Unikalna kapsuła orki mogła nabyć specjalne umiejętności polowania na rekiny wielorybie

Orki mogą żerować na ssakach morskich, żółwiach i rybach. W Zatoce Kalifornijskiej kapsuła mogła nabyć nowe umiejętności, które pomogą im polować na rekiny wielorybie – największą rybę świata, dorastającą do 18 metrów długości.

Rekiny wielorybie żerują w miejscach skupisk w Zatoce Kalifornijskiej, czasami gdy są jeszcze młode i mniejsze. Na tym etapie życia są bardziej podatne na ataki drapieżników, a niepotwierdzone dowody sugerują, że orki mogą na nie polować. Obecnie badacze z Meksyku zgłosili cztery osobne polowania.

„Pokazujemy, jak orki stosowały technikę wspólnego polowania na rekiny wielorybie, charakteryzującą się koncentracją na atakowaniu obszaru miednicy, powodując wykrwawienie rekina wielorybiego i umożliwiając orkom dostęp do bogatej w lipidy wątroby” – powiedział Erick Higuera Rivas, biolog morski z Conexiones Terramar i starszy autor książki Granice nauk o morzu artykuł.

„Jedna osoba była zaangażowana w trzy z czterech zdarzeń wraz z innymi członkami kapsuły specjalizującej się w polowaniu [whale] rekiny.”

Wyspecjalizowani myśliwi

Do drapieżników doszło w latach 2018–2024 w południowej Zatoce Kalifornijskiej i zostały uchwycone na zdjęciach i filmach zarejestrowanych przez obywateli i naukowców. Poszczególne orki identyfikowano na podstawie zdjęć płetw grzbietowych i charakterystycznych cech, takich jak blizny.

W trzech z czterech polowań obecny był samiec orki o imieniu Montezuma. Samica orki obserwowana wcześniej w obecności Montezumy również uczestniczyła w jednym zdarzeniu, co sugeruje, że mogą być spokrewnione lub należeć do tego samego stada.

„Podczas polowania wszyscy członkowie kapsuły współpracują, uderzając rekina wielorybiego, aby obrócić go do góry nogami. W tej pozycji rekiny wchodzą w stan tonicznego bezruchu i nie mogą już dobrowolnie się poruszać ani uciekać, wchodząc głębiej” – wyjaśnił Higuera Rivas. „Utrzymując go pod kontrolą, orki z większą łatwością i szybkością zbliżają się do obszaru miednicy rekina i są w stanie wydobyć narządy ważne dla nich pod względem żywieniowym”.

Orki mogą polować na brzuszną stronę rekinów wielorybich, ponieważ uważa się, że tam ich ciała są najmniej chronione. Na przykład w tym obszarze jest mniej mięśni i chrząstek, co umożliwia łatwiejszy dostęp do aorty. Chociaż wątroby rekinów wielorybich stanowią ważną część diety orków, nie było żadnych obserwacji fotograficznych zjadania przez orki tego narządu.

Polowanie w ten sposób może sugerować, że niektóre orki w Zatoce Kalifornijskiej nabyły specjalne umiejętności, które pomagają im polować na rekiny wielorybie. Naukowcy twierdzą, że w innych regionach orki mogły nauczyć się robić to samo, ale dowody są ograniczone.

Zrozumienie sposobu polowania orków

Zebranie potrzebnych naukowcom danych nie było łatwe. Ataków nie można przewidzieć, dostęp do zdjęć i filmów może być ograniczony, a jakość obrazu jest często zbyt niska, aby można było wiarygodnie zidentyfikować zwierzęta.

Mimo to naukowcy twierdzą, że ich odkrycie może mieć kilka implikacji. Naukowcy ostrzegają, że fakt, że w Zatoce Kalifornijskiej znajduje się stado polujące na rekiny wielorybie, zwiększa potrzebę zarządzania morskimi poszukiwaczami przygód i turystami.

„Musi istnieć konkretna norma regulacyjna gwarantująca, że ​​każdy rodzaj działalności niezwiązanej z wydobyciem będzie prowadzony z szacunkiem i w sposób zrównoważony” – stwierdziła Higuera Rivas.

Co więcej, jeśli potwierdzi się teza, że ​​Montezuma i jego kapsuła zdobyli informacje ekologiczne i behawioralne na potrzeby polowań na rekiny wielorybie w Zatoce Kalifornijskiej, strąk może być narażony na możliwe zniknięcie tej konkretnej ofiary z powodu zmiany klimatu w regionie.

Ostatecznie nowe informacje dotyczące tych orków pomogą badaczom lepiej zrozumieć ich adaptacje specyficzne dla ich potrzeb i położenia geograficznego.

„To imponujące, jak orki współpracują ze sobą strategicznie i inteligentnie, aby uzyskać dostęp tylko do bardzo określonego obszaru ofiary. To podkreśla, jak wielkimi są drapieżnikami” – podsumowuje Higuera Rivas.