Strona główna nauka/tech Ukryte bogactwa i kruchy ekosystem Arktyki

Ukryte bogactwa i kruchy ekosystem Arktyki

17
0


Amfipod (Amathillopsis aff spinigera)
Amfipod Amathillopsis aff. spinigera to jeden z licznych organizmów żyjących na dnie Oceanu Arktycznego. Źródło: Lydia A. Schmidt i Carolin Uhlir/Senckenberg

Głębokie Morze Arktyczne: skarbnica różnorodności biologicznej i zasobów gospodarczych

Ocean Arktyczny, ze swoimi różnorodnymi siedliskami i ogromnymi zasobami ropy, gazu i minerałów, stoi w obliczu zagrożeń ekologicznych wynikających ze zwiększonego zainteresowania handlowego. Wzmocniona współpraca globalna i dokładne badania naukowe są niezbędne do ochrony unikalnych ekosystemów.

Podwodne bogactwo i problemy ekologiczne Arktyki

Głębokie morze Arktyki kryje w sobie ogromne zasoby ropy naftowej, gazu ziemnego i cennych zasobów, takich jak pierwiastki ziem rzadkich i metale. W miarę topnienia lodu przez zmianę klimatu dostęp do tych zasobów staje się łatwiejszy, co stwarza znaczne możliwości gospodarcze, ale stwarza również poważne ryzyko ekologiczne.

Badanie opublikowane w czasopiśmie Element podkreśla niezwykłą różnorodność siedlisk i oceanów Arktyki gatunekz których wiele pozostaje słabo poznanych. Naukowcy przeanalizowali 75 000 zbiorów danych obejmujących 2637 gatunków głębinowych, podkreślając pilną potrzebę głębszych badań i współpracy międzynarodowej w celu ochrony tego delikatnego ekosystemu w obliczu rosnącej presji gospodarczej.

Eksploracje naukowe i spostrzeżenia ekologiczne

Szacunki sugerują, że w głębinach morskich Arktyki może znajdować się do 13% nieodkrytych światowych zasobów ropy naftowej i 30% zasobów gazu ziemnego, co przyciąga coraz większą uwagę polityczną i gospodarczą. Oprócz paliw kopalnych region jest bogaty w zasoby takie jak pierwiastki ziem rzadkich i metale. Globalny handel również rozwija się dzięki nowym szlakom żeglugowym przez Arktykę, a zainteresowanie turystyką arktyczną rośnie.

Jednak prof. dr Angelika Brandt z Instytutu Badawczego Senckenberg i Muzeum Historii Naturalnej we Frankfurcie ostrzega przed konsekwencjami ekologicznymi: „Zmiany klimatyczne i topnienie lodu morskiego w coraz większym stopniu ułatwiają eksplorację Oceanu Arktycznego, ale wiąże się to również z poważnymi zagrożeniami ekologicznymi . Chociaż poczyniliśmy znaczne postępy w zrozumieniu ekosystemu Arktyki przy pomocy nowych technologii i infrastruktury, nadal istnieją poważne luki w naszej wiedzy na temat społeczności głębinowych żyjących na dnie morskim – co wyraźnie wykazało nasze nowe badanie”.

Krucha Gwiazda (Ophiocten gracilis)
Gatunek kruchej gwiazdy Ophiocten gracilis został znaleziony na głębokości ponad 1000 metrów podczas wyprawy Polarstern między Północnym Atlantykiem a Oceanem Arktycznym. Źródło: Lydia A. Schmidt/Senckenberg

Ujawniono różnorodne życie bentosowe w Arktyce

Kierowani przez dr Evę Ramirez-Llodra i Heidi K. Meyer z Instytutu Badań Morskich w Bergen w Norwegii naukowcy z Senckenberg: dr Hanieh Saeedi, prof. dr Angelika Brandt, prof. dr Saskia Brix i siedmiu innych badaczy, mianowicie dr Stefanie Kaiser, Severin A. Korfhage, Karlotta Kürzel, dr Anne Helene S. Tandberg, dr James Taylor, Franziska I. Theising i Carolin Uhlir wraz z badaczami z Instytutu Alfreda Wegenera (AWI) i międzynarodowym zespołem stworzyli przegląd organizmów bentosowych żyjących w Oceanie Arktycznym.

