Urodzony w Haverfordwest 1 stycznia 1959 roku Morgan wygrał młodzieżowy występ Walii na stadionie St Helen’s w 1977 roku przeciwko francuskiej drużynie, w której występował wschodzący Serge Blanco, ale złamana kostka pozbawiła go wicekapitana i kolejnych występów w następnym sezonie.
Potrafił grać na środku ataku i w środku pola, nauczył się grać w tym samym klubie co Phil Bennett i wyparł starzejącego się środkowego Walii i Lions Roya Bergiersa.
Morgan był bystrym, zręcznym, fanatykiem fitnessu i świetnym ćwiczącym grę 7-osobową.
W swojej autobiografii były skrzydłowy drużyny Wales and Lions, JJ Williams, napisał o Morganie: „Mogę ręczyć za fakt, że gra pod jego okiem była przyjemnością, nawet jeśli nie rozumiałem ani słowa, które wypowiedział w swoim dialekcie z Pembrokeshire”.
W 1980 roku Morgan koncertował z Barbarians, zanim zdobył swój pierwszy występ w reprezentacji Pięciu Narodów jako zmiennik w Dzień Świętego Dawida w 1980 roku w zwycięstwie 17-6 nad Szkocją.
Jego pełny debiut na zewnętrznej połowie miał miejsce dwa tygodnie później przeciwko Irlandii na Lansdowne Road, kiedy miał nieprzyjemne popołudnie po szarży i próbie Cierana Fitzgeralda w przegranej 21-7.
Jednak do tego czasu Morgan zrobił już wystarczająco dużo, aby w wieku 21 lat zdobyć miejsce w drużynie Lions.
Trasa nie zakończyła się sukcesem dla Lions, którzy przegrali serię testową 3:1, ale wygrali wszystkie swoje spotkania na prowincji, a Morgan zagrał w siedmiu meczach.
Nieżyjący już Carwyn James, legendarny trener Lions z 1971 roku, powiedział o Morganie: „Peter był dzieckiem drużyny od lat, ale bardziej utalentowanym niż większość.
„Musiał nosić przy sobie etykietę z narzędziami. Gracze z branży użyteczności publicznej wypełniają luki, a podczas trasy koncertowej w 1980 r. było dla niego niewiele luk do wypełnienia, jednak jedna z najostrzejszych krytyki kierownictwa dotyczy tego, że go zaniedbali”.
Wkrótce potem Morgan odrzucił dużą ofertę gry w profesjonalnej lidze rugby dla St Helens.
Ostatni występ w reprezentacji Walii wygrał przeciwko Irlandii na Stadionie Narodowym w 1981 roku, zastępując Steve’a Fenwicka.
Walia wygrała 9:8, ale Morgan został zmuszony do wycofania się ze względu na połamane żebra po mocnym wślizgu przeciwnika, Davida Irwina.
Jako uczeń stał na Tanner Bank, aby być świadkiem słynnego zwycięstwa Llanelliego nad All Blacks na stadionie Stradey Park w 1972 roku, co położyło podwaliny pod jego ambicję założenia szkarłatnej koszuli.
Jednym z najważniejszych wydarzeń Morgana Llanelliego było zwycięstwo nad Australią w listopadzie 1984 roku.
Trasowe Wallabies były pierwszą i jedyną australijską drużyną, która zdobyła Wielkiego Szlema w czterech testach przeciwko własnym krajom.
Triumf Scarlets na przemoczonym boisku był tym bardziej niezwykły, że zostali pozbawieni swoich reprezentantów, którzy cztery dni później przygotowywali się do meczu z Australią i Walią.
Mówiąc o Morganie, nieżyjąca już ikona drużyny Wales and Lions, Phil Bennett, powiedział: „Peter był nieśmiały, ale odważny, jeśli chodzi o celne kopnięcia z ręki, doskonałe umiejętności rozprowadzania piłki i przecinanie obrony na strzępy.
„Doznał niepowodzeń na kluczowych etapach swojej kariery i miał pecha, że nie wygrał jeszcze wielu występów w reprezentacji”.
