Naukowcy z Uniwersytetu w Tel Awiwie przeprowadzili badanie na egipskich nietoperzach owocożernych, aby zbadać zdolności poznawcze, takie jak pamięć epizodyczna i planowanie, wcześniej uważane za charakterystyczne dla ludzi. Wykorzystali urządzenia śledzące GPS do monitorowania ruchów nietoperzy i odkryli, że nietoperze potrafią śledzić położenie drzew owocowych i czas owocowania, wykazując się zdolnością do zapamiętywania przeszłych doświadczeń i planowania przyszłych potrzeb.
Badania egipskich nietoperzy owocożernych ujawniły ich zdolność do zapamiętywania i planowania, podważając pogląd, że te zdolności poznawcze są cechą wyłącznie ludzką.
Zespół naukowców z Uniwersytetu w Tel Awiwie śledził żyjące na wolności egipskie nietoperze owocożerne, aby sprawdzić, czy zwierzęta posiadają złożone zdolności poznawcze, wcześniej przypisywane wyłącznie ludziom. Ich badanie, opublikowane niedawno w Aktualna biologiakoncentrując się na cechach pamięci epizodycznej, mentalnych podróżach w czasie, planowaniu z wyprzedzeniem i opóźnionej gratyfikacji, co doprowadziło do niezwykle przekonujących wniosków.
Zrozumienie pamięci epizodycznej u nietoperzy
„Przez wiele lat zdolności poznawcze polegające na przywoływaniu osobistych doświadczeń (pamięć epizodyczna) i planowaniu na przyszłość uważano za wyłączne dla ludzi. Jednak coraz więcej badań sugeruje, że różne zwierzęta również posiadają takie zdolności, ale prawie wszystkie z tych badań przeprowadzono w warunkach laboratoryjnych, ponieważ badania terenowe dotyczące tych zagadnień są trudne do przeprowadzenia” powiedział profesor Yossi Yovel ze Szkoły Zoologii i Sagol School of Neuroscience na Uniwersytecie w Tel Awiwie, który był współkierownikiem badań.
„Próbując przetestować te zdolności na dzikich zwierzętach, zaprojektowaliśmy unikalny eksperyment polegający na kolonii wolno żyjących nietoperzy owocożernych w ogrodzie do badań zoologicznych I. Meier Segals na TAU”.
Owocowy nietoperz. Źródło: Yuval Barkai
Śledzenie przestrzenne i czasowe u nietoperzy
Naukowcy założyli, że nietoperze, których przetrwanie zależy od drzew owocowych, będą musiały rozwinąć umiejętność śledzenia dostępności pożywienia zarówno w przestrzeni (gdzie są drzewa owocowe?), jak i w czasie (kiedy każde drzewo wydaje owoce?). Poruszając się po krajobrazach porośniętych licznymi drzewami owocowymi i nektarowymi, musieliby w myślach śledzić zasoby, aby móc je ponownie odwiedzić w odpowiednim czasie.
Aby przetestować tę hipotezę, niewielka rozdzielczość GPS Do każdego nietoperza dołączony był tracker, umożliwiający wielomiesięczne dokumentowanie tras przelotów i odwiedzanych drzew. Ogromne dane zebrane w ten sposób zostały dokładnie przeanalizowane i przyniosły niesamowite rezultaty.
Owocowy nietoperz. Źródło: Uniwersytet w Tel Awiwie
Wgląd w postrzeganie czasu i zachowanie
Pierwsze pytanie badawcze brzmiało: Czy nietoperze tworzą w swoich umysłach mapę czasu? Aby zbadać tę kwestię, naukowcy uniemożliwiali nietoperzom opuszczanie kolonii na różne okresy, od jednego dnia do tygodnia.
„Chcieliśmy sprawdzić, czy nietoperze potrafią rozpoznać, że czas upłynął i odpowiednio się zachowują. Ustaliliśmy, że po jednym dniu niewoli nietoperze wracały na drzewa odwiedzane poprzedniej nocy. Jednak po upływie całego tygodnia starsze nietoperze, opierając się na wcześniejszych doświadczeniach, unikały drzew, które w tym czasie przestały owocować. Innymi słowy: potrafili oszacować, ile czasu minęło od ostatniej wizyty na każdym drzewie i wiedzieli, które drzewa owocują przez krótki czas i nie są już warte odwiedzania. Młode, niedoświadczone nietoperze nie były w stanie tego zrobić, co wskazuje, że jest to umiejętność nabyta, której należy się nauczyć” – powiedział współprowadzący badacz, dr Lee Harten ze Szkoły Zoologii i Szkoły Neuronauki Sagol na Uniwersytecie w Tel Awiwie.
Prof. Yossi Yovel. Źródło: Uniwersytet w Tel Awiwie
Planowanie z wyprzedzeniem: dowód zachowania zorientowanego na przyszłość
Podczas gdy pierwsze pytanie badawcze dotyczyło przeszłych doświadczeń, drugie dotyczyło przyszłości: czy nietoperze wykazują zachowania zorientowane na przyszłość? Czy potrafią planować z wyprzedzeniem? Aby rozwiązać ten problem, badacze obserwowali wieczorną drogę każdego nietoperza do pierwszego drzewa, co prawdopodobnie wskazywało na plany sporządzone przed opuszczeniem kolonii.
„Odkryliśmy, że zwykle nietoperze lecą bezpośrednio do konkretnego, znanego im drzewa, czasami oddalonego o 20–30 minut. Będąc głodnymi, latają szybciej, gdy drzewo jest dalej, co sugeruje, że planują, dokąd zmierzają. Co więcej, skupieni na wybranym celu, będą mijać inne drzewa, nawet dobre źródła odwiedzone zaledwie wczoraj – co wskazuje na zdolność do opóźnionej gratyfikacji. Odkryliśmy również, że pierwsze nietoperze opuszczające kolonię wybierają drzewa rodzące owoce bogate w cukier, natomiast nietoperze, które opuszczają kolonię później, poszukują białka” – powiedział Chen Xing, badacz ze Szkoły Zoologii.
Wszystkie te odkrycia sugerują, że nietoperze planują swoje żerowanie przed opuszczeniem kolonii, dokładnie wiedzą, dokąd lecą i jakiego rodzaju pożywienia szukają.
Wypełnianie luki poznawczej między ludźmi i zwierzętami
„Przepaść poznawcza między ludźmi i zwierzętami jest jednym z najbardziej fascynujących problemów nauki. Nasze badanie pokazuje, że nietoperze owocożerne są zdolne do podejmowania dość złożonych procesów decyzyjnych obejmujących trzy pytania wskazujące na zdolności poznawcze: Gdzie? (lokalizacja każdego drzewa); Gdy? (kiedy drzewo wydaje owoc); i co? (pożywienie, jakie zapewnia – cukier vs. białka). Po raz kolejny odkrywamy, że różnica nie jest oczywista i że ludzie nie są tak wyjątkowi, jak niektórym mogłoby się wydawać. Najwyraźniej ludzie i zwierzęta mieszczą się w pewnym spektrum, a u zwierząt można znaleźć niemal wszystkie ludzkie zdolności” – stwierdziła Yovel.
Odniesienie: „Mapowanie czasu i zachowanie zorientowane na przyszłość u wolno żyjących nietoperzy owocożernych” Lee Harten, Xing Chen, Lior de Marcas, Adi Rachum, Michal Handel, Aya Goldshtein, Maya Fenigstein Levi, Shira Rosencwaig i Yossi Yovel, 20 czerwiec 2024, Aktualna biologia.
DOI: 10.1016/j.cub.2024.05.046
