Być może wkrótce lekarze będą w stanie zdiagnozować ciężką postać depresji po prostu patrząc na czyjąś twarz.
Ten typ depresji, zwany melancholią, charakteryzuje się całkowitą utratą zainteresowania codziennymi czynnościami i niemożnością reagowania na jakąkolwiek przyjemność, problemami ze snem, spowolnieniem ruchów, mowy i myśli, pobudzeniem, niepokojem, bólami ciała i trudnościami z koncentracją.
Według naukowców około 5–10 procent osób cierpiących na depresję cierpi na melancholię, co może dotyczyć nawet 2 milionów Amerykanów.
Badania wykazały, że osoby cierpiące na melancholię we wczesnym stadium mają różną mimikę podczas oglądania określonych materiałów.
Osoby dotknięte tą ciężką chorobą nie wykazują żadnych emocji na twarzy, oglądając cokolwiek. Z kolei osoby cierpiące na regularną depresję nadal potrafiły się śmiać i wzruszać podczas oglądania śmiesznych filmów.
Podobnie osoby cierpiące na melancholię miały mniejszą aktywność mózgu w obszarach odpowiedzialnych za wytwarzanie emocji i niektóre ruchy twarzy, co sugeruje, że sposób, w jaki odczuwają emocje, jest przytępiony.
To może wyjaśniać, dlaczego niektóre osoby cierpiące na melancholię zgłaszają uczucie odrętwienia i braku zainteresowania, ponieważ ich emocje są osłabione na poziomie biologicznym.
Powyższe renderingi pokazują sześć wyrazów twarzy, jakie wykonały osoby cierpiące na regularną depresję podczas oglądania zabawnego filmu, których osoby z melancholią nie zrobiły podczas oglądania jakichkolwiek filmów
Podczas oglądania klipów zawierających zarówno wesołe, jak i smutne treści osoby cierpiące na melancholię nie miały wyrazu twarzy. Osoby z mniej poważną depresją nadal wzruszają się podczas zabawnych scen
Autor badania, dr Philip Mosley, powiedział, że badanie pokazuje biologię kryjącą się za tym, co uczeni podejrzewali od czasów starożytnych Greków: depresja u niektórych ludzi powoduje rzeczywiste zmiany fizyczne.
Dr Mosley, neuropsychiatra z QIMR Berghofer Medical Research Institute w Australii, powiedział Science Alert: „Więc przestają jeść, tracą zdolność snu, wydają się spowolnieni, jakby szli po betonie. Ich szybkość myślenia znacznie się zmniejsza i często są bardzo chorzy.
Badanie opublikowane w czasopiśmie Psychiatria molekularnapokazało 70 osób z depresją, z których 30 cierpiało na melancholię, a 40 nie, dwa różne filmy.
Pierwszym filmem był fragment ze stand-upu Ricky’ego Gervaisa „Animals”, który zawierał zabawne skecze o dokumentach przyrodniczych.
Drugim filmem był krótki film zatytułowany „The Butterfly Circus”, który zawiera poruszającą historię trupy cyrkowej inspirującej nadzieję w Ameryce w czasach kryzysu.
Następnie badacze rejestrowali aktywność mózgu i twarzy uczestników podczas oglądania każdego filmu, najpierw za pomocą urządzeń śledzących twarz, a następnie skanera MRI.
Maszyna śledząca twarz ujawniła, że niezależnie od tego, jakie treści oglądali melancholijni ludzie, ich mięśnie twarzy nie poruszały się.
Nie śmiali się, nie marszczyli brwi ani nie robili grymasów. Ich twarze zachowywały równy wyraz przez cały czas trwania testu.
Jednak osoby cierpiące na regularną depresję nadal chichotały i uśmiechały się podczas klipów Gervaisa.
W aparacie MRI mózgi uczestników ujawniły podobną historię.
Doktor Mosley powiedział o osobach cierpiących na melancholię: „Te emocjonalne obszary mózgu – te zaangażowane w wykrywanie bodźców o zabarwieniu emocjonalnym i reagowanie na nie – po prostu robiły swoje, były odłączone”.
W filmie z 2011 roku zatytułowanym Melancholia Kirsten Dunst wcieliła się w kobietę cierpiącą na tę chorobę. W nim depresja powoduje u niej intensywne poczucie apatii i pustki, z którymi początkowo stara się sobie poradzić
Było to szczególnie widoczne w obszarze mózgu zwanym móżdżkiem – kulistej strukturze znajdującej się w pobliżu obszaru głowy, gdzie kręgosłup łączy się z mózgiem.
Móżdżek odpowiada za szereg automatycznych funkcji organizmu, w tym równowagę, ruchy oczu i niektóre emocje. Osoby cierpiące na melancholię miały tutaj mniejszą aktywność mózgu i odpowiednio mniej emocjonalne twarze podczas oglądania któregokolwiek z filmów.
Dr Mosley powiedziała, że szerzenie świadomości na temat tego braku emocji może pomóc lekarzom wcześniej odróżnić melancholię od zwykłej depresji i chociaż melancholia jest poważniejszym schorzeniem, nadal można ją leczyć.
Tacy pacjenci zwykle nie reagują dobrze na tradycyjną terapię rozmową, dlatego wczesne zdiagnozowanie ich może również pomóc w ustaleniu dla nich bardziej dostosowanego planu leczenia – sugeruje dr Mosley.
Doktor Mosley twierdzi, że jeśli dana osoba z tą chorobą zostanie wcześnie zdiagnozowana, większość z nich bardzo dobrze reaguje na leki, które równoważą chemię mózgu.
Szybsze leczenie może pomóc im uniknąć najbardziej inwazyjnych terapii, które mogą być wymagane w przypadku postępu choroby.
Należą do nich terapia elektrowstrząsowa, która wykorzystuje prąd elektryczny do wywołania krótkiego napadu i zmiany chemii mózgu w celu złagodzenia objawów, oraz przezczaszkowa stymulacja magnetyczna, która wykorzystuje impulsy magnetyczne do stymulacji określonych obszarów mózgu w celu złagodzenia objawów ciężkiej depresji.
