Walijskie rugby od dawna ma niezdrową obsesję na punkcie liczby 10, ale być może w ten weekend jest to uzasadnione czającym się niechcianym rekordem.
Od czasów Cliffa Morgana po Barry’ego Johna i Jonathana Daviesa liczba ta błyszczała jako symbol doskonałości.
Teraz może to oznaczać sztandar porażki, ponieważ Walia stara się uniknąć 10. porażki z rzędu w teście.
W niedzielę Warren Gatland zmierzy się z Fidżi, desperacko próbując nie wyrównać najgorszej serii porażek w historii walijskiego rugby.
To przez przypadek pod rządami innego Nowozelandczyka – Steve’a Hansena – w latach 2002–2003 Walia opadła na nowe głębokości, zanim Rumunia została wykorzystana jako mięso armatnie przed jesiennymi mistrzostwami świata.
Istnieją wyraźne podobieństwa między teraźniejszością a tamtymi czasami i czasami słowa Gatlanda mogły wypłynąć prosto z ust Hansena 21 lat później.
Konieczność szybkiego pozyskania nowej grupy zawodników na koniec testów rugby – 13 zawodników bez reprezentacji grało w drużynie tylko w 2024 r. – w obliczu okresu przewrotów w kraju.
W 2003 roku walijskie rugby było w trakcie porzucania 120-letniej historii, tworząc regiony, które dziś walczą o przetrwanie.
Reprezentacja narodowa jest odzwierciedleniem regionów, ale pomimo całej potrzeby cierpliwości podczas kładzenia fundamentów, niedzielne zwycięstwo z pewnością jest teraz wydarzeniem niepodlegającym negocjacjom, a Dzień Pamięci mógłby zostać zapamiętany w rugby ze wszystkich niewłaściwych powodów.
