Strona główna nauka/tech Naukowcy opracowują nowe, przełomowe podejście do leczenia przewlekłego bólu brzucha

Naukowcy opracowują nowe, przełomowe podejście do leczenia przewlekłego bólu brzucha

5
0


Ból brzucha Biegunka jelitowa Leśniowskiego-Crohna
Zespół Uniwersytetu Wiedeńskiego stworzył doustne peptydy specyficzne dla jelit, aby bezpiecznie leczyć przewlekły ból brzucha i unikać ryzyka związanego z opioidami. Ta przełomowa terapia może zrewolucjonizować leczenie chorób przewodu pokarmowego.

Naukowcy z Uniwersytetu Wiedeńskiego opracowali stabilne w jelitach analogi oksytocyny przeznaczone do celowanego leczenia przewlekłego bólu brzucha.

Zespół badawczy na Uniwersytecie Wiedeńskim, kierowany przez chemika medycznego Markusa Muttenthalera, opracował nową klasę doustnych peptydowych elektrod terapeutycznych do leczenia przewlekłego bólu brzucha.

Ta przełomowa innowacja oferuje bezpieczne, nieopioidowe rozwiązanie w przypadku takich schorzeń, jak zespół jelita drażliwego (IBS) i choroby zapalne jelit (IBD), które dotykają miliony ludzi na całym świecie. Wyniki badań opublikowano niedawno w międzynarodowym wydaniu tego renomowanego czasopisma Angewandte Chemie.

Innowacyjne podejście do leczenia bólu

Obecne leki stosowane w leczeniu przewlekłego bólu brzucha często opierają się na opioidach. Opioidy mogą jednak powodować poważne skutki uboczne, takie jak uzależnienie, nudności i zaparcia. Dodatkowo wpływają na centralny układ nerwowy, często prowadząc do zmęczenia i senności, co pogarsza jakość życia osób nimi dotkniętych. Ryzyko uzależnienia jest szczególnie problematyczne i przyczyniło się do trwającego światowego kryzysu opioidowego. Dlatego istnieje pilna potrzeba opracowania rozwiązań alternatywnych, które minimalizują to ryzyko.

To nowe podejście terapeutyczne działa na receptory oksytocyny w jelitach. Oksytocyna jest powszechnie znana jako „hormon miłości” ze względu na jej rolę w budowaniu więzi społecznych. Mniej znane jest to, że oksytocyna może również wpływać na percepcję bólu. Kiedy hormon peptydowy oksytocyna wiąże się z tymi receptorami, wyzwala sygnał, który zmniejsza sygnały bólowe w jelitach. Zaletą tego podejścia jest to, że działanie jest specyficzne dla jelit, co wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych ze względu na nieukładowe działanie ograniczające jelito.

Sama oksytocyny nie można przyjmować doustnie, ponieważ ulega szybkiemu rozkładowi w przewodzie pokarmowym. Jednakże zespołowi prof. Muttenthalera udało się stworzyć związki oksytocyny, które są w pełni stabilne w jelitach, a mimo to nadal mogą silnie i selektywnie aktywować receptor oksytocyny. Oznacza to, że te nowo opracowane peptydy podobne do oksytocyny można przyjmować doustnie, co pozwala na wygodne leczenie dla pacjentów. Podejście to jest szczególnie innowacyjne, ponieważ większość leków peptydowych (takich jak insulinaanalogi GLP1) należy wstrzykiwać, ponieważ również szybko ulegają rozkładowi w jelitach.

„Nasze badania podkreślają potencjał terapeutyczny peptydów specyficznych dla jelit i oferują nową, bezpieczną alternatywę dla istniejących leków przeciwbólowych, szczególnie dla osób cierpiących na przewlekłe choroby jelit i ból brzucha” – wyjaśnia Muttenthaler.

Następne kroki i perspektywy na przyszłość

Przy wsparciu Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych naukowcy pracują obecnie nad przełożeniem wyników swoich badań na praktykę. Celem jest wprowadzenie na rynek nowych peptydów jako skutecznego i bezpiecznego leku na przewlekły ból brzucha. Co więcej, ogólne podejście polegające na doustnych, stabilnych i specyficznych dla jelit peptydach może zrewolucjonizować leczenie chorób żołądkowo-jelitowych, ponieważ potencjał terapeutyczny peptydów w tym obszarze nie został jeszcze w pełni zbadany.

Zespół zabezpieczył już patent na opracowane potencjalne leki, a obecnie aktywnie poszukuje inwestorów i partnerów przemysłowych, którzy mogliby udostępnić te potencjalne leki do zastosowań klinicznych.

Odniesienie: „Oxytocin Verbindungen zur oralen Behandlung von Bauchschmerzen” Thomasa Kremsmayra, Gudrun Schober, Matthiasa Kaltenböcka, Bradleya L. Hoare’a, Stuarta M. Brierleya i Markusa Muttenthalera, 9 października 2024 r., Angewandte Chemie.
DOI: 10.1002/ange.202415333



Link źródłowy