W tym celu naukowcy ocenili 75 404 zbiory danych na temat 2637 różnych gatunków głębinowych, pochodzące z ogólnodostępnych baz danych, obiektów informacyjnych i niezdigitalizowanej literatury naukowej.

„Ograniczyliśmy się do obszaru na północ od 66 stopnia szerokości geograficznej północnej i poniżej głębokości 500 metrów” – wyjaśnia Brix.

„Najczęstsze indywidualne zapisy, z 21 405 trafieniami, dotyczyły typu Arthropoda, do którego zaliczają się między innymi równonogi i widłonogi, a następnie pierścienice i gąbki. Te ostatnie pod względem bogactwa gatunkowego przewyższają mięczaki” – dodaje Saeedi.

Znaczenie danych i współpraca międzynarodowa

Zestawienie map siedlisk pokazuje również, że Arktyka charakteryzuje się szeroką gamą struktur geomorfologicznych – od podmorskich kanionów i zboczy kontynentalnych po góry podwodne i formacje powstałe biologicznie, takie jak rozległe zimnowodne rafy koralowe.

„Nie tylko kompleksowo zdigitalizowaliśmy ważne dane głębinowe i opublikowaliśmy je w ogólnodostępnych bazach danych, ale także zebraliśmy, sprawdziliśmy i kompleksowo przeanalizowaliśmy nowe dane głębinowe. Dzięki temu mogliśmy wykazać, że wbrew powszechnemu przekonaniu Ocean Arktyczny rzeczywiście charakteryzuje się bardzo bogatą różnorodnością organizmów” – mówi Saeedi. Łącząc grupy fauny z obszarami o różnej geomorfologii, zespół badawczy był w stanie zidentyfikować regiony o szczególnie niedoborze danych – istnych lukach w danych.

„Współpraca międzypokoleniowa w ramach Dekady Oceanicznej ONZ oraz współpraca międzynarodowa z ekspertami ds. głębin morskich i AWI miały kluczowe znaczenie dla tego badania” – dodaje Brix.

„Nie ulega wątpliwości, że głębiny Oceanu Arktycznego wcale nie są pozbawionym życia, monotonnym siedliskiem, jak opisali je pierwsi odkrywcy. Potrzebujemy jednak zintensyfikowanych międzynarodowych sieci i współpracy, a także aktywnego monitorowania parametrów środowiskowych i składu fauny. Tylko w ten sposób możemy lepiej zrozumieć strukturę i funkcję ekosystemu Arktyki oraz zapewnić podjęcie działań mających na celu zachowanie tego wyjątkowego ekosystemu, który ma tak duże znaczenie dla półkuli północnej. Zwłaszcza w świetle rosnących interesów gospodarczych i politycznych brak danych na temat różnorodności biologicznej obszaru bentosowego – szczególnie w głębokich basenach środkowej części Oceanu Arktycznego – stwarza poważny problem w zakresie solidnych środków zarządzania i ochrony” – ostrzega Saeedi.

Odniesienie: „Wyłaniający się obraz zróżnicowanego głębokiego dna morskiego Oceanu Arktycznego: od siedlisk do ekosystemów”: Eva Ramirez-Llodra, Heidi K. Meyer, Bodil A. Bluhm, Saskia Brix, Angelika Brandt, Jennifer Dannheim, Rachel V. Downey, Hrönn Egilsdóttir, Mari Heggernes Eilertsen, Sylvie M. Gaudron, Anna Gebruk, Alexey Golikov, Christiane Hasemann, Ana Hilario, Lis Lindal Jørgensen, Stefanie Kaiser, Severin A. Korfhage, Karlotta Kürzel, Anne-Nina Lörz, Pål Buhl-Mortensen, Steinunn H. Olafsdóttir, Dieter Piepenburg, Autun Purser, Pedro A. Ribeiro, Arunima Sen, Thomas Soltwedel, Tanja Stratmann, Jan Steger, Jörundur Svavarsson, Anne Helene S. Tandberg, James Taylor, Franziska I. Theising, Carolin Uhlir, Rhian G. Waller, Joana R. Xavier, Irina Zhulay i Hanieh Saaedi, 4 października 2024 r., Elementa: Nauka o antropocenie.
DOI: 10.1525/elementa.2023.00140



Link źródłowy