Odkrycie w Indiach skamieniałości słoni i narzędzi kamiennych sprzed 300 000–400 000 lat dostarcza dowodów na wczesną rzeź ludzi, podkreślając znaczącą wczesną działalność człowieka i obecność wymarłych słoni.
W późnym środkowym plejstocenie, około 300 do 400 tysięcy lat temu, co najmniej trzech starożytnych krewnych słoni zginęło w pobliżu rzeki w Dolinie Kaszmiru w Azji Południowej. Wkrótce ich szczątki zostały pokryte osadem i zakonserwowane wraz z 87 kamiennymi narzędziami wykonanymi przez pierwszych ludzi.
Szczątki te po raz pierwszy odkryto w 2000 roku w pobliżu miasta Pampore. Jednak tożsamość skamieniałości, przyczyna śmierci i dowody interwencji człowieka pozostały nieznane.
Nowe spojrzenie na wczesną działalność człowieka
Teraz zespół badawczy, w skład którego wchodzi Advait Jukar, kustosz paleontologii kręgowców w Muzeum Historii Naturalnej na Florydzie, opublikował dwie nowe prace na temat skamieniałości ze stanowiska w Pampore. W jednym z nich naukowcy opisują odkrycie płatków kości słonia, co sugeruje, że pierwsi ludzie uderzali w kości, aby wyodrębnić szpik, tkankę tłuszczową o dużej gęstości energetycznej. Odkrycie stanowi najwcześniejszy dowód na ubój zwierząt w Indiach.
Same skamieniałości są również rzadkie. W drugim badaniu naukowcy opisali kości należące do wymarłego rodzaju słoni tzw Paleoloksodonktórego członkowie ważyli ponad dwukrotnie więcej niż dzisiejsze słonie afrykańskie. Tylko jeden zestaw Paleoloksodon kości do tego gatunek odkryto już wcześniej, a skamieniałości pochodzące z tych badań są zdecydowanie najbardziej kompletne.
Znaczenie ludzkiej skamieliny Narmada
Do chwili obecnej na subkontynencie indyjskim odnaleziono tylko jednego skamieniałego hominina — człowieka Narmada. Mieszanka cech starszych i nowszych gatunków homininów wskazuje, że subkontynent indyjski musiał odegrać ważną rolę we wczesnym rozproszeniu człowieka. Przed odkryciem skamieniałości w 1982 r. paleontolodzy dysponowali jedynie artefaktami narzędzi kamiennych, które pozwalały na przybliżony szkic obecności naszych przodków na subkontynencie.
„Pytanie brzmi zatem, kim są ci hominidy? Co robią w okolicy i czy polują na wielką zwierzynę, czy nie?” – zapytał Jukar. „Teraz wiemy już na pewno, przynajmniej w Dolinie Kaszmiru, że te homininy jedzą słonie”.
Analiza technik narzędzi kamiennych i cech paleoloksodonu
Kamienne narzędzia używane prawdopodobnie do ekstrakcji szpiku w miejscu Pampore zostały wykonane z bazaltu – rodzaju skały, której nie można znaleźć w okolicy. Paleontolodzy uważają, że surowce sprowadzono skądinąd, zanim zostały w pełni uformowane na miejscu. Na podstawie metody budowy doszli do wniosku, że miejsce i narzędzia miały od 300 000 do 400 000 lat.
Wcześniejsze najwcześniejsze dowody rzezi w Indiach datowano na mniej niż dziesięć tysięcy lat.
„Być może było tak, że ludzie nie przyjrzeli się wystarczająco uważnie lub pobierali próbki w niewłaściwym miejscu” – powiedział Jukar. „Ale jak dotąd nie było żadnych bezpośrednich dowodów na to, że w Indiach ludzie żerowali na dużych zwierzętach”.
Większość szczątków słoni ze stanowiska Pampore pochodzi od jednego dojrzałego samca Paleoloksodon. Wnętrze czaszki wykazywało nieprawidłowy rozrost kości, który prawdopodobnie wynikał z przewlekłej infekcji zatok.
