Bezdomność znacznie gorsza niż wcześniej. Covid pozostawia agencje walczące z idealną burzą

Rosnąca bezdomność w całej Australii przekracza możliwości służb zapewniających pomoc w nagłych wypadkach. Nowe dowody w sprawie Australijski Monitor Bezdomności 2024opublikowany dzisiaj raport potwierdza, że ​​w większości części kraju bezdomność wzrosła znacznie powyżej poziomu sprzed pandemii.

Uzupełniając wnioski raportu z ankiety przeprowadzonej wśród samorządów lokalnych, większość agencji świadczących usługi dla bezdomnych odnotowuje również „znacznie zwiększoną” liczbę osób poszukujących pomocy tylko w ciągu ostatnich 12 miesięcy.

Duża część tej eskalacji prawdopodobnie odzwierciedla sam brak dostępnych domów na wynajem i niezwykłą inflację czynszów, jaka panuje w Australii od 2020 r. Krajowa mediana ogłaszanych czynszów wzrosła od marca 2020 r. o 51%. Nawet po uwzględnieniu inflacji wzrost wynosi 29%.

Witamy wzrost inwestycji rządowych w mieszkalnictwie socjalnym stwarza perspektywę ograniczonej ulgi w ciągu najbliższych kilku lat. Ponieważ jednak żadne z niedawnych zobowiązań dotyczących wydatków nie wybiega daleko w przyszłość i ogólnie brakuje im logiki opartej na dowodach, istnieje duże ryzyko, że ożywienie to będzie krótkotrwałe.

Agencje odczuwają napięcie

Niedawne warunki rynkowe wywołały prawdziwą burzę dla agencji świadczących usługi dla bezdomnych. Równolegle z rosnącym zapotrzebowaniem na pomoc kryzysową, możliwości pomocy klientom w znalezieniu bezpiecznego mieszkania są mniejsze. Około 76% służb miało w połowie 2024 r. „znacznie trudniej” znaleźć dla klientów odpowiednie mieszkanie niż rok wcześniej.

Miesięczna liczba spraw agencji wzrosła o 12% od lat 2019–2020. Zauważalny jest również duży wzrost średniego czasu, przez jaki klienci otrzymują wsparcie: wzrosną o 44% w ciągu pięciu lat do lat 2022–2023. Zmusiło to agencje do ograniczenia liczby nowych klientów poszukujących pomocy.

Sektor ma zaległości, przez co agencje mają trudności z zaspokojeniem popytu. Rozpatrywali wnioski o pomoc. Oznacza to priorytetowe traktowanie osób, które już są bezdomne, a nie osób zagrożonych bezdomnością.

Choć jest to uzasadnione w danych okolicznościach, szkodzi to zdolności agencji do zapobiegania – a nie łagodzenia – bezdomności.

Presja na rynku wynajmu napędzająca ten kryzys w dalszym ciągu się nasila, znacznie ponad dwa lata po ponownym otwarciu Australii po pandemii Covid.

Problemy te byłyby jeszcze poważniejsze, gdyby nie „nadzwyczajne” wzmocnienia Pomoc w czynszu Wspólnoty Narodów zatwierdzone przez skarbnika Jima Chalmersa w latach 2023 i 2024. W połączeniu z rutynową indeksacją, mają one podniósł maksymalne wpłaty o 45% od początku 2022 r.

Rosnąca bezdomność ma także przyczyny długoterminowe

Wpływ zakłóceń na rynek mieszkaniowy spowodowany pandemią Covid-19 pogłębił bezdomność na początku lat 20. XX wieku. Ale to dopiero ostatnia faza znacznie długoterminowego trendu. Dzieje się tak dlatego, że czynniki powodujące problem na rynku mieszkaniowym nie mają (tylko) cyklicznego, ale strukturalnego charakteru; to znaczy wbudowane w sposób działania systemu.

Popyt na mieszkania i podaż rynkowa od dziesięcioleci nie są zsynchronizowane. W rezultacie ceny domów nadal rosły szybciej niż dochody. To stawia własność domu coraz bardziej poza zasięgiem dla osób średnio zarabiających.

Ponieważ droga od prywatnego wynajmu do posiadania pierwszego domu staje się coraz bardziej utrudniona, nawet w przypadku osób o średnich i wysokich dochodach, ogólny popyt na mieszkania na wynajem wzrósł. To jeszcze bardziej zawyża ceny czynszów w całym sektorze zmniejszenie dostępności czynszów dostępnych dla osób o niższych dochodach.

