Badania finansowane przez NIH dostarczają dowodów na temat praktyk transplantacyjnych, które obecnie ograniczają się do środowisk badawczych.
Wieloośrodkowe badanie obserwacyjne przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych wykazało, że przeszczepy nerek od zmarłych dawców zakażonych wirusem HIV (HIV D+) biorcom zakażonym wirusem HIV (HIV R+) były bezpieczne i dawały porównywalne wyniki z przeszczepami od dawców niezakażonych wirusem HIV (HIV D-).
Zaobserwowane wyniki kliniczne były zgodne z mniejszymi badaniami pilotażowymi, ale to prawda Narodowe Instytuty Zdrowia Finansowane przez NIH badanie kliniczne było pierwszym badaniem klinicznym o mocy statystycznej, które wykazało równoważność, co oznacza, że badane podejście jest tak dobre, jak standardowa praktyka kliniczna. Wyniki opublikowano dzisiaj w czasopiśmie „Gazeta Wyborcza”. New England Journal of Medicine.
Przeszczepy nerek zapewniają przeżycie osobom zakażonym wirusem HIV i schyłkową chorobą nerek, ale niedobór narządów ogranicza dostęp. Ponadto osoby zarażone wirusem HIV w przypadku przebywania na liście oczekujących na narządy są narażone na większe ryzyko śmierci i mają mniejszy dostęp do przeszczepów niż osoby niezakażone wirusem HIV.
Aby pomóc zaradzić tym rozbieżnościom, w 2015 r. wprowadzono ustawę HIV Organ Policy Equity Act (HOPE), która zalegalizowała przeszczepy między dawcami i biorcami zakażonymi wirusem HIV. Obecnie ustawa HOPE ogranicza tę praktykę do środowisk badawczych w celu dokładnej oceny wyników.
Należą do nich przeżycie po przeszczepieniu, czynność nerek po przeszczepieniu (znana również jako przeżycie przeszczepu) i odrzucenie nerki. W badaniach naukowych ocenia się również wyjątkowe potencjalne ryzyko związane z tą praktyką, takie jak uzyskanie od dawcy drugiego, genetycznie odrębnego szczepu HIV, który może wpływać na chorobę HIV biorcy.
Projekt studiów i zapisy
Do niniejszego badania włączono 198 dorosłych chorych na HIV i schyłkową chorobę nerek, którzy otrzymali przeszczep nerki w 26 ośrodkach, porównując wyniki 99 uczestników badania, którzy mieli dawców zakażonych wirusem HIV, z 99, których dawcy nie byli nosicielami wirusa HIV. Przeszczepy zakończono w okresie od kwietnia 2018 r. do września 2021 r., a biorców monitorowano następnie przez około trzy lata.
Wyniki dotyczące całkowitego przeżycia, przeżycia przeszczepu i odsetka odrzuceń były podobne w obu grupach. Rok po przeszczepieniu współczynnik przeżycia wyniósł 94% w przypadku dawcy/biorcy zakażonego wirusem HIV (HIV D+/R+) i 95% w przypadku dawcy/biorcy zakażonego wirusem HIV (HIV D-/R+). Po trzech latach współczynnik przeżycia wyniósł 85% w przypadku wirusa HIV D+/R+ i 87% w przypadku wirusa HIV D-/R+.
W przypadku przeżycia przeszczepu wskaźniki jednoroczne wynosiły 93% w grupie HIV D+/R+ i 90% w grupie HIV D-/R+. Po trzech latach współczynnik przeżycia przeszczepu spadł do 84% w przypadku wirusa HIV D+/R+ i 80% w przypadku wirusa HIV D-/R+.
Jeśli chodzi o odrzucenie, częstość występowania po roku wynosiła 13% w przypadku wirusa HIV D+/R+ i 21% w przypadku wirusa HIV D-/R+, pozostając na tym samym poziomie po trzech latach: 13% w przypadku wirusa HIV D+/R+ i 21% w przypadku wirusa HIV D-/R+.
Bezpieczeństwo i wyjątkowe obserwacje
W obu grupach porównywalny był także odsetek poważnych zdarzeń niepożądanych, zakażeń miejsca operowanego, powikłań chirurgicznych i naczyniowych oraz nowotworów. Jeden z biorców potencjalnie nabył od dawcy drugi, odrębny szczep wirusa HIV, ale nie miało to znaczącego wpływu klinicznego.
Ogólnie rzecz biorąc, wyniki pokazują, że przeszczepienie nerek od dawców i biorców zakażonych wirusem HIV było bezpieczne i nie gorsze od przeszczepów od dawców niezakażonych wirusem HIV. Zdaniem autorów odkrycia te dostarczają dowodów potwierdzających ekspansję tej praktyki poza środowiskami badawczymi.
Odniesienie: „Bezpieczeństwo przeszczepiania nerek od dawców zakażonych wirusem HIV” autorstwa Christine M. Durand, Allan Massie, Sander Florman, Tao Liang, Meenakshi M. Rana, Rachel Friedman-Moraco, Alexander Gilbert, Peter Stock, Sapna A. Mehta, Shikha Mehta , Valentina Stosor, Marcus R. Pereira, Michele I. Morris, Jonathan Hand, Saima Aslam, Maricar Malinis, Ghady Haidar, Catherine B. Small, Carlos AQ Santos, Joanna Schaenman, John Baddley, David Wojciechowski, Emily A. Blumberg, Karthik Ranganna, Oluwafisayo Adebiyi, Nahel Elias, Jose A. Castillo-Lugo, Emmanouil Giorgakis, Senu Apewokin, Diane Brown , Darin Ostrander, Yolanda Eby, Niraj Desai, Fizza Naqvi, Serena Bagnasco, Natasha Watson, Erica Brittain, Jonah Odim, Andrew D. Redd, Aaron AR Tobian i Dorry L. Segev, 16 października 2024 r., New England Journal of Medicine.
DOI: 10.1056/NEJMoa2403733
Badanie zostało przeprowadzone przez Szkołę Medyczną Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa w Baltimore i sfinansowane przez Narodowy Instytut Alergii i Chorób Zakaźnych NIH (NIAID).
