Nowe badania z wykorzystaniem podwodnych kamer na podczerwień ujawniają, że sztuczne światło zakłóca nocną aktywność społeczności raf koralowych, powodując zmiany w zachowaniu ryb.
Te sztucznie oświetlone obszary przyciągają drapieżne ryby, zakłócając naturalny ekosystem. Rozwiązania takie jak ograniczenie zanieczyszczenia światłem mogą szybko poprawić odporność raf koralowych.
Wpływ zanieczyszczenia światłem na rafy koralowe
Sztuczne światło zakłóca naturalne zachowanie ryb rafy koralowej, budząc śpiące gatunek i przyciąganie drapieżników – wynika z przełomowych badań z wykorzystaniem podwodnych kamer na podczerwień.
Badanie, opublikowane dzisiaj (18 grudnia) w Globalna biologia zmianzaangażował międzynarodowy zespół naukowców z Wielkiej Brytanii, Francji, Polinezji Francuskiej i Chile. Jest to pierwsze badanie na dużą skalę mające na celu sprawdzenie, w jaki sposób zanieczyszczenie światłem wpływa na nocną dynamikę ekosystemów raf koralowych.
Zmiany behawioralne w życiu morskim
Dr Emma Weschke, główna autorka z Uniwersytet w Bristoluze Szkoły Nauk Biologicznych wyjaśnił: „Kiedy zachodzi słońce, rafy koralowe przechodzą dramatyczną transformację. Żywe ryby, które widzimy za dnia, zasypiają wśród koralowców, a nieuchwytne gatunki nocne wyłaniają się z jaskiń i zagłębień w pogoni za zdobyczą.
Starszy autor, profesor Andy Radford, również z Bristolu, dodał: „Noc zwykle niesie zasłonę ciemności, która pozwala organizmom morskim ukryć się przed nocnymi drapieżnikami. Jednak sztuczne światło generowane przez działalność człowieka naraża mieszkańców rafy koralowej na nieoczekiwane niebezpieczeństwo.
Postęp technologiczny w badaniach
Korzystając ze specjalnie skonstruowanych podwodnych kamer noktowizyjnych na podczerwień, naukowcy mogli filmować rafę w nocy, nie ingerując w zachowanie ryb. Dzieje się tak dlatego, że ryby nie widzą w podczerwieni.
W nocy na sztucznie oświetlonych rafach występowała większa liczba gatunków ryb w porównaniu z miejscami kontrolnymi, w których nie było sztucznego światła. Dalsze badania wykazały, że były to ryby drapieżne – żywiące się zooplanktonem, małymi rybami i bezkręgowce.
Dr Weschke powiedział: „Wiele gatunków wykrytych na sztucznie oświetlonych rafach tak było nie ryby nocne, ale takie, które są zwykle aktywne tylko w ciągu dnia. Odkrycie, że zanieczyszczenie światłem może powodować, że ryby nie śpią później niż zwykle, jest niepokojące, ponieważ sen – podobnie jak w przypadku nas – jest prawdopodobnie niezbędny do regeneracji energii i utrzymania sprawności”.
Profesor Radford wyjaśnił: „Sztuczne światło znacznie ułatwia drapieżnikom lokalizowanie i chwytanie ofiary, ograniczając ich wysiłek w zakresie żerowania. Dlatego uważamy, że sztucznie oświetlone rafy koralowe nocą przyciągają większą liczbę osób”.
Długoterminowe efekty i rozwiązania
Zmiany w życiu nocnym na rafie zaobserwowano po średnio 25 kolejnych nocach ekspozycji na sztuczne światło. Tylko kilka nocy narażenia nie było wystarczająco długie, aby wywołać jakiekolwiek zauważalne zmiany w zbiorowiskach ryb w porównaniu z grupą kontrolną.
„To pozytywna wiadomość, ponieważ sugeruje, że mogą istnieć tanie i szybkie do wdrożenia rozwiązania” – powiedział współautor, profesor Steve Simpson, również z Wydziału Nauk Biologicznych w Bristolu. „Ograniczenie wpływu sztucznego światła może pomóc w budowaniu odporności cennych raf koralowych”.
Dr Weschke dodał: „W odróżnieniu od gazów cieplarnianych i tworzyw sztucznych sztuczne światło jest substancją zanieczyszczającą, która po wyłączeniu nie pozostawia śladów.
„Ograniczenie sztucznego światła zarówno pod względem intensywności, jak i czasu trwania, nadanie mu priorytetu w zakresie podstawowych potrzeb i ograniczenie jego walorów estetycznych pomoże przywrócić naturalnie ciemne noce, z którymi ewoluowały ekosystemy morskie”.
Odniesienie: „Sztuczne światło zwiększa liczebność nocnych ryb drapieżnych, zmieniając skład społeczności na rafach koralowych” – Emma Weschke i in. 18 grudnia 2024 r., Globalna biologia zmian.
DOI: 10.1111/gcb.70002
Prace przeprowadzili naukowcy z Uniwersytetu w Bristolu w Wielkiej Brytanii, Centre de Recherches Insulaires et Observatoire de l’Environnement (CRIOBE) w Polinezji Francuskiej i Pontificia Universidad Católica de Chile.
