W ciągu ostatniej dekady liczba rozpoznań zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) stale rosła, ale jedna grupa demograficzna jest nadal pomijana: kobiety.
Większość wiedzy naukowców na temat ADHD pochodzi z badań przeprowadzonych na mężczyznach, jednak u kobiet zaburzenie to wygląda zupełnie inaczej, twierdzi dr Janina Maschke, psycholog poznawczy i trener ADHD.
Kobiety z ADHD są często odrzucane ze względu na objawy, które mogą obejmować nieśmiałość, wrażliwość na hałas i zmienność emocjonalną.
Często mówi się im, że są po prostu weseli lub że ich objawy są spowodowane okresem, stanami lękowymi lub depresją.
Kobiety z ADHD mają problemy z organizacją i koncentracją, ale mają też różne objawy, które lekarze mogą przeoczyć – w tym wrażliwość emocjonalną i nieśmiałość – stwierdziła dr Maschke.
Z kolei mężczyźni częściej niż kobiety zmagają się z impulsywnością, nadpobudliwością i brakiem uwagi.
Stworzyło to system, w którym trzy razy więcej mężczyzn zdiagnozowano to zaburzenie niż u kobiet.
Niektóre szacunki podają, że aż 75 procent kobiet cierpiących na tę chorobę pozostaje niezdiagnozowanych, według Centrum Świadomości ADHD w Kanadzie (CADDAC).
Dzieje się tak po części dlatego, że kobietom łatwiej jest radzić sobie, jeśli tłumią objawy, twierdzi dr Sasha Hamdani, psychiatra z Kansas City.
„Społeczeństwo nagradza kobiety za maskowanie objawów” – dr Hamdani, opublikowane na TikToku.
Maskują te objawy, ponieważ kobiety są wychowywane tak, aby były „mniej zakłócające i bardziej uległe” – twierdzi Centrum Sachsa w leczeniu ADHD i autyzmu.
Z kolei mogą rozwinąć mechanizmy radzenia sobie, takie jak koncentracja na szczegółach lub nadmierna organizacja, aby ukryć swój wewnętrzny niepokój.
Doktor Maschke, aby pomóc ludziom uzyskać konkretny pogląd na to, jak to może wyglądać u kobiet powiedział „Newsweekowi”. 15 objawów ADHD, na które często cierpią kobiety, a których możesz nie rozpoznać, są charakterystyczne dla tej choroby.
Należą do nich: sprawianie wrażenia wycofanego i nieśmiałego, niestabilność emocjonalna, częste fantazjowanie, bycie rozmownym, ale kiepskim słuchaczem, sprawianie wrażenia pozbawionego motywacji, bycie wrażliwym na hałas lub tkaniny, dłuższe przetwarzanie informacji, trzaskanie drzwiami, łatwe rozpraszanie się, popełnianie nieostrożnych błędów i często przerywanie innym lub wyrzucanie słów.
Niektórzy sugerują, że umysł osoby z ADHD jest już zajęty i że niespodziewane dźwięki, zapachy lub dotyk mogą powodować ogromny dyskomfort i przytłaczać tę osobę – wynika z badań. Społeczna sieć zdrowia.
Nadal istnieją pewne klasyczne objawy, które możesz już skojarzyć z ADHD, w tym trudności w utrzymaniu koncentracji, problemy z organizacją czasu, zapominanie i spóźnianie się, popełnianie „nieostrożnych” błędów, nieukończenie zadań lub częste zmiany skupienia.
„Ta różnica w prezentacji objawów może sprawić, że chłopcy będą diagnozowani częściej niż dziewczęta, ponieważ uzewnętrzniają swoje objawy i mogą przeszkadzać innym w szkole” – stwierdziła dr Maschke.
Dlatego czasami u kobiet występuje ADHD określane mianem nieuważnego ADHDponieważ kobiety z tym zaburzeniem mogą lepiej sprawiać wrażenie skupionych na sobie – będąc wewnętrznie wycofanymi – niż mężczyźni, którzy częściej zachowują się, gdy nie są skupieni.
Według CADDAC kobiety z ADHD częściej mają trudności w nawiązywaniu przyjaźni i są 3,5 razy bardziej narażone na zaburzenia odżywiania, depresję i stany lękowe niż mężczyźni z ADHD.
I odwrotnie, mężczyźni z ADHD są bardziej narażeni na problemy z używaniem substancji psychoaktywnych.
Chociaż u niektórych osób zaburzenie to może zostać przeoczone, ogólna liczba rozpoznań ADHD w Stanach Zjednoczonych jest nadal wysoka – i rośnie.
Dane CDC pokazują, że liczba kobiet w wieku od 15 do 44 lat, które przepisały leki na ADHD, wzrosła o 344 procent w latach 2003–2015.
Od 2,5 do 4,4 procent dorosłych Amerykanów, czyli około 11 milionów ludzi, cierpi na ADHD.
Częściej diagnozuje się ją u dzieci – cierpi na nią około 11 procent Amerykanów w wieku od trzech do 17 lat, co stanowi około 7 milionów osób, Według CDC.
To około 1 milion więcej dzieci chorych na tę chorobę w porównaniu z 2016 r. – a wskaźnik ten rośnie, co skłoniło CDC do uznania ADHD za „rosnący problem zdrowia publicznego”.
Średni wiek diagnozy to siedem lat, a zaburzenie to diagnozuje się u 15 procent chłopców poniżej 18 roku życia w porównaniu do 8 procent dziewcząt poniżej 18 roku życia.
Diagnozy są zwykle częstsze wśród dzieci, ponieważ początkowo ADHD badano prawie wyłącznie u dzieci i nie ma formalnych, formalnych kryteriów diagnostycznych dla ADHD u dorosłych, Doktor Frances Levin– powiedział profesor psychiatrii na Uniwersytecie Columbia.
Dlatego niektórzy eksperci wysuwają teorię, że lekarze zbyt często diagnozują tę chorobę, zwłaszcza u dzieci.
Jednak, jak stwierdził dr Levin, prawdopodobnie obie historie są prawdziwe – niektórzy ludzie są prawdopodobnie błędnie diagnozowani, podczas gdy inni są całkowicie pomijani.
„Trudno uzyskać jasny obraz tego, ile osób w tym kraju spełnia kliniczną definicję ADHD, skoro nie ma amerykańskich wytycznych dotyczących diagnozowania i oceny ADHD u dorosłych” – stwierdził dr Levin.
Jeśli podejrzewasz, że możesz cierpieć na tę chorobę, lepiej nie wyciągać pochopnych wniosków przed rozmową z lekarzem, powiedział dr Maschke.
„Na początek warto skonsultować się z pediatrą lub specjalistą ds. zdrowia psychicznego, który może przeprowadzić szczegółową ocenę”.
ADHD zwykle leczy się terapią, a jeśli pacjent ma więcej niż sześć lat – lekami. Terapia ma na celu pomóc osobie w skupieniu uwagi, tworzeniu relacji i samoregulacji, gdy czuje się przytłoczona.
