktyce zajmował siódme najniższe miejsce w rekordzie satelitarnym z tego dnia, według danych Instytutu Krajowe Centrum Danych o Śniegu i Lodzie (NSIDC). Wokół archipelagu kanadyjskiego, którego większość pokazano na zdjęciu, poziom lodu morskiego „wydaje się być niemal rekordowo niski jak na tę porę roku” – powiedział Walt Meier, naukowiec zajmujący się lodem morskim w NSIDC. Dodał, że lód wzdłuż południowej trasy powinien zniknąć na długo przed typowym minimum lodu morskiego pod koniec września, ale pokrycie kanałów może się zmieniać w zależności od sposobu, w jaki wiatry transportują dryfujący lód.
Trendy w pokrywie lodowej Arktyki
Dane satelitarne sprzed czterdziestu lat pokazują, że pokrywa lodowa Arktyki istnieje spada od dziesięcioleci. Oprócz kurczenia się pokrywy lodowej, okresy topnienia stają się coraz dłuższe, a lód morski traci swoją trwałość. Według danych Lód morski starszy niż cztery lata zajmował prawie 2,5 miliona kilometrów kwadratowych pod koniec letniego sezonu topnienia we wrześniu 1985 r. NIEAAjest rok 2023 Arktyczna karta raportu. We wrześniu 2023 r. stary lód pokrywał mniej niż 100 000 kilometrów kwadratowych.
Niektórzy badacze uważają, że stary lód morski, który wypływa, utrudnia żeglugę w Przejściu Północno-Zachodnim. „Wyniki pokazują, że wieloletni lód wypłukiwany na południe z regionów położonych na dużych szerokościach geograficznych utrzymuje tak zwane wąskie gardła na niektórych odcinkach trasy, skracając ogólną długość sezonu żeglugowego” – napisali autorzy badania. Starszy, grubszy lód jest bardziej odporny na zmiany w atmosferze i oceanie. Traci również część zawartości soli, dzięki czemu może pozostać zamrożony w wyższych temperaturach.
Wpływ na żeglugę morską
„W przeszłości znaczna część Przejścia Północno-Zachodniego pozostawała pokryta lodem, co blokowało napływ z Oceanu Arktycznego” – powiedział Meier, który nie był zaangażowany w badania. Teraz, gdy kanały się topią, powiedział, może napływać gruby lód, który jest niebezpieczny dla żeglugi. I choć w Arktyce nie pozostało zbyt wiele wieloletniego lodu, duża jego część gromadzi się wokół północnych wysp Kanady i Grenlandii, stwierdził powiedział. „To idealne miejsce, aby potencjalnie przedostać się do kanałów archipelagu”.
NASA Zdjęcie z Obserwatorium Ziemi wykonane przez Michalę Garrison, wykorzystujące dane PACE z NASA EOSDIS LANCE i GIBS/Worldview.
