W rękach, które dzierżyły 15 głównych trofeów, wciąż jest magia. Z podwyższonego obszaru tee na słynnym ósmym dołku Troona, obszaru otoczonego trybuną ciągnącą się przez najkrótszy dołek turnieju The Open, huśta się w beztroski sposób.
Jest to ruch na odległość 123 jardów z klinem, który podąża przez całą drogę, ląduje, przeskakuje i zatrzymuje się trzy stopy od kręgla. Chwilę później nonszalancko wykonuje birdie putt.
To był dołek, na którym kiedyś zgasły nadzieje z zewnątrz, gdy w ostatniej rundzie pojawiła się triple-bogey six. To było w 1997 roku, kiedy był sensacją turnieju Masters i rozegrał swój pierwszy turniej Open jako profesjonalista.
Wraca po wygraniu trzech turniejów Open, ale zastanawia się, czy to będą jego ostatnie mistrzostwa, a tacy ludzie jak Colin Montgomerie sugerują, że powinno tak być, ponieważ ma już to za sobą.
Przy dziewiątym traci piłkę w prawym nierównym terenie. Miejscami trawa jest wyjątkowo gęsta jak na ten Open, ale choć wygląda groźnie, szorstka trawa zbrązowiała, jest bardziej krucha niż soczysta i dlatego potencjalnie nadaje się do gry.
Kilka dołków dalej rozpoczyna się kolejne poszukiwanie piłki, na lewo od 16-tej części par-5. To aktualny mistrz Masters Scottie Scheffler wraz z amerykańskim rodakiem i przyjacielem Samem Burnsem pobieżnie rozglądają się za błędną jazdą.
Ci dwaj gracze American Ryder Cup również przyciągnęli przyzwoitą galerię, a obserwatorzy przyglądają się potencjalnym rywalom w tym tygodniu – zwłaszcza Schefflerowi, który wygrał już sześć turniejów w tym roku.
Gwiazda z Dallas jest właścicielem dominującej przestrzeni w światowym golfie, którą zajmował kiedyś Woods.
Jednak zaniepokoiły go kapryśne wzrosty podczas zeszłomiesięcznego turnieju US Open w Pinehurst, co było rzadkim wydarzeniem, podczas którego nie udało mu się zaniepokoić pracowników tabeli liderów.
Golf w Links może być podobnie nieprzewidywalny, zwłaszcza jeśli wiatr będzie wiał zgodnie z przewidywaniami na czwartkowy start. Scheffler dopiero w zeszłym roku zakwalifikował się do zawodów w Hoylake i w swoim trzecim turnieju Open znalazł się poza pierwszą dwudziestką.
Rory McIlroy jest w światowych rankingach zawodnikiem najbliższym Schefflerowi i przybywa tutaj po zmarnowaniu wspaniałej szansy na zakończenie jałowej passy w głównych turniejach, która potrwa ponad dekadę, jeśli nie wygra w tym tygodniu.
W Pinehurst czterokrotny główny mistrz prowadził przez dwóch na pięć dołków do rozegrania, ale trzy z czterech ostatnich dołków przegrał i Bryson DeChambeau zgarnął swoją drugą koronę US Open.
McIlroy ma grę, ale jeśli wystąpi w tym tygodniu, jego nerwy zostaną wystawione na próbę jak nigdy dotąd.
35-latek z Irlandii Północnej mówi o „odporności” i mógłby wygrać zeszłotygodniowy Scottish Open, gdyby nie uderzenie puttujące i odczyt greenu, które jeszcze nie dostosowały się dokładnie do greenów linków.
Zamiast tego ulubieniec gospodarzy Bob MacIntyre hucznie świętował największe zwycięstwo w swojej karierze, korzystając ze szczęśliwego spadku 16-stego i zainspirując grę przez resztę odcinka, by pokonać Adama Scotta.
MacIntyre udowodnił, że ma to, czego potrzeba, kiedy najbardziej tego chce – towar, który zbyt długo wymykał się McIlroyowi. Czy Szkot może wrócić na boisko? Wspiął się na 16. miejsce w światowych rankingach i jest obecnie prawdopodobnie największą nadzieją Wielkiej Brytanii w tym tygodniu.
Ale w tym przedziale należy wziąć pod uwagę także Tommy’ego Fleetwooda. Wicemistrz Shane’a Lowry’ego w 2019 r. na stadionie Royal Portrush ma atrybuty uderzania piłką na polu golfowym wydłużonym o prawie 200 jardów w porównaniu z ostatnim turniejem Open w 2016 r.
W zeszłym tygodniu Fleetwood ćwiczył grę na greenie w Renaissance Club podczas Scottish Open i jeśli ta praca się opłaci, Anglik może dokonać wielkiego przełomu.
W czterech z sześciu ostatnich mistrzostw znajdował się w czołowej dziesiątce.
W ostatnich tygodniach Lowry cieszy się dobrą opinią i na polu, na którym dobrze przetestowana będzie gra chippingiem i klinem, może powalczyć o drugi Claret Jug. Irlandczyk zajął szóste miejsce za Xanderem Schauffele podczas majowych mistrzostw USA PGA.
Schauffele, były zwycięzca Scottish Open, ma referencje Links i nie jest już najlepszym zawodnikiem na świecie bez ważnego tytułu. On i DeChambeau to dwaj najświeżsi zwycięzcy, a zatem stanowią poważne zagrożenie w tym tygodniu.
To samo można powiedzieć o Collinie Morikawie, mistrzu, który zadebiutował w 2021 r. w Royal St George’s i w tym roku regularnie pojawia się w głównych rankingach. 27-letni Kalifornijczyk był trzeci w Masters i czwarty w PGA.
Brał także udział w turnieju US Open, zanim znajomy finałowy dzień ponownie zaskoczył i pozostawił go na 14. miejscu. W niedzielę zabłysnął na krótko podczas Scottish Open, po czym zajął czwarte miejsce obok McIlroya. Jego celem musi być utrzymanie formy na 54 dołkach przez cały dystans.
A skoro już mowa o 54 dołkach, DeChambeau stoi na czele wyzwania rzuconego przez uciekający tor LIV, który będzie chciał pokazać, że tydzień wśród drzew korkowych w Valderrama w południowej Hiszpanii to przyzwoity sposób na rozgrzewkę przed ostatnimi ważnymi zawodami w roku.
Jeśli tak, to uważajcie na będącego w dobrej formie Tyrrella Hattona, który w zeszłą niedzielę był trzeci za Sergio Garcią. Garcia nie zakwalifikował się do Open.
Cameron Smith, mistrz z 2022 r., zajął mocne szóste miejsce w najnowszej imprezie LIV, podczas gdy były numer jeden na świecie Jon Rahm był 10. i pozostaje bez zwycięstwa od czasu triumfu w zawodach Masters w 2023 r.
Profesjonalny golf mężczyzn pozostaje podzielony pomiędzy zakładem a LIV Tour. Obecnie priorytetem Woodsa jest próba negocjowania przyszłości gry, najnowszego dodatku do jego dziedzictwa.
Jeśli chodzi o grę, w nadchodzących mistrzostwach da z siebie wszystko, ale rzeczywistość jest taka, że będziemy oglądać pokolenie wielkich hitów, które zainspirował; Scheffler, McIlroy, DeChambeau, Schauffele, Fleetwood, MacIntyre i spółka.
To oni będą próbowali stworzyć najnowszy rozdział golfa, walcząc o najstarsze i najbardziej prestiżowe trofeum w grze.
