Triasowy gad z niezwykłymi szczękami nazwany nowym gatunkiem

Nowy gatunek starożytnego gada został nazwany po tym, jak spędził ponad 200 milionów lat zakopany w ziemi. Threordatoth chasmatos był jednym z ostatnich ocalałych prokolofonidów, grupy zwierząt podobnych do jaszczurek, które niegdyś były szeroko rozpowszechnione w triasie.

Skamieniałe gorące miejsce w południowej Anglii ujawniło kolejny ze swoich sekretów. Dawny kamieniołom położony w Cromhall w południowym Gloucestershire jest znany jako bogate źródło dzikiej przyrody triasu. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci na tym stanowisku znaleziono szybujące gady, krewnych dinozaurów, a nawet jedną z najwcześniejszych znanych jaszczurek.

Do listy dodano nowy gatunek o nazwie Threordatoth chasmatos. Doktor Luke Meade, główny autor badań opisujących jego skamieniałości, twierdzi, że gad prawdopodobnie wyglądałby podobnie do żyjących obecnie jaszczurek rogatych.

„Sądząc po krewnych, Threordatoth byłby małym gadem z kostnymi kolcami na głowie i potencjalnie kościstą zbroją na ciele” – mówi Meade. „Lubię sobie wyobrażać, jak błąkają się po zapadliskach i szczelinach południowo-zachodniej Anglii w późnym triasie, szukając roślin i robaków do jedzenia, unikając jednocześnie wczesnych krewnych dinozaurów”.

Chociaż do tej pory odkryto jedynie niekompletne części jego szczęki, skamieniałości Threordatoth są ważne dla zrozumienia mało znanej grupy gadów znanych jako procolofonidy. Dr Marc Jones, nasz kurator ds. skamieniałych gadów, twierdzi, że każda nowa skamielina przybliża naukowców do zrozumienia tych prehistorycznych zwierząt.

„Te zwierzęta były na ogół dość małe, więc ich kości są podatne na uszkodzenie lub zniszczenie przed procesem fosylizacji” – mówi Jones. „Ogólnie oznacza to, że mamy tylko zęby i szczęki tych zwierząt”.

„W rezultacie nadal wiele nie wiemy o gadach. Kontynuując badanie miejsc takich jak Cromhall, mamy nadzieję, że możemy odpowiedzieć na niektóre z naszych nierozstrzygniętych pytań”.

Wyniki badania były opublikowany w dzienniku Artykuły z paleontologii.

Co to są prokolofonidy?

Prokolofonidy, które wyewoluowały po raz pierwszy około 260 milionów lat temu, stanowiły ważną część ekosystemów Ziemi od końca permu do triasu. Choć z wyglądu przypominają jaszczurkę, gady te nie są z nimi blisko spokrewnione. Zamiast tego jest to przykład ewolucji zbieżnej.

Powszechnie uważa się, że prokolofonidy są w rzeczywistości dalekimi kuzynami wszystkich gadów i ptaków, ale nie są szczególnie spokrewnieni z żadnym z nich.

Niektóre z najbardziej znanych prokolofonidów z Wielkiej Brytanii odkryto w obiektach geologicznych zwanych wypełnieniami szczelin. Osady te, w tym Cromhall, powstały, gdy pozostałości pradawnej dzikiej przyrody wpadły do ​​skalistych szczelin, które następnie zasypano i zakopano.

Niewielki rozmiar szczelin oznacza, że ​​zawierają one jedynie odpowiednio małe skamieniałości, ale materiał ten jest często doskonale zachowany. W rezultacie skamieniałości są bardzo poszukiwane przez paleontologów.

W przypadku Threordatoth jego skamieniałości są rozproszone pomiędzy Muzeum Historii Naturalnej, Muzeami Narodowymi w Szkocji, Uniwersytetem w Aberdeen i Uniwersytetem w Cambridge. Chociaż poprzedni naukowcy od czasu do czasu wspominali o tych kościach, nie przeprowadzono na nich szczegółowych badań.

Po dokładnym użyciu słabego kwasu w celu usunięcia warstw skał z kości, szczątki poddano następnie tomografii komputerowej, aby zespół mógł przyjrzeć się bliżej. Z tego, co widzieli, byli przekonani, że skamieniałości reprezentują nowy gatunek.

„Te okazy miały wiele niezwykłych cech” – mówi Jones. „Na przykład przód szczęki nie jest ze sobą zrośnięty i nie ma oczywistego miejsca, w którym mogłyby się połączyć. Zamiast tego uważamy, że dwie połówki szczęki były prawdopodobnie połączone więzadłami”.

„Gdyby tak było, szczęka byłaby dość elastyczna. Mogłaby ułatwiać kontakt ząb o ząb podczas żucia i zapewniać pewien potencjał amortyzacji, zapobiegając przenoszeniu sił między obiema stronami szczęki”.

Ząbkowy gad

Jednak cechą, która naprawdę odróżnia Threordatoth od swoich krewnych, są jego zęby.

„Zęby prokolofonidów są skomplikowane, a szkliwo jest stosunkowo grube w porównaniu do innych gadów” – wyjaśnia Jones. „Sugeruje się, że złożoność tych zębów umożliwia im przetwarzanie szerokiej gamy produktów spożywczych, w tym roślin i owadów”.

„Dostępne dowody sugerują, że prokolofonidy były najbardziej zróżnicowane we wczesnym i środkowym triasie. Sugerują, że silnie odrodziły się po masowym wymieraniu permu, a różne gatunki skupiały się na różnych źródłach pożywienia”.

Naukowcy zauważyli, że w triasie prokolofonidy zaczęły tracić zęby, co być może sugeruje, że zwierzęta te specjalizowały się w określonym stylu życia.

„W miarę upływu czasu widzimy, że u większości prokolofonidów rozwijają się zęby dwupunktowe i zmniejsza się ich liczba” – mówi Meade. „Uważa się, że mogło to pozwolić tym zwierzętom na stosowanie bardziej rygorystycznej diety, być może w miarę, jak stały się bardziej roślinożerne”.

„Threordatoth posunął się dalej w trendzie redukcji zębów niż jakikolwiek inny prokolofonid w późnym triasie. Ma tylko cztery zęby po obu stronach szczęki”.

Jednak zęby tego nowego gatunku są jeszcze bardziej niezwykłe. W przeciwieństwie do któregokolwiek z jego krewnych, każdy z zębów gada ma trzy punkty. Jest to tak charakterystyczne, że badacze nazwali gatunek Threordatoth, co w języku staroangielskim oznacza „trójramienne zęby”.

Jedynym innym procolofonidem z podobnymi zębami jest inny podobne gatunki odkopany w Cromhall, zwany Hwiccewyrm. W miarę kontynuacji badań w kamieniołomie zespół ma nadzieję, że dodatkowe skamieniałości pomogą odkryć więcej na temat fauny triasu.

„W Cromhall odkryto już szereg gatunków z najróżniejszych grup” – mówi Meade. „Jednak istnieje o wiele więcej materiału do zbadania, który może zawierać wiele innych gatunków”.

„Przeszukiwanie tego materiału w poszukiwaniu drobnych skamieniałości jest czasochłonne, ale może pomóc w lepszym wyjaśnieniu różnorodności zwierząt, takich jak prokolofonidy”.

Ta historia została opublikowana ponownie dzięki uprzejmości Muzeum Historii Naturalnej. Przeczytaj oryginalną historię Tutaj.