Ta dynamika rynku mieszkaniowego jest podstawową przyczyną rosnącego stresu związanego z wynajmem mieszkań i bezdomności od lat 90-tych.

Przez cały czas te tendencje były podtrzymywane przez kluczowe ustawienia podatków i innych zasad które zwiększają popyt na mieszkania i ograniczają podaż. Obiecał to rząd federalny Krajowy Plan Mieszkalnictwa i Bezdomności musi potwierdzić, przeanalizować i ponownie rozważyć te ustawienia zasad.

Rządy zaczęły reagować

jako 2022 I 2020 Jak wynika z opublikowanych w poprzednich wydaniach Monitora Bezdomności, oznaki wzmożonego zaangażowania w kwestię bezdomności jako priorytetu polityki zaczęły pojawiać się wśród rządów już w 2016 r. w takich stanach, jak Nowa Południowa Walia i Wiktoria.

Następnie w 2020 r. kilka państw uruchomiło działania na dużą skalę, co spotkało się z powszechnym przyjęciem programy zakwaterowania w sytuacjach awaryjnych w czasie pandemii dla osób śpiących pod gołym niebem i innych bezdomnych.

Niedawno doszło do zauważalnego odwrócenia polityki podkreślone w naszych nowych badaniachzarówno rządy federalne, jak i stanowe zobowiązały się do znacznych inwestycji w długoterminowe budownictwo socjalne.

Ta nowa inwestycja, początkowo kierowana przez Wiktorię i Queensland, a następnie Wspólnotę Narodów i Nowa Południowa Walia, powinna dostarczyć około 60 000 nowych domów socjalnych do 2030 r., co stanowi zdecydowanie największy napływ nowych obiektów w tym sektorze w tym stuleciu.

Obiecane programy mogą przynajmniej na kilka lat pod koniec lat 2020. zatrzymać – przynajmniej tymczasowo – tendencję spadkową w zakresie budownictwa socjalnego z ponad 6% wszystkich domów w latach 90. dziś zaledwie 4%.. Jednak wszelkie zyski pozostaną skromne w porównaniu do skala niezaspokojonych potrzeb. Nawiązując do tego, zwolennicy mieszkalnictwa i bezdomności wzywali społeczne domy na wynajem, które będą stanowić 10% wszystkich mieszkań.

Mimo to powinniśmy zaobserwować, przynajmniej przez kilka lat, wyraźny wzrost zakresu pomocy osobom bezdomnym w znalezieniu bezpiecznych i niedrogich domów. Będzie to efektem wzrostu liczby nowo budowanych lokali socjalnych, uzupełniających istniejące mieszkania pod wynajem. A dla większej liczby osób, które w ten sposób pomogły, będą to domy zaprojektowane i wybudowane według współczesnych standardów.

Australię stać jeszcze na dużo więcej

Problematyczne jest jednak to, że zmiany te nastąpiły w wyniku stopniowego i niepowiązanego kształtowania polityki. Poza Queensland brakowało jakichkolwiek uzasadnień, ram strategicznych lub opartego na dowodach skalowania programów mieszkalnictwa socjalnego.

W większości przypadków nie doszło do wyraźnego uznania potrzeby dalszego inwestowania znacznie większych środków w mieszkalnictwo socjalne niż w niedawnej przeszłości. Inwestycja ta musi wystarczyć przynajmniej na to, aby zapobiec ponownemu schyłkowi sektora. Idealnie powinien obejmować rozbudowę mieszkalnictwa socjalnego zgodnie z art znane potrzeby długoterminowe.

Z pewnością logiczne byłoby umieszczenie oświadczenia o aspiracjach w tym zakresie w obiecanym przez rząd Narodowym Planie Mieszkalnictwa i Bezdomności.

Nie możemy w wymierny sposób ograniczyć bezdomności, a następnie jej zapobiegać, bez ograniczania ubóstwa i zwiększania dostępu do bezpiecznych i niedrogich domów. Tak jak obecna sytuacja powstała w wyniku błędnych wyborów politycznych z przeszłości, tak też są to wyzwania, którym można dziś łatwo stawić czoła poprzez korektę kursu.

Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa na licencji Creative Commons. Przeczytaj oryginalny artykuł.