Kiedy James Anderson przeszedł na emeryturę, ponieważ nie udało mu się dotrzeć do Australii, niektórzy pytali, dlaczego Anglia wytrwała przy Chrisie Woakesie. Woakes to melonik grający w stylu podobnym do Andersona, ale słabszy (niewielu jest tak dobrych jak Anderson) i z rozpaczliwie słabymi wynikami na wyjazdach (średnio ponad 50 goli za granicą w porównaniu do 21,83 u siebie).
Stokes powiedział, że nie może tego wyjaśnić, aby nie zabrzmiało to „staroświecko”, jednak wybór wyłącznie na podstawie wieku ma pewną logikę. 35-letni Woakes nie jest młodym mężczyzną, chociaż jest o całe siedem lat młodszy od Andersona – siedem lat to znacznie więcej niż połowa kariery Woakesa Testa.
Jak udowodnił podczas zeszłorocznych zawodów Ashes i ponownie w Edgbaston, Woakes zapewnia Anglii siłę uderzenia na ósmym miejscu, jakiej obecnie nie znajdziesz gdzie indziej. Możliwymi przyszłymi opcjami są Jamie Overton, Brydon Carse i Jofra Archer, choć nie ma gwarancji, że którykolwiek z nich dotrze do Australii. Rehan Ahmed i Tom Hartley mogliby tego dokonać, ale żaden z nich nie jest lepszym spinnerem niż Shoaib Bashir.
Same biegi nie sprawią, że Woakes znajdzie się na pokładzie samolotu, a Anglia zawsze wybierze najlepszy atak, niezależnie od umiejętności odbijania. Czy Woakes udowodni, że powinien znaleźć się w gronie sześciu żeglarzy z biletem? Oprócz krykieta wcześniej, poprawił się w miarę trwania serii Windies.
Nawet jeśli tempo Wooda, Archera, Gusa Atkinsona i Josha Tongue’a będzie takie, jakiego naprawdę pragnie Anglia, nadal będą musieli zrównoważyć atak, szczególnie biorąc pod uwagę co najmniej jeden test dzień-noc.
Nie jest całkowicie wykluczone, że Woakes zasługuje na miejsce w składzie. Jeśli nie, rola specjalisty ds. domu też nie jest zła.