Chociaż było jasne, że pierwsi ludzie eksploatowali zwłoki, nie było bezpośrednich dowodów polowań, takich jak groty włóczni utkwione w kościach. Homininy mogły zabić słonia lub po prostu znaleźć jego zwłoki po jego śmierci z przyczyn naturalnych — osłabiony przewlekłą infekcją zatok słoń mógł utknąć w miękkich osadach w pobliżu rzeki Jhelum, gdzie w końcu znaleźli go paleontolodzy.
The Paleoloksodon czaszka jest najpełniejszym okazem swojego rodzaju znalezionym na subkontynencie indyjskim. Naukowcy zidentyfikowali go jako należącego do wymarłego słonia Palaeoloxodon turkmenicus, których skamieniałości odnaleziono tylko raz, w 1955 r. Najwcześniejsza skamieniałość dotyczyła częściowego fragmentu czaszki z Turkmenistanu. Choć wyglądał inaczej niż pozostali członkowie rodzaju Paleoloksodonnie było wystarczającej ilości materiału, aby z całą pewnością stwierdzić, czy był to w rzeczywistości odrębny gatunek.
„Problem z Paleoloksodon jest to, że ich zęby są w dużej mierze nie do odróżnienia między gatunkami. Jeśli więc znajdziesz izolowany ząb, naprawdę nie będziesz w stanie stwierdzić, jakiego gatunku Paleoloksodon do którego należy” – powiedział Jukar. „Musisz obejrzeć ich czaszki”.
Na szczęście kości gnykowe okazu z Pampore – kości znajdujące się w tylnej części gardła, które przyczepiają się do języka – pozostały nienaruszone. Gnyki są delikatne, ale wyróżniają się między gatunkami, co stanowi specjalne narzędzie do taksonomizacji.
Ewolucja i migracja paleoloksodonu
Paleoloksodon powstały w Afryce około miliona lat temu, zanim rozprzestrzeniły się w Eurazji. Wiele gatunków tego rodzaju jest znanych z niezwykle dużego czoła, w przeciwieństwie do jakiegokolwiek żyjącego gatunku słonia, z grzebieniem wystającym nad nozdrzami. Wcześniejsze gatunki Paleoloksodon z Afryki nie mają jednak wybrzuszenia. Tymczasem, P. turkmenicus jest gdzieś pomiędzy, z rozszerzonym czołem bez grzebienia.
„To pokazuje tego rodzaju etap pośredni Paleoloksodon ewolucji” – powiedział Jukar. „Okaz może pomóc paleontologom w uzupełnieniu historii migracji i ewolucji rodzaju”.
Biorąc pod uwagę, że homininy jedzą mięso od milionów lat, Jukar podejrzewa, że znacznie więcej dowodów rzezi po prostu czeka na odkrycie.
„Po wielu latach zdałem sobie sprawę, że znalezienie odpowiednich miejsc wymaga po prostu dużo więcej wysiłku, a ponadto trzeba wszystko przeszukać i zebrać” – powiedział. „W czasach, gdy ludzie zbierali skamieniałości, zbierali tylko dobre czaszki lub kości kończyn. Nie zebrano wszystkich potrzaskanych kości, co może bardziej wskazywać na odłupki lub złamania spowodowane przez ludzi”.
Badanie dotyczące rzezi słoni i narzędzi kamiennych opublikowano w: Recenzje nauk czwartorzędowych.
Badanie taksonomii zostało opublikowane w czasopiśmie Journal of Paleontologii Kręgowców.
Referencje:
„Niezwykła czaszka Palaeoloxodona (Mammalia, Proboscidea) z międzygórskiej Doliny Kaszmiru w Indiach” autorstwa Advaita M. Jukara, Ghulama Bhata, Simona Parfitta, Nicka Ashtona, Marca Dickinsona, Hanwen Zhang, AM Dar, MS Lone, Bindry Alsou i Jonathana Craiga , 11 października 2024 r., Journal of Paleontologii Kręgowców.
DOI: 10.1080/02724634.2024.2396821
„Eksploatacja słonia o prostych kłach (Palaeoloxodon) przez człowieka w osadach środkowego plejstocenu w Pampore w Kaszmirze w Indiach”: Ghulam M. Bhat, Nick Ashton, Simon Parfitt, Advait Jukar, Marc R. Dickinson, Bindra Alsou i Jonathan Craig, 24 sierpień 2024, Recenzje nauk czwartorzędowych.
DOI: 10.1016/j.quascirev.2024.108